Dutch Osprey

Van Katakolon zakken we af naar het zuiden. Het wordt een prachtige zeildag naar Pylos. Een dag later liggen we in Methoni met zicht op een prachtig kasteel. Ja het stikt hier van de kastelen. Het water is hier in deze contreien zeer helder zodat je goed het anker kan zien liggen en het ook op de juiste plek kan droppen. Bij Koroni (geen zandgrond) komen we 2 keer met ons anker of ankerketting achter een rots te zitten maar 3 maal is scheepsrecht. We steken de baai van Messinië over naar Limeni en gaan dan weer noordwaarts om bij Kardamyli, na een dobberdagje, ons anker te laten vallen.

Heel bijzonder dat er veel swell staat, echt niet normaal. De ouders van Doortje hebben hier in de buurt een huis. We hebben bel contact, bij hun schijnt de zon en vinden het leuk om langs te komen. Gelukkig hebben ze geen idee hoe het hier tekeer gaat. Het blijkt nog een heel gedoe om het bijbootje te lanceren. Jeetje hoe komen Els en Klaas-Eel in hemelsnaam aan boord want bij een soort kade gaan de golven lekker tekeer. Daar staan ze op ons te wachten. Zonder kleerscheuren komen ze in het bootje terecht. Dan is het nog even een gedoetje om aan boord van de Dutch Osprey te komen maar ook voor deze ’hobbel’ slagen ze glansrijk. Els vertelt dat ze snel zeeziek wordt, ojee. We borrelen heel gezellig maar bij de maaltijd wordt het Els toch te gortig zodat ze snel door Cees naar de kant worden gebracht.

We varen naar de haven van Kalamata. En dan sluiten we zondag Niels, Doortje en kleine Mees in de armen bij het huis van Door’s ouders, zo fijn. Wat een grandioze plek. De gezamenlijke bbq is een groot succes, alleen jammer van de regen. Niels en ik verkennen de omgeving op de fiets terwijl Cees en Doortje en Mees dat doen per auto. Op 21 juni  rijden we gezamenlijk naar de boot. Er zou die dag niet veel wind zijn maar de wind bepaalt anders. Ons plannetjes valt jammer genoeg letterlijk en figuurlijk in duigen. Maar…… Mees is wel voor’t eerst op onze zeilboot geweest. Kijk dat dan weer wel.  

    

We zijn aangekomen in de baai Agios Nikolaos op het eiland Zakynthos en liggen aan een boei. Allervriendelijkst geholpen door zo’n jonge enthousiaste Griekse gast. Echt fijn want nu hoef ik zelf niet moeilijk te doen door al liggend op mijn buik op het juiste moment een lijn door een oog te halen. Daar ben ik niet zo’n ster in. In het uiterste noorden van dit eiland liggen de Blauwe Grotten ontstaan door de werking van de zee op de kust, dus door erosie. Uiteraard gaan we de toerist uithangen want dit willen we niet missen. Het is nog even de vraag of we met onze eigen dinghy gaan of met zo’n glass bottom boat.

Even later, ’t is 9.00 uur, scheuren we samen met Christine en Henk op zo’n boot er naartoe. Een privé toer, boffen wij even. Deze grotten strekken zich uit van Agios Nikolaos naar de kaap van Skinari. Super gaaf om te zien. En we nemen aldaar een plons in het water en zwemmen voort eerst van ons leven een grot in. Door het invallende licht wat reflecteert op het water geeft het water een eigenaardige blauwe kleur aan alles wat in aanraking komt met het water dus ook aan ons. Ik smurf, smurf jij ook. Zo gaaf om een keer mee te maken. En eh het is maar goed dat we zo vroeg zijn gegaan want het is daar de verdere dag file varen. Inmiddels zijn we aangekomen op de Peloponnesos, het vaste land van Griekenland, aan de kade van Katakolon.         

Eén juni 2022, Anneloes wordt deze dag dertig jaar, en viert dat het met een wijnproeverij. Wij gaan vandaag weer een eilandje verder n.l. Ithaka. We gaan voor anker in de baai Groot Vathi omringd door pastelkleurig goed onderhouden huizen. Bijzonder dat we hier nog nergens zonnepanelen hebben ontdekt. Dat zal heel wat opleveren met al die zon uren. We slenteren langs de waterkant en zwemmen heerlijk rondjes om de boot ter afkoeling. Weer een baaitje verder willen we ook zwemmen. Maar getsie Cees ziet van de kleine paarsachtige kwalletjes. Mij krijgen ze er met geen tien paarden meer in. Vooral die lange slierten die achter zo’n kwal slepen kunnen zorgen voor best wel wat ongemak.

Tijd om weer een eilandje verder te gaan nl Kefallonia. Op naar Poros, eerst voor anker en daarna met de kont naar de kant in het haventje aldaar. De Cooky Kalik van Christine en Henk ligt hier ook. Wat een verrassing. Koffie en we offeren ons op om gevieren uit eten te gaan. Overdag organiseert Cees een picknick op het water bij wel een heel bijzonder strandje. Balance rock art, echt grappig om te zien. Als je even zo’n kiezel bouwwerk aanraakt stort het terplekke in. Dus regelmatig mag de kunstenaar weer opnieuw  beginnen want de wind en de zee zorgen ervoor dat alles omkukelt, a hell of a job. 

De Manana zeilboot van Christ & Monique is aangekomen in de baai van Sivota. Voor ons maar 8 mijl varen vanuit Nidri. De afstanden hier tussen de verschillende eilandjes zijn zo klein dus prima om  naar hun toe te varen en ’s avonds met elkaar uit eten te gaan. Inmiddels heeft Cees app contact met Tjaart & Marijke. Zij zijn vanuit Nederland vertrokken met een Unimog en hier in de buurt. Zou toch leuk zijn……. en dat doen we ook bij de baai van Desimi.

Wij voor anker en zij staan op een kleine camping. Het worden 2 hele leuke dagen met kletsen, wandelingetjes om de baai met hond Siem, varen in de dinghy naar een soort van ieniemienie grot(je), uiteten, zwemmen. De mannen doen dat in de vorm van het onderwaterschip schoonboenen en de schroef ontdoen van aangroei. En we eten gezamenlijk op de Dutch Osprey. Ook repareren de mannen iets op de Unimog. Een derde handje is daarbij altijd handig.

Met het thuisfront loopt het niet helemaal ideaal. Anneloes krijgt eindelijk de uitslag van haar dikke knie. Haar voorste kruisbanden zijn gescheurd, opgelopen bij de badminton, echt niet fijn. En we zien ineens een filmpje voorbij komen van een helikopter waar Niels in blijkt te zitten opgepikt in de middle of nowhere. Schrikken hoor. Tijdens een  canyoning (= lopen, springen, zwemmen, klauteren en abseilen door de loop van een rivier), maakt Niels een sprong van 10 meter in het water en schiet bij de landing zijn arm uit de kom. Pas 5 uur later komt er hulp in de vorm van een helikopter. Dan kom je bij een ziekenhuis en heb je geen verzekeringspasjes, telefoon e.d. Wat een toestand.  

   

Zaterdag 28 mei 2022 liggen we aan de kade bij Vathi op Meganisi met dank aan Christ die eventjes is gaan vragen of er boten weggaan want alles ligt vol. Als we zeilen hebben we meestal het bijbootje opgehesen hangend in de davids. Maar omdat het zo’n klein stukje varen is slepen we haar gewoon met een lange lijn achter de boot aan. Vlak voor het aanleggen zien we Beautje ineens ergens drijven. Ze zit vast met en karabijnhaak maar die is kennelijk losgeschoten. We maken een wandeling met mooie vergezichten, genieten dus. Een prachtige omgeving hier bij de Ionische eilanden met zoveel mooie baaitjes binnen handbereik. 

We zijn een aantal dagen op zee geweest en dan wil je wel graag even de benen strekken. Laat het nu zo hard waaien dat we met het bijbootje niet eens naar de kant kunnen. We hebben ’s nachts zelfs een soort van anker wacht. De volgende dag zetten we ’s middags dan eindelijk voet op Griekse bodem: Preveza. Bij de kade heel toeristisch maar daarachter een hele stad, meer voor locals. We belanden in een soort van malle Pietje zaak waar je struikelt over alle zooi maar waar we toch weer wat dingen scoren voor de boot. En…. het is nog even zoeken naar een Grieks simkaartje, want wat is de wereld zonder internet.

Ondertussen zijn de temperaturen gestegen naar 27 graden dus goed insmeren maar. En wat een luxe een wasmachine aan boord zodat zaterdag 21 mei er 2 wassen worden gedraaid. Geen wasdroger nodig want de wind droogt in no-time. Het nieuwe motortje krijgt een jasje aan en de Cobb zorgt ervoor dat we weer heerlijke kunnen bbq-en op ons ’achterdek’. Met wat stokbrood erbij en een salade en klaar = Cees.  

Zondag 22 mei 2022 gaan we anker op en zeilen heerlijk naar Lefkas. Bij de drijvende draaibare brug, die het vaste land van Griekenland verbindt met Lefkas, is het best wel druk met zeilboten. Maar Cees is het manoeuvreren bij deze wind nog niet verleerd dus hij mag blijven. Wat is het mooi hier met aan weerskanten bergen met wat dorpjes en nog behoorlijk groen. We ankeren bij Lygia en weer wat later bij Nidri. Tjonge dat is alweer 10 jaar geleden dat we hier ook lagen, time flies.