Dutch Osprey

16 September verlaten we de haven van Carlo Forte om via een ankerplek naast de haven van Tuelada een dag later in de mooie baai Cala di Piscinnì terecht te komen naast de Milky Way. Je kijkt hier tot de bodem en bij zandplekken is het water zelfs turquoise blauw, zo mooi. Geen dorpje maar hier krijg ik SUPles nr. 2 van Rob. De eerst was 29 augustus in Porto Colom. Dus al weer effies geleden. Nou eh dat staan op een soort van surfplank is nog een hele kunst. Het ziet er zo relaxt en makkelijk uit nou… vergeet het maar. Kom maar eens op die plank als je in het water kukelt. Dat gaat niet op z’n charmantst. Les 1 zit ik gewoon met mijn knieën op de plank en beweeg me heel voorzichtig met een peddel vooruit. Maar bij les 2 mag ik erop staan. Gelukkig houdt Brigitte in het begin de plak vast. Jeetje je benen leiden een eigen leven en trillen als een rietje, hou dan maar eens je evenwicht. Oefening baart kunst want bij les 3 sta ik er wat relaxter op. Liefst met nog niet te veel golfjes peddel ik in bejaarden tempo vooruit. Maar dan moet Cees niet achterop de supplank zitten want dan gaat het…. mis. De temperaturen zijn heerlijk zo tussen de 25 à 30 graden. Dus zwemmen we en eten gezellig bij Brigitte & Rob op de boot.

Een dag later maken we rondom de baai waar we voor anker liggen een mooie wandeling over rotsen, smalle paadjes, langs mirto achtige struikjes en wat bomen. Rob wil eigenlijk doorlopen tot een soort van oude vuurtoren (die zie je veel langs de kust van Sardinië). Maar wij houden het voor gezien. Te warm op dit tijdstip en er is een foodtruck gespot die friet verkoopt, lekker man. Geiten families met bellen om hun nek lopen de volgende dag ook om de baai maar dan veel verder en eerder op de dag (slim).  

Zondag 19 september gaan we vlak naast het gebied Archeologica di Nora bij Pula voor anker. Cees, onze watertaxi, zet ons af bij een strandje zodat wij de ruïnes van deze oude Romeinse stad kunnen bekijken. Wel jammer dat er geen gids is want dat brengt zo’n hoopje stenen toch meer tot leven zeg maar. Als Cees ons weer ophaalt begint een vrouw op het strand heel hard te gebaren en te schreeuwen (Italiaans), echt niet normaal. Wat ze zegt nou eh we hebben geen idee, en er gaan zich meer mensen mee bemoeien. Gelukkig zijn er 2 jongen Italiaanse meiden die via google translate ons duidelijk maken dat we hier niet met het bijbootje naar de kant mogen. Verderop bij markeringen wel. Roeiend maken we ons maar snel uit de voeten. En nu, het is woensdag 22 september, liggen we in de haven van Cagliari.   

Op ons gemakkie zeilen we verder naar het zuiden van Sardinië. We ankeren in de baai van Oristano en een dag erna ten noorden van het stadje Buggurru waar we lekker liggen te wobbelen. Er wordt wat harde wind voorspeld dus zoeken we op maandag 13 september ons heil in marina Sifredi van Carloforte. Dit is een dorpje op het eilandje San Pietro ten zuidwesten van het eiland Sardinië.

Veerboten die meerdere keren per dag aankomen met toeristen. Kleurrijke pastel kleurige huizen, vaak met van die oude verweerde deuren, balkonnetjes, luiken en heel veel palmbomen. Het piazza Repubblica met 4 hele dikke ouden bomen vormen het middelpunt van dit dorpje. Rondom de boom een ijzeren bank waar het in de schaduw heerlijk toeven en mensen kijken is.

Verder aardig wat trappetjes, leuke winkeltjes, lekker cappuccino, tapas en natuurlijk Italiaanse pizza. De flamingo’s die bij de zoutpannen te zien moeten zijn hebben waarschijnlijk vakantie want waar we ook kijken we zien ze nergens. Ze spreken hier nauwelijks Engels en wij geen Italiaans dus soms is het even handen en voeten werk.  

Booties hebben onderling contact met elkaar. Leuke- en gratis plekjes worden met elkaar gedeeld. Op de Navily App staat ook vaak veel informatie. Normaal zijn de tarieven in de verschillende havens van Alghero zo’n 120 euro per nacht dit seizoen voor onze bootlengte. Kun je nagaan wat dat in het hoog seizoen zal zijn. Maar hier lig je aan de kademuur dus gratis. Geen idee waarom maar wij maken er gebruik van. Zo ideaal want we liggen vlak bij het oude gedeelte van de ommuurde stad met toegangspoorten. Een wirwar van kleine authentieke geplaveide smalle straatjes en pleintjes met hier en daar wat wasgoed onder de donkergroene ramen.

 Op sommige plekken boven ons hoofd van die verlichte witte vogelkooitjes of stoffen lantaarns met een fietswiel om de boel nog verder op te leuken. We dwalen met z’n viertjes lekker rond en kijken onze ogen uit. Adembenemend fraai kun je wel zeggen, genieten dus. We zien her en der rode takken ter decoratie o.a. bij één van de torens. Waarvoor het dient, er gaat ons geen lichtje branden. Blijkt Alghero de stad van het rode goud, het rode bloedkoraal te zijn. Weten wij veel. We zien heel wat zaakjes die bloedkoralen sieraden verkopen, rood/ oranje voert de boventoon. En wat dacht je van Italiaanse ijs tentje om de paar meter zit er eentje.

We scoren onwijs leuke lampjes voor op de boot gekocht bij jawel de Lidl. En 2 kleine prullenbakjes bij een Chinees soort Winkel van Sinkel. We lazen al op de website van Hanny en Jacob dat ze hier in Italië streng zijn wat gescheiden afval betreft. Het is trouwens nog even een dingetje om dat afval kwijt te raken. Donderdag 9 sept. heb ik mijn dag niet. Het begint ’s morgens al. Ik ben iets kwijt. Nou heb ik die handicap al sinds de middelbare school. Toen was ik om de paar dagen mijn fietssleutel kwijt, nu dus mijn bril. Pas na 2 uur zoeken heeft Cees hem eindelijk gevonden. Maar bij de Lidl is het weer zover. Waar is in hemelsnaam mijn rugzak? Tjeempie, hier zit mijn mobiel en portemonnee in met alle pasjes. Cees is not amused. Ik schiet een Lidl verkoopster aan die gelukkig wat Engels spreekt. Loop maar even mee zegt ze en wat zie ik liggen bij één van de kassa’s….. mijn rugzak. Heppie- de- peppie ben ik en zo opgelucht. Fijn dat iemand de rugzak naar de kassa heeft gebracht en hem niet heeft meegenomen. Tien september, onze trouwdag, vieren we in een knus Italiaans eettentje met een combinatie van de Catalaanse en Sardische keuken.    

Op Doortjes verjaardag 30 augustus vertrekken we van Mallorca naar Menorca. Nog even water tanken en de boot afspoelen. Mmmm heeft eigenlijk weinig zin, binnen de kortste keren zit de boot weer onder het Saharazand. Zelfs in de regen zit’t en die krijgen we onderweg behoorlijk. We, de Milky Way en de Dutch Osprey, gaan voor anker in een baaitje in het westen van Menorca. De volgende dag naar de grote Fornells baai in ’t noorden. Hier is voldoende ruimte om ook gewoon voor anker te gaan, fijn hoor. Voor’t eerst zetten we de generator aan zodat ik een wasje kan draaien. Geen droger nodig want de wind doet de rest. We lopen met z’n viertjes naar Torre de Fornells.  

Vrijdag 3 september 2021 wordt een sight seeïng dagje met z’n viertjes naar Mahón. Maar eh we hebben ons huiswerk niet goed gedaan want de lokale bus zien we net om het hoekje wegrijden. Busje komt zo is er niet bij want we moeten bijna 2 uur wachten. Brigitte doet nog een poging om een taxi te regelen (wachten al zeker 20 minuten). Net als we aan een koffie con lèche zitten komt tie er an, jammer dan. Mahón is de hoofdstad van Menorca. Veel witte en zandkleurige huizen met donker groene deuren, luiken en kozijnen. Soms voorzien van wit kantwerk voor de ramen. We genieten van het uitzicht over de grote natuurlijke haven van Mahón en belanden op een vis/ food market, zo leuk. De heerlijkste tapas hapjes (de meeste vis) liggen er uitgestald, mejammie. Met een heerlijke koude sangria, Spaanser kun je het niet krijgen toch. ’s Nachts krijgen we visite van de fam. Mug. Niet eventjes maar de hele nacht zzzzoemen ze rond, echt boffen.

Zaterdag 4 sept. vertrekken we naar Sardinië , 2 dagen varen. Het wordt eerst een stuk motoren want er is echt geen wind maar dan komt tie een noordelijk windje. Onderweg krijgen we bezoek van een dolfijnen familie, zo leuk. En verwisselen het Spaanse gastenvlaggetje voor het Italiaanse. Zondagavond plonsen we ons anker neer in de baai van Porto Conte. Hoogste tijd voor een overheerlijke pizza. Geserveerd in een kartonnen doos maar dat mag de pret niet drukken.