Tropea, Guardia di Finanza, dolfijnen, modeshow

Langzaam heel langzaam kruipen we als een slak langs de laars van Italië omhoog. Bergen en nog eens bergen in’t groen met dorpen of steden gebouwd aan de voet van de berg. Regelmatig zo’n brug met hele hoge pilaren om een dal te overbruggen. Voordeel van weinig wind is wel dat je bijna overal kan ankeren dus dat doen we ook. De havengelden schieten hier echt de pan uit, niet normaal en het is nog geen eens hoogseizoen. Tussen de 75- en 175 euro. En naarmate we hoger=noordelijker komen gaan die prijzen nog meer stijgen. Bij Tropea staat boven op een rots het Santa Maria dell’Isola, een voormalig benedictijner kapel. Vanaf een terras aldaar drinken we een cappuccino en heb je een fantastisch uitzicht over het strand, de kapel en de Tyrreense Zee. Daarrrr heel in de verte ligt ons bootje in haar uppie te dobberen.

Maandag 5 juni worden we al vroeg aangehouden door de Guardia di Finaza. Best intimiderend als zo’n groot schip op je afkomt met 6 personen in vol ornaat voorop. In een schepnetje mogen we de nodige scheepspapieren overhandigen. Maar ze zijn niet tevreden, omdat in Italië de buitenboord motortjes ook verzekerd moeten zijn en ze staan nou net niet op onze Italiaanse verzekeringspapieren. Dat was even een spannend momentje, want ze zijn nogal snel met boetes hier. Na wat heen en weer gepraat en het overhandigen van de algemene polisvoorwaarden in het Nederlands, mogen we na 3 kwartier dan toch vertrekken.

Het aan land komen gaat hier vaak gepaard met natte voeten. Meestal vaar je naar een strandje, nee niet met dat gele zand maar meer grijskleurig met steentjes. Vlak voor dat je er bent trekt Cees het staartstuk van het motortje omhoog zodat tie niet de bodem raakt en mag ik dus te water en trek je je bootje op het droge. Deze laat je onbeheerd achter en dan hoop je bij terug komst dat tie er nog ligt. Op 8 juni worden we getrakteerd op een groepje dolfijnen rond onze boot. Lekker spelen voor bij de boeg. Het lukt vaak net niet om ze op de kiek te krijgen want dan zijn ze hem alweer gepeerd. Gelukkig is er live foto. In Sapri maken we een heuse modeshow mee. Niet binnen maar in de buitenlucht. Komt dat zien komt dat zien.

      

Scilla. Bella Italia

En dan is er een ‘klein gaatje’ = goede wind om naar het vaste land van Italië te zeilen. We ronden op zondag 28 mei het eiland Korfoe (Griekenland) op naar Rochella Ionica. (Italië). We komen daar in de nacht aan. Omdat er ook deze week bijna geen wind is pakken we elke kans om verder te gaan dus gaan we ook vandaag verder en zeilen tot de wind ophoudt.

Dat is bij Africo Nuovo. We liggen only de lonely, een prima plek voor de nacht bij weinig wind. “We doen de luiken maar dicht “ zegt Cees vlak voor het donker word, en het bootje op slot. Hoezo dan? Cees heeft n.l. even gegoogled. We zitten in het armste gebied van Calabrië en we voelen ons niet helemaal veilig. Er vinden hier regelmatig arrestatie plaats die te maken hebben met de Italiaanse georganiseerde misdaad. Tegen 24.00 uur hoort Cees ineens een brullende motorboot en zien we felle schijnwerpers op onze boot gericht. We schrikken ons het apezuur. Pfffff het is de Guardia di Finanza maar. Cees doet geen oog meer dicht en als hij  rond 3.30 uur zaklantaarns op de kant ziet en een  motor hoort aanslaan houden we het voor gezien. Wegwezen, ‘better safe than sorry’. Dus gaan we in het donker anker op. Het wordt een heerlijke zeildag. We draaien mee met de wind die voorspeld is om de teen van de zool van de laars van Italië ( pff een hele mond vol) de straat van Messina in. Alles zeilend.

Het venijn zit hem in de staart want de wind trekt aardig aan. We liggen nu bij het prachtige plaatsje Scilla aan een mooring. Vanuit onze achtertuin hebben we een fantastisch uitzicht op alle huisjes die tegen de rotswand lijken geplakt en het Castello Rufo. Dit hier zou de plek zijn waar het mythische zeemonster Scylla uit de Odyssee op woonde. Scilla is vooral bekend om de traditionele zwaardvis vangst. De speciale boten, Lautra’s genaamd, hebben een 13 meter hoge mast met bovenin een vlonder waar mannen opstaan om zwaardvissen te spotten. Vanuit de punt van de boot steekt een 15 meter lange loopplank boven het water. Vanaf hier harpoeneert een bemanningslid de zwaardvis met een speer.

Corfu-stad

Wat een feest om in deze grote baai bij Corfu stad te liggen, een A- locatie. Het sunnetje laat zich ook weer van zijn beste kant zien. En super leuk dat de bemanning van de ‘Dasher’ en iets later de ‘Milky Way’ hier ook liggen. We lopen via het Liston (dateert uit 1807) met zijn prachtig gewelfd galerijen, bogen en lantaarns de oude stad in. Een geluk dat we toen niet leefden want alleen adel die op een speciale lijst stonden mochten hierlangs flaneren. We lopen via de Agios Spyridon met zijn opvallende rode koepel naar de nieuwe vesting. Nou ja nieuw. De oude-(1559) en nieuwe vesting (1589) schelen maar 30 jaar in bouw.

En dan is het wasdag. Met zo’n handige wasmachine aan boord een fluitje van een cent. Ja dat zou je denken. Als tie even draait hoor ik ineens water stromen. Wat…dat klinkt niet goed. Met een grote straal stroomt er water uit het waspoederbakje. Cees hellep, ik sta voor eh nee toch achter. De wasmachine is uit 2020 dus nog niet oud maar wel een half jaar niet gebruikt. Dan blijkt de douche pomp om het water van de wasmachine weg te pompen ook kaduuk. Dus ‘handige Harry’ mag weer in actie komen. Gelukkig wappert de was een paar uur later heerlijk buiten om te drogen.

Als we donderdag samen met Brigitte en Rob de stad in lopen is het echt super druk. Ja wat wil je, er is een blik toeristen afkomstig van 3 cruise schepen, open getrokken. Sfeervol: oude gebouwen, kerken, mooie pleinen, uitbundig bloeiend bougainville en knusse straatjes. De stad wordt geleefd en beleefd en wij genieten mee.      

De wind in de zeilen

In onze vorig post hebben we het over hond Bobby de look-a-like uit de strip Kuifje. Het is een super leuk beestje maar…..wel met ster allures. Als het letterlijk te heet word onder zijn poten vertikt tie het om nog een poot te verzetten en wenst meneer gedragen te worden. De oplossing: speciale schoentjes. En een bekijks dat tie heeft.

Zaterdag 15 mei halen we ons anker op (baai van Preveza) en is onze eerste zeiltocht van 2023 een feit. Op naar Gaios op het eiland Paxos zo’n 32 mijl. De zeilboten Dasher en Mañana volgen maar dan iets later. Het wordt een super zeildag, voor’t windje. Wel met truien en lange broeken aan maar dat mag de pret niet drukken. In Gaios liggen we aan de kade, dat betekent je anker uit en met de kont van de boot naar de kade toe. Jammer dat onze buurman zijn anker wel heel raar in het water heeft gedropt waardoor we over zijn ketting liggen. Ach dat zien we morgen dan wel weer. Met z’n zessen drinken we heel gezellig een vastmakertje bij de taverne waar we op uitkijken met heerlijk chill muziek. ’s Avonds gaat echter bij een taverne verderop de volume knop omhoog en kan heel de boot community hiervan meegenieten. Tot diep in de nacht.

Voor de komende week wordt er weinig tot geen wind voorspeld. Toch vertrekken we. Dat wordt dan maar een motordagje het is niet anders. Maar wat schets onze verbazing, er komt wind en niet zo’n klein beetje ook. Wat een bofkonten zijn we. Dus laten we de Lakka baai en de baai ten zuiden van het eiland Korfoe links liggen en zeilen in één ruk door naar Corfu stad. Hier liggen we heerlijk voor anker met uitzicht op de oude vesting. En aan de andere kant van de baai een soort van molen.  Voor nu een top plekkie.

Weer te water

Yeh dinsdag 9 mei zijn de beloofde schroeven voor de boegschroef binnen. Maar ja nu moet alles weer terug geplaatst worden en het liefst waterdicht. We willen immers geen lekkend bootje. Nou dat blijkt ook nog een aardig klussie en niet zo gepiept. Vooral de motor op het startstuk plaatsen blijkt geen sinecure, wat een gehannes om de koppeling op de as met spietje te krijgen. Maar met z’n tweetjes lukt het. Trouwens, Cees is ook Lidl fan geworden. Hij heeft er al de nodige spulletjes vandaan, voor weinig. Nee geen voedingsmiddelen maar een klos rode lijn (komt altijd van pas), een olie pomp (om olie uit de motor te halen) , een compressor (om b.v. leidingen mee door te blazen en stootwillen op te pompen) en 3 leuke kleine lampjes (altijd handig).

Donderdag 11 mei spuiten we de boot nog helemaal schoon en ik doe de nodige wassen. Zo kan de Dutch Osprey proper en net het water in morgen. En nu liggen we alweer een aantal dagen achter ons anker bij de vissershaven van Preveza niet echt ver van onze plek op de kant en nog geen meter gezeild.

Dat komt omdat het weer hier op het moment erg in de war is, instabiel zogezegd. Cees zijn uitspraak “als ik in Griekenland kom trek ik mijn korte broek aan en in oktober gaat tie weer uit” kan hij wel even vergeten. Dus doen we gewoon wat klusjes aan boord en maken kennis met onze nieuwe Nederlandse buren Jolanda en Jaap met hun hond Bobbie. Een look-a-like uit de strip Kuifje. En meestal tegen de avond komen 2 dolfijnen de baai met een bezoek vereren. Dus voor nu nog even geen zeilavonturen.

Highslide for Wordpress Plugin