Dinsdag 12 april komen we met de Beau aan in Roadtown, Tortola. Terwijl wij onderweg waren is Eurocross druk bezig geweest om Cees naar Nederland te krijgen. De volgende dag vliegt Cees via Sint Maarten terug naar Amsterdam, waar Anneke erg blij is om Cees weer in de buurt te hebben. Niels en Eline hebben ondertussen ook via de reisverzekering geregeld dat ze eerder naar huis kunnen. Omdat Anneke 18 april geopereerd wordt, is het plan dat we 17 april ’s ochtends aankomen op Schiphol, dan kunnen we nog even op bezoek. Dit verloopt alleen niet helemaal volgens plan..

Maar voordat we naar huis gaan, is het plan om eerst nog een paar dagen op Sint Maarten door te brengen. Eerst vliegen we met een klein vliegtuigje met twee propeller motoren van de British Virgin Islands in 40 minuutjes naar Sint Maarten. Daar brengen we twee heerlijke dagen door in een resort en bezoeken we Philipsburg (de Nederlandse hoofdstad) en Marigot (de Franse hoofdstad). Dan gaan we de ochtend van 16 april op naar het vliegveld om naar huis te gaan. Nadat we vliegtuigen hebben gekeken op het strand bij de luchthaven gaan we door de security. Als we helemaal zijn ingecheckt begint de ellende: de vlucht van Sint Maarten naar Aruba is vertraagd met 50 minuten.. en dat terwijl we maar 1 uur overstap tijd hebben op Aruba. We gaan gelijk op zoek naar iemand die ons kan helpen maar ze zijn niet erg behulpzaam dus we bellen KLM, de reisverzekering en Insel Air – niemand die ons echt kan of wil helpen. De vertraging loopt steeds verder op en het personeel lijkt ook niet erg gemotiveerd om ons te helpen in deze bijzondere situatie. Uiteindelijk zien we tijdens de landing op Aruba het vliegtuig naar Amsterdam vertrekken..

Na lang aandringen heeft Insel Air geregeld dat we in een hotel kunnen overnachten en een alternatieve vlucht via Curacao geboekt voor de volgende dag. Het hotel is eigenlijk meer een motel en als avondeten zullen ze iets voor ons bestellen bij het beste grilrestaurant van het eiland. Daar blijkt niks van waar, het eten is niet om over naar huis te schrijven. Na een lange reis komen we maandag 18 april, 6 uur in de ochtend eindelijk aan op Schiphol, vlak voordat Anneke de operatie in gaat. Tot zover de bijdrage van Eline & Niels.

Ondertussen ben ik met de ambulance vervoerd naar het LUMC te Leiden en geopereerd. Poehee niet alleen 1 hartklep maar het wordt wat gecompliceerder. Groot onderhoud, 5 voor de prijs van 1. De eerste dagen is het overleven maar dan stapje voor stapje gaat het elke dag een stukje beter. Ook in het LUMC zijn de artsen en het verplegend personeel super aardig. Cees vertrekt 23 april weer naar de Beau en zeilt alleen van de Britisch Virgin Islands naar de US Virgin Islands waar de Hullu Poro en de Ariel hem helpen bij het ankeren en zorgen voor veel gezelligheid. Vrijdag 29 april wordt de Beau op de Spuigracht gehesen. En ik, ik ben sinds 28 april weer thuis, heerlijk hoor. Super in de watten gelegd door de kids, tweelingzus Marieke en een huiskamer vol kaarten en bloemen. Cees vliegt zaterdag 30 april via New York naar Nederland. Aankomst zondag 1 mei 2016. Wat een gevlieg heen en weer. Cees en Guido gaan rond 11 mei de boot ophalen in Southampton en terug zeilen naar Nederland. Na 7 jaar is de Beau dan weer terug in Nederland.

Na een spannende overstap naar een ander vliegveld in Parijs komen we in de middag van 2 april aan in Pointe-a-Pitre, Guadeloupe. We ontmoeten Cees bij het havenkantoor en gaan daarna gelijk door naar het ziekenhuis om Ann op te zoeken. Terwijl we wachten op de definitieve berichten over Ann’s repatriëring naar Nederland, huren wij een auto om Guadeloupe te verkennen. Maandag 4 april rijden we langs de noordkust van het linker eiland, Basse Terre en rijden we langs de Route de Traversee. We zien prachtige ongerepte stranden en gaan zwemmen bij een waterval in de binnenlanden, echt supergaaf.

Op 5 april in de ochtend krijgen we bericht dat Ann veilig is aangekomen in Nederland en kunnen wij met een gerust hart richting Antigua & Barbuda vertrekken. Eline heeft voor het eerst dit jaar zeeziektepleisters voor achter haar oor van de dokter mee en ze werken als een tierelier, ze heeft nergens meer last van. Bij Antigua gaan we voor anker bij Nelson’s Dockyard, helemaal in de stijl van koloniaal Engeland. Natuurlijk nemen we eerst een verfrissende duik in deze prachtige baai en Niels gaat lekker snorkelen.

Daarna gaan we naar Barbuda, een eiland dat nog niet zo ver ontwikkeld is en bekend staat om de mooiste stranden ter wereld. En dat is ook zo! We liggen voor anker bij de 11-mile beach, een uitgestrekte strook van mooie witte stranden en helder blauw water, met daarachter een lagoon. We maken plannen om morgen de lagoon over te steken en naar Codrington te gaan, we moeten namelijk nog uitklaren.

Zo gezegd, zo gedaan. De ochtend van 9 april stappen we in het bijbootje en varen naar het strand. We gaan aan land bij het smalste stukje strand, waar we met z’n drieën het bootje naar de lagoon tillen. Het hotelpersoneel aldaar is hier niet zo blij mee, aangezien we over privé grond gaan. Het wordt een hele tocht naar Codrington, met wind tegen en aardig wat zout water in het bootje. In het dorp is iedereen erg gastvrij en helpen ze ons graag. De customs-meneer komt toevallig langs rijden in de auto en de mevrouw van immigration moet zelfs nog uit bed gehaald worden, een bijzondere gewaarwording voor ons en voor de eilandbewoners die kijken alsof we de enige toeristen in het dorp zijn.

Daarna willen we graag naar de Frigate Bird Sanctuary, de grootste populatie Fregat vogels ter wereld. We hebben gelezen dat dit gratis met je eigen bootje kan, dus we gaan op eigen houtje de hele lagoon over. Daar aangekomen zien we wel honderden vogels die in hun nesten zitten en door de lucht vliegen, erg indrukwekkend. Als we weer richting de Beau gaan komen er opeens 5 watertaxi’s vol met toeristen op ons afgevaren. De bootboys zijn niet blij, ze gaan voor onze dinghy liggen en roepen dat we moeten betalen en dreigen zelfs met de politie. We gaan er gauw vandoor om via de creek terug te varen. Dit blijkt nog een hele tocht om het eiland te zijn, en dat in ons kleine bootje (16 mijl!). We moeten de tank wel 4 keer bijvullen, maar dan zien we toch eindelijk de Beau liggen.

De volgende dag gaan we vroeg op richting St. Barth en gezien de ontwikkelingen in NL besluiten we in de ochtend van 11 april direct door te gaan richting Tortola, inclusief een nachtje door varen. Terwijl we dit schrijven zitten we midden op de oceaan met nog 15 uur varen te gaan..

Gastpost van Eline & Niels