Eerst liggen we een week voor anker in de Palmeira baai op Sal. Zodra we naar de kant gaan met onze dinghy staan hulpvaardige Kaapverdiaanse jongens (tussen de 6 à 11 jaar) klaar om je lijntje aan te pakken, vast te maken aan een boom en het afval voor je weg te brengen. Het is dus handig om wat escudo’s in je zak te hebben om die aan ze te kunnen geven. Ze hebben drommels goed door welk bootje bij welke persoon hoort. Zodra je terug komt lopen maken ze alvast je lijn los. In Palmeira zien een aantal huizen er redelijk uit van buiten maar er zitten ook heel wat opknappertjes tussen. Er zijn huizen met stromend water maar zeker de helft van de bevolking haalt zijn water in grote jerrycans bij een tappunt.

Vorige week was er praktisch geen verse groente en fruit in de winkeltjes te koop. Zaterdag is er hier in de haven een containerschip aangekomen en op het gemakkie uitgeladen. Alle winkels zijn weer voor een tijdje bevoorraad. Kool ligt in stukken gesneden en wordt per ¼ de deel verkocht. Zo ook met paprika’s. Wat een walhalla aan groente en fruit hebben wij dan in Nederland. Ook de vlees voorraad is zeer zeer beperkt. Bij de kassa liggen geopende pakjes sigaretten. Ze worden per stuk verkocht. Vis daar en tegen wordt elke dag gevangen en is dus volop verkrijgbaar. Verser kun je het niet hebben mmm smullen geblazen. Maandag 16 november ga ik samen met Perry en Arnold met een plaatselijk busje een dorpje verder n.l. Espargos. Wat leuk dat ook hier vrouwen met hun handelswaar op hun hoofd rondlopen. Vaak in een teil of platte mand. Een mooie kaarsrechte houding hebben ze. Maar ze zitten ook gewoon ergens op straat met hun uitgestalde handelswaar.

We zeilen een nachtje door naar het eiland Sao Nicolau. Bij Porto Tarrafal gaan we voor anker. Tjonge wat een bedrijvigheid als er een vissersboot binnenkomt. Maar we gaan snel terug naar de boot want het waait hier behoorlijk vooral die valwinden maken het niet echt prettig. Zaterdag 21 november zeilen we naar het Eiland Sao Vincente. Maar we houden het niet droog onderweg, er komen aardig wat zeetje
s over. En ook over ons. Errug lekker zo’n zoute douche. En nu liggen we dus in de haven bij Mindelo. In afwachting van Titia, Jan Bert, Marjan en de neven Lourens en Rutger.

.

Rond 9.30 gooien we op vrijdag 6 november 2015 de trossen los. Nog even tanken en dan hupsakee gaan met die banaan van de Canaries naar Kaapverdië. Een soort van generale voor de “grote “ oversteek. De eerste paar uur op de motor met in de verte de Teide aan stuurboord maar dan kunnen we de zeilen uitrollen. Een hobbelig zeetje maar de polsbandjes die Hanny heeft achtergelaten werken uitstekend voor mij, geen zeeziekte of katterig gevoel. Je moet je wel overal goed aan vasthouden anders….kukel je zomaar om. Één hand voor het schip en 1 hand voor je zelf zegt schipper Cees altijd. Regelmatig surfen we met de Beau op een golf mee. Cees haalt af en toe acrobatische toeren uit op het voordek en ik doe dat in de kombuis. ’s Nachts veel sterren. Jammer genoeg geen maan die ons bij schijnt. In één van deze nachten hoor ik een boinkje tegen het raam van het dockhouse. Niets te zien maar bij daglicht zien we een dode inktvis in het gangboord liggen die inkt gespoten heeft. Onderweg zien we hele zwermen vliegende vissen over het water scheren. Sommigen zijn een beetje de weg kwijt en belanden op de Beau.

En dan gaat het er om spannen, gaan we onze ankerplek bij het eiland Sal net wel of net niet halen voor donker. In de Pilot staat dat je de baai Palmeira beter niet in het donker kan aanlopen i.v.m. onverlichte boeien. Gaan we niet doen maar dan meldt zeilboot Lovis zich via de marifoon. Waar blijven jullie er is vlak achter ons een ankerplek vrij. Het is inmiddels donker geworden maar okay laten we het toch maar proberen. Ik achter het roer en Cees op het voordek met de tablet om te navigeren en met een schijnwerper in zijn hand om onverlichte obstakels te kunnen zien. Met lichtseinen loodsen Perry en Arnold ons verder de baai binnen. Rond 19.45 uur plaatselijke tijd ( 2 uur tijdsverschil met Nederland) laten we ons anker zakken vlak achter de Lovis. Hoogste tijd om samen met Perry en Arnold te proosten op een goede en redelijk snelle overtocht van 6 dagen en 5 nachten, toppie toch!

En nu liggen we alweer 4 dagen voor anker. Lucas een jongen van 13 jaar is onze man aan de wal. Hij neemt het lijntje aan van Beautje en loopt mee om ons wegwijs te maken in Palmeira. Niet dat het hier zo groot is maar o zo handig. We zijn inmiddels ingeklaard, hebben afval weggebracht, internet geregeld, wat kleine boodschapjes gedaan en rondgeslenterd. Er heerst een relaxed sfeertje. Rustig aan en als de zon schijnt lekke chillen in de schaduw of zitten onder 1 van de weinige bomen hier. Niemand lijkt zich druk te maken. Zelfs niet als overal de stroom uitvalt en we daardoor geen hapje kunnen eten in één van de tentjes, jammer dan.