Sjonge het  vijfde zeilseizoen zit er alweer op. Vijf jaar geleden begon ons zeil avontuur, het lijkt nog zo kort geleden. Niet als echte maar als partime live-aboard. De afwisseling zeilen en ook wat maanden in Nederland vinden wij het prettigst. De haven “Marina di Cala del Sole” waar we nu liggen is nog in ontwikkeling. Ze zijn bezig met steigers te plaatsen en als we de maquette mogen geloven zijn er nog veel plannen. De Passion van Marion en Philip ligt aan onze steiger. Jammer dat de Wing IV helemaal aan de andere kant van de haven een plekje krijgt. Goed voor de dagelijkse beweging zullen we maar zeggen. Verder komen we oude bekenden tegen zoals Hans en Sissi van de Lowlander en Ine en Geert van de Inegada en maken we kennis met Jan en Eveline van de Lady Jane.

We hebben een deel van de stad al bij avond gezien (troosteloos) maar Ingeborg en Anneke zijn toch nieuwsgierig hoe het er overdag uitziet. Op woensdag 8 oktober zien we veel vervallen oudheden zoals paleizen en kerken, opknappertjes zogezegd en armoedige huizen. Wat een tegenstelling tot de moderne haven waar we liggen met vlak daarnaast een spiksplinternieuw winkelcentrum.

Verder zijn we lekker bezig de boot winterklaar te maken. Onze buren in de haven spreken wel een heel eigenaardig taaltje. Het lijkt wat op het Frans maar dat is het toch niet. Cees vraagt er naar. Ze komen uit Brazilië en spreken Porugees, geen wonder dat we het niet gelijk thuis konden brengen. En dan komt er donderdag  9 oktober 2014 op de verjaardag van Marga een telefoontje of Cees zin heeft om mee te gaan met de “Eendracht” (schoener van 60 meter),als kwartiermeester. Nou daar heeft tie wel oren naar. Van Las Palmas naar St. Maarten, drie weken aan één stuk onderweg. Ha ha lukt het dit jaar niet met onze eigen boot, vaart tie toch rond zijn verjaardag in het Caribisch gebied, het moet zo zijn. Vrijdag zien we de Rainbow Warrior van Greenpeace afmeren aan de kade. Gaaf om hem in het “echt” te zien. Zondag 12 oktober 2014 vliegen we naar huis, heerlijk om iedereen weer te zien.

Hoeveel pech kun je hebben, Guido en Hanny weten er jammer genoeg alles van. Op de heenvlucht  al een koffer vermist. Terug van Catania naar Nederland een stopover in Rome maar die missen ze door vertraging, waardoor ze niet in Amsterdam belanden maar pas de volgende dag in Brussel. En dan blijkt koffer nr. 2 ook foetsie. Ze zijn echt net op tijd voor de bachelor uitreiking van zoonlief bij de KMA. Er zijn nog meer geslaagden zowel Niels als neef Mark slagen cum laude voor hun studie aan de universiteit, toppie heren.

We blijven nog een dag in Seragusa liggen, het is ook zo’n leuke stad. Maandag 29 september gaan we ankerop maar eerst nog even diesel tanken. Cees meert keurig af en Ann stapt keurig aan de kant. Maar …. het is niet handig om een tros aan een ketting vast te maken die er voor nop ligt, dus liggen we gewoon los. Het tankstation blijkt dicht. Cees belt een Italiaans telefoonnummer. Okay voor 400 liter is tie wel bereidt om te komen. Na vertrek wil het grootzeil niet uit de mast komen. Cees trekt zich de tandjes. Na een halfuur klojo-en is er een beetje grootzeil uit, op naar Porto Palo. Er staan aardig wat golven en wind dus we komen lekker vooruit. Gelukkig werkt het grootzeil uiteindelijk ook mee.

De volgende dag zeilen we weer rond de 30 mijl om 5 mijl ten westen van Marina di Ragusa voor anker te gaan. We genieten van een mooie zonsondergang. En dan onze laatste zeildag van dit seizoen. Het is 1 oktober, op naar onze winterstek Licata. Rond 15.00 uur varen we de haven binnen. Zo op het oog een prima haven met heel dichtbij een winkelcentrum wat een luxe.

Als je nog nooit van de “warme” ontvangst van An en Cees hebt genoten, dan mis je een hoop. En warm was het zeker.  Na de “droger” weer wat leuks aangetrokken en met het beautje naar de kant. Het dorp was niet echt uitnodigend, maar er waren wel een paar hele leuke restaurants. Bij de laatste in de rij zijn we naar binnen gedoken en kwamen we in een zeer modern en licht restaurant. Mooie ambiance, een terras met uitzicht op de boot (altijd een geruststelling voor Cees) en– achteraf – heel lekker eten.  Wijntje er bij en ’s-avonds was het goed slapen. De volgende dag op naar Siracuse. Fantastisch zeilweer weer met mooi zonnig weer weer.

Cees probeerde onderweg een vis te vangen. De drie jaar dat we een paar weken mee hebben gemogen, heeft hij nog nooit wat gevangen en zijn tuig beoordelend zal dat ook wel nooit gebeuren. Onderweg ontstaat er een hilarische discussie over het verschil tussen buizen en pijpen. Uiteindelijk weten we nog steeds niet het verschil. Waar we wel achter kwamen is dat je in het meervoud van kombuis het woord niet zomaar kan vervangen.Nadat we in de loop van de middag de baai van Siracuse waren binnen gelopen, stak de wind op en lagen we aardig te wobbelen. Toch aan wal gegaan om in ieder geval wat boodschappen te doen voor het avond eten. Was een hele toer om dat klaar te maken, maar het werd toch een smakelijke maaltijd. Woensdag een rondje oude stad en de markt. Fantastisch mooie vis en groenten lagen er. Tijdens de lunch werden al deze mooie grondstoffen tot een waar eetfestijn gecomponeerd.Wat een lunch, heerlijk.Met het rondje markt werd het idee geboren om ’s-avonds  mosselen te gaan eten. Zulke verse hebben we nog nooit gehad, echt lekker.

In een van mijn commentaren op het weblog heb ik ooit geroepen dat het bij Cees en An altijd over eten gaat. Ook nu begrijp ik weer waarom dit is. Donderdag staan we op met het idee om nog even wat te gaan zien in Siracuse, maar heftige regenbuien laten ons op de boot. Afwachten hoe het zich gaat ontwikkelen. Nu maar hopen dat als we vanmiddag weg moeten we droog over kunnen komen. Zal een toer worden.  Het was dit keer kort maar, net als eerdere keren, weer helemaal geweldig.

 Gastenpost van Guido

Omdat de haven van Catania ook een laad- en los haven van containerschepen is zien we heel wat vrachtwagens langs de smalle weg bij de haven rijden. We ontmoeten Toos en Rimmer van de My Fair Lady al lopend naar de supermercato. Getsie we zien veel afval op straat en de wijk waar we door heen lopen, daar word je niet echt vrolijk van. Vrijdag 20 september koken Eline een Niels een heerlijk maaltijd voor ons. Zaterdagavond treffen we Guido en Hanny op het Piazza de Duomo. Een schitterend plein met uit lava opgetrokken barokke gebouwen en de olifant (symbool van Catania) met een Egyptische obelisk op zijn rug. We genieten van elkaars gezelschap onder het genot van een Aperol Spritz (het lijkt wel in de mode dit drankje) en een dineetje met z’n zessen. Willem, Ingeborg en Linda zijn inmiddels ook in de haven van Catania beland.

De temperaturen zijn aardig gestegen naar de 34 graden en hoger. Regelmatig loopt het met straaltjes van je lichaam af. Ken je het liedje ‘Zweet jij ook’ nou reken maar. Zondagmorgen heeft Niels een nieuw projectje. Hij wil de mast in met zijn Gopro. Cees en Ann zijn de klos en mogen hem de mast in hijsen. Boffen wij even bij deze temperaturen. Rond het middag uur brengen we Niels en Eline naar de bus die hen weer naar Catania airport brengt.

Aan het einde van de middag komen Guido en Hanny onze kant op. Heel jammer dat Hanny’s koffer foetsie is en ze vandaag op zoek zijn gegaan naar wat zomerkleding i.p.v. en bezoek aan de Etna. Gelukkig heeft Ingeborg ook nog wat kleding te leen. Er is voor de komende dagen weinig wind voorspeld maar het wordt maandag 23 september een prima zeildag naar de Brucoli baai. We nemen een duik voor wat afkoeling. Er waait een landwind die op een warme föhn lijkt, pfff wie had dat gedacht eind september.