Dutch Osprey

Booties hebben onderling contact met elkaar. Leuke- en gratis plekjes worden met elkaar gedeeld. Op de Navily App staat ook vaak veel informatie. Normaal zijn de tarieven in de verschillende havens van Alghero zo’n 120 euro per nacht dit seizoen voor onze bootlengte. Kun je nagaan wat dat in het hoog seizoen zal zijn. Maar hier lig je aan de kademuur dus gratis. Geen idee waarom maar wij maken er gebruik van. Zo ideaal want we liggen vlak bij het oude gedeelte van de ommuurde stad met toegangspoorten. Een wirwar van kleine authentieke geplaveide smalle straatjes en pleintjes met hier en daar wat wasgoed onder de donkergroene ramen.

 Op sommige plekken boven ons hoofd van die verlichte witte vogelkooitjes of stoffen lantaarns met een fietswiel om de boel nog verder op te leuken. We dwalen met z’n viertjes lekker rond en kijken onze ogen uit. Adembenemend fraai kun je wel zeggen, genieten dus. We zien her en der rode takken ter decoratie o.a. bij één van de torens. Waarvoor het dient, er gaat ons geen lichtje branden. Blijkt Alghero de stad van het rode goud, het rode bloedkoraal te zijn. Weten wij veel. We zien heel wat zaakjes die bloedkoralen sieraden verkopen, rood/ oranje voert de boventoon. En wat dacht je van Italiaanse ijs tentje om de paar meter zit er eentje.

We scoren onwijs leuke lampjes voor op de boot gekocht bij jawel de Lidl. En 2 kleine prullenbakjes bij een Chinees soort Winkel van Sinkel. We lazen al op de website van Hanny en Jacob dat ze hier in Italië streng zijn wat gescheiden afval betreft. Het is trouwens nog even een dingetje om dat afval kwijt te raken. Donderdag 9 sept. heb ik mijn dag niet. Het begint ’s morgens al. Ik ben iets kwijt. Nou heb ik die handicap al sinds de middelbare school. Toen was ik om de paar dagen mijn fietssleutel kwijt, nu dus mijn bril. Pas na 2 uur zoeken heeft Cees hem eindelijk gevonden. Maar bij de Lidl is het weer zover. Waar is in hemelsnaam mijn rugzak? Tjeempie, hier zit mijn mobiel en portemonnee in met alle pasjes. Cees is not amused. Ik schiet een Lidl verkoopster aan die gelukkig wat Engels spreekt. Loop maar even mee zegt ze en wat zie ik liggen bij één van de kassa’s….. mijn rugzak. Heppie- de- peppie ben ik en zo opgelucht. Fijn dat iemand de rugzak naar de kassa heeft gebracht en hem niet heeft meegenomen. Tien september, onze trouwdag, vieren we in een knus Italiaans eettentje met een combinatie van de Catalaanse en Sardische keuken.    

Op Doortjes verjaardag 30 augustus vertrekken we van Mallorca naar Menorca. Nog even water tanken en de boot afspoelen. Mmmm heeft eigenlijk weinig zin, binnen de kortste keren zit de boot weer onder het Saharazand. Zelfs in de regen zit’t en die krijgen we onderweg behoorlijk. We, de Milky Way en de Dutch Osprey, gaan voor anker in een baaitje in het westen van Menorca. De volgende dag naar de grote Fornells baai in ’t noorden. Hier is voldoende ruimte om ook gewoon voor anker te gaan, fijn hoor. Voor’t eerst zetten we de generator aan zodat ik een wasje kan draaien. Geen droger nodig want de wind doet de rest. We lopen met z’n viertjes naar Torre de Fornells.  

Vrijdag 3 september 2021 wordt een sight seeïng dagje met z’n viertjes naar Mahón. Maar eh we hebben ons huiswerk niet goed gedaan want de lokale bus zien we net om het hoekje wegrijden. Busje komt zo is er niet bij want we moeten bijna 2 uur wachten. Brigitte doet nog een poging om een taxi te regelen (wachten al zeker 20 minuten). Net als we aan een koffie con lèche zitten komt tie er an, jammer dan. Mahón is de hoofdstad van Menorca. Veel witte en zandkleurige huizen met donker groene deuren, luiken en kozijnen. Soms voorzien van wit kantwerk voor de ramen. We genieten van het uitzicht over de grote natuurlijke haven van Mahón en belanden op een vis/ food market, zo leuk. De heerlijkste tapas hapjes (de meeste vis) liggen er uitgestald, mejammie. Met een heerlijke koude sangria, Spaanser kun je het niet krijgen toch. ’s Nachts krijgen we visite van de fam. Mug. Niet eventjes maar de hele nacht zzzzoemen ze rond, echt boffen.

Zaterdag 4 sept. vertrekken we naar Sardinië , 2 dagen varen. Het wordt eerst een stuk motoren want er is echt geen wind maar dan komt tie een noordelijk windje. Onderweg krijgen we bezoek van een dolfijnen familie, zo leuk. En verwisselen het Spaanse gastenvlaggetje voor het Italiaanse. Zondagavond plonsen we ons anker neer in de baai van Porto Conte. Hoogste tijd voor een overheerlijke pizza. Geserveerd in een kartonnen doos maar dat mag de pret niet drukken.