Dutch Osprey

We komen steeds dichter bij ons plekje waar we de boot voor de winter achter gaan laten n.l. Marina di Ragusa. Aan de zuid/oost kant van Sicilië. Maar eerst gooien we nog ons ankertje uit bij Sciacca . Jeetje ineens uit het niks een hele invasie vliegen. Zowel buiten maar ook binnen in de boot, echt niet normaal. Gelukkig hebben ze er op de Norell ook enorme last van. Ik dacht al, oeps dit proper jetje heeft iets niet goed schoongemaakt. Jammer dat we niet zo’n ouderwetse vliegen strip aan boord hebben die  zou helemaal vol zitten. Met z’n viertjes gaan we met de dinghy naar de kant. Het is nog even goed uit kijken want her en der liggen er rotsjes onder water en daar wil je uiteraard niet tegen aan komen. Heel veel trappetjes op en trappetjes af in dit oude deel van de stad.

Ons volgende ankerplek is bij Licata. Wat een wind en golven. Maar Lia heeft ons lekker gemaakt voor homemade boterkoek. En eh we lusten wel een stukkie. Dus laten we onze dinghy zakken en trotseren de golven. Zaterdag 30 september varen we de haven van MdR binnen. ’s Avonds worden we gelijk uitgenodigd door Toos en Rimmer om nasi te eten en gezellig bij te kletsen. En verder tot nu toe nog weinig Nederlanders hier. Wel jammer. Het is nu de 3^e keer dat we in deze haven onze boot achter  gaan  laten. In 2011, 2021 en nu weer.

De nodige klussen om de boot winterklaar te maken maar ook gezelligheid. Broer Galtjo met Annette, die al een week op Sicilië rondtoeren, komen een paar nachtjes op de boot slapen. Zo gezellig. Kunnen ze een beetje ervaren hoe ons bootleventje is. We eten osso buco aan boord. Wat een joekel van een stuk kalfsschenkel. We hebben zondagochtend koffie op ons bootje, uiteraard met cannoli en ander lekkers en we gaan naar de steiger bbq waar iedereen wat meeneemt om te delen. Wat een lekkers allemaal.   

Gelijktijdig gooien we, de Norell en Dutch Osprey, de trossen los in Cagliari, op naar Sicilië. Twee dagen en een nachtje door met alleen maar zee om ons heen. Eerste dag aan de wind maar tegen de avond valt de wind wat weg en wordt het ook een stuk op de motor. Er staan best hoge golven en dat wordt de dag erop nog meer. In de ochtend gaat de Dutch Osprey in de “melkmeisjes” stand en waaien we zo, nou ja zo, naar Mazara del Vallo bij windkracht 5 à 6 en soms 7. In een zeer goed beschutte baai gaan we ten anker. Op Navily hebben we gelezen dat er een dinghy gestolen is dus zijn we extra alert als we de volgende dag naar de kant gaan. Alles goed op slot en achter slot en grendel.

Er is een hardloop wedstrijd dus heel wat reuring. We belanden in de Arabische wijk (Tunesische inwoners) met een labyrint van straatjes. Best wel armoedig maar verrassend opgeleukt met keramieken vazen, tegeltjes en kleurrijke afbeeldingen op rolluiken. Remco en Cees lopen al pratend door deze wijk. Maar Lia en ik kijken onze ogen uit, en hebben het ozo druk om alle “kunst” van lokale kunstenaars op de kiek vast te leggen.

Op sommige plekken schalt de Arabische muziek je tegemoet. En dan is het toch de hoogste tijd voor koffie met iets lekkers. Voor sommigen ietwat aan de late kant, maar ja, Ann is van de drie R-en met name van de regelmaat. Vanaf het terras zien we ook nog een soort van rally met oude ´Fiatjes´ voorbij komen, leuk leuk.  

Via ankerplek Cala Grande, en Porto Pino belanden we in de baai van Tuelada en gaan bij Teuredda-Est voor anker. Bij een strandje waar we onze dinghy achterlaten lopen we via een slinger zand paadje met bomen, rotsen en struiken naar een ander strand waar ons een heerlijke capo te wachten staat. Lekker zittend in de schaduw met uitzicht over de baai en zonaanbidders, heerlijk hoor. Gelijk weer even de benen gestrekt. Maar de dagen erna zitten we in een soort van quarantaine. De wind trakteert ons wederom op harde wind en blaast zich suf. Dus zijn we genoodzaakt om aan boord te blijven. Lezen, klusjes, eten, filmpje kijken, siësta houden en een dansje op het achterdek met de dans playlist van Cees die via de marifoon door de baai schalt. Lia en Remco doen op hun boot spontaan mee. Zo komen we de dagen wel door maar leuk is anders.

Maandag 18 september 2023 kunnen we weer verder. Zeilboot Norell en onze Dutch Osprey hebben een heerlijke zeildag naar Cagliari. Onderweg zie ik ineens dat we een ongenode gast aan boord hebben. Een grote zwarte kever maar Cees denkt dat tie in de categorie kakkerlakken thuis hoort. Nou zeg hoe durft tie. Hij zit gelukkig buiten maar heeft zich intussen verstopt. Nou maar hopen dat tie geen familieleden heeft meegenomen. Als de boot wordt afgespoten komt onze kakkerlak tevoorschijn en weet Cees hem te vangen. Eerst onder een emmer en daarna in een potje met deksel, weg ermee.

Na zoveel dagen minimale lichaamsbeweging is het des te fijner om op ons gemakkie rond te lopen in Cagliari de hoofdstad van Sardinië. We brengen een bezoek aan een overdekte mercato Civico = markthal waar ze o.a. verse pasta maken en terplekke verse Cannoli vullen, mejammie. We stijgen de trappen op bij Bastione di Saint Remy, belanden in een kerk en bezoeken Orto Botanico met veel vetplanten, cactussen, palmen en bijzonder uitziende bomen. Ondertussen bestuderen Lia en Cees dagelijks de verschillende weer-apps om te kijken wanneer er een goed weer-window is om naar Sicilië te zeilen. Zo als het er nu naar uitziet gaat dat waarschijnlijk morgen 22 september worden. We gaan het zien.  

Vers van de pers. Na een mooie 20 weken echo bij Anneloes en Peter krijgt Frenkie er een broertje bij. Woh we worden weer opa en oma, wat onwijs fijn. Maar dat is nog niet alles. We mogen over een aantal maanden nog een nieuwe wereldburger in de familie verwelkomen. Doortje en Niels verwachten ook een baby. Mees wordt grote broer. En dat allemaal in de winter periode. Wat een feest. Uiteraard kunnen we niet achterblijven als trotse opa en oma om ook 3 fotootjes te plaatsen van Leon, Nicolette en de kleine Evelien van 7 maanden.  Wat een rijkdom.

Het is vanaf onze ankerplek nog zo’n  47 mijl om naar de volgende te varen. Het wordt dinsdag 5 september 2023 een heerlijke zeildag. Tussen de kust van Sardinië en de suikerbroodberg varen we deze fantastische ankerplek (Masua) binnen. Helder blauw water, je kijkt zo naar de bodem. Niet een beschut plekkie maar gelukkig weinig last van swell. We kijken uit op de onwijs hoge rots in het water genaamd “Pan du zucchero”. Met Remco en Lia hebben we in deze baai 2 mini schoolreisjes. We maken met onze dinghy een toertje naar de suikerbroodberg en varen door een opening van deze rots. Het is immers diep genoeg door Cees himself gecontroleerd (duik in het water aldaar). Verder verkennen we een stukje kust met prachtige rotspartijen en varen Grotto Azura in.

De volgende dag schoolreisje nr, 2. Met Lia en Remco’s bijbootje op naar het strand. Trekken haar op het droge en lopen via een soort van zandpad met leuk uitzicht over de baai naar Porto Flavia. Hier krijgen we een rondleiding door een Engels sprekende gids op Italiaanse snelheid. Porto Flavia is aan het begin van de 20^ste eeuw gebouwd om het vervoer van lood- en zinkerts sneller te laten verlopen. Voorheen werd alles met manden naar schepen gedragen. Na de voltooiing van Porto Flavia werd de erts via treinen in uitgegraven silo’s gestort en vervolgens via lopende banden naar een voor anker liggend schip getransporteerd. Het geheel van tunnels en silo’s is in de rotsen uitgegraven. Fijn dat we de 1^e rondleiding van die dag hebben want er staan heel wat toeristen te wachten op een volgende. Hoogste tijd om in de Warung beachclub een overheerlijk gevulde croissant te nuttigen met een lekker koud drankje en van die heerlijke chillmuziek.

En nu liggen we in de haven van Carlo Forte op Isola di San Pietro. Een eilandje ten zuidwesten van Sardinië. Voor ons een bekend plekkie. We worden de 1ste avond getrakteerd op een muzikaal optreden van een plaatselijke orkest met koor. Zowel klassiek als modern zit er in hun repertoire. Op  10 september 2023 onze 41^ste trouwdag maken we een uitgebreide wandeling om het meer Le Saline di Carloforte. Een soort van moeras/zoutpannen gebied. Hier moeten flamigo’s rondhuppelen. En jawel hoor, helemaal aan’t eind zien we ze. Je moet wel een vergrootglas bij je hebben maar toch. We hebben ze gezien, 3 in totaal.