Langzaam heel langzaam kruipen we als een slak langs de laars van Italië omhoog. Bergen en nog eens bergen in’t groen met dorpen of steden gebouwd aan de voet van de berg. Regelmatig zo’n brug met hele hoge pilaren om een dal te overbruggen. Voordeel van weinig wind is wel dat je bijna overal kan ankeren dus dat doen we ook. De havengelden schieten hier echt de pan uit, niet normaal en het is nog geen eens hoogseizoen. Tussen de 75- en 175 euro. En naarmate we hoger=noordelijker komen gaan die prijzen nog meer stijgen. Bij Tropea staat boven op een rots het Santa Maria dell’Isola, een voormalig benedictijner kapel. Vanaf een terras aldaar drinken we een cappuccino en heb je een fantastisch uitzicht over het strand, de kapel en de Tyrreense Zee. Daarrrr heel in de verte ligt ons bootje in haar uppie te dobberen.

Maandag 5 juni worden we al vroeg aangehouden door de Guardia di Finaza. Best intimiderend als zo’n groot schip op je afkomt met 6 personen in vol ornaat voorop. In een schepnetje mogen we de nodige scheepspapieren overhandigen. Maar ze zijn niet tevreden, omdat in Italië de buitenboord motortjes ook verzekerd moeten zijn en ze staan nou net niet op onze Italiaanse verzekeringspapieren. Dat was even een spannend momentje, want ze zijn nogal snel met boetes hier. Na wat heen en weer gepraat en het overhandigen van de algemene polisvoorwaarden in het Nederlands, mogen we na 3 kwartier dan toch vertrekken.

Het aan land komen gaat hier vaak gepaard met natte voeten. Meestal vaar je naar een strandje, nee niet met dat gele zand maar meer grijskleurig met steentjes. Vlak voor dat je er bent trekt Cees het staartstuk van het motortje omhoog zodat tie niet de bodem raakt en mag ik dus te water en trek je je bootje op het droge. Deze laat je onbeheerd achter en dan hoop je bij terug komst dat tie er nog ligt. Op 8 juni worden we getrakteerd op een groepje dolfijnen rond onze boot. Lekker spelen voor bij de boeg. Het lukt vaak net niet om ze op de kiek te krijgen want dan zijn ze hem alweer gepeerd. Gelukkig is er live foto. In Sapri maken we een heuse modeshow mee. Niet binnen maar in de buitenlucht. Komt dat zien komt dat zien.

En dan is er een ‘klein gaatje’ = goede wind om naar het vaste land van Italië te zeilen. We ronden op zondag 28 mei het eiland Korfoe (Griekenland) op naar Rochella Ionica. (Italië). We komen daar in de nacht aan. Omdat er ook deze week bijna geen wind is pakken we elke kans om verder te gaan dus gaan we ook vandaag verder en zeilen tot de wind ophoudt.

Dat is bij Africo Nuovo. We liggen only de lonely, een prima plek voor de nacht bij weinig wind. “We doen de luiken maar dicht “ zegt Cees vlak voor het donker word, en het bootje op slot. Hoezo dan? Cees heeft n.l. even gegoogled. We zitten in het armste gebied van Calabrië en we voelen ons niet helemaal veilig. Er vinden hier regelmatig arrestatie plaats die te maken hebben met de Italiaanse georganiseerde misdaad. Tegen 24.00 uur hoort Cees ineens een brullende motorboot en zien we felle schijnwerpers op onze boot gericht. We schrikken ons het apezuur. Pfffff het is de Guardia di Finanza maar. Cees doet geen oog meer dicht en als hij  rond 3.30 uur zaklantaarns op de kant ziet en een  motor hoort aanslaan houden we het voor gezien. Wegwezen, ‘better safe than sorry’. Dus gaan we in het donker anker op. Het wordt een heerlijke zeildag. We draaien mee met de wind die voorspeld is om de teen van de zool van de laars van Italië ( pff een hele mond vol) de straat van Messina in. Alles zeilend.

Het venijn zit hem in de staart want de wind trekt aardig aan. We liggen nu bij het prachtige plaatsje Scilla aan een mooring. Vanuit onze achtertuin hebben we een fantastisch uitzicht op alle huisjes die tegen de rotswand lijken geplakt en het Castello Rufo. Dit hier zou de plek zijn waar het mythische zeemonster Scylla uit de Odyssee op woonde. Scilla is vooral bekend om de traditionele zwaardvis vangst. De speciale boten, Lautra’s genaamd, hebben een 13 meter hoge mast met bovenin een vlonder waar mannen opstaan om zwaardvissen te spotten. Vanuit de punt van de boot steekt een 15 meter lange loopplank boven het water. Vanaf hier harpoeneert een bemanningslid de zwaardvis met een speer.

Ja het zit zo. Cees heeft in februari in Nederland een anti-torsi lijn besteld, om met behulp van een furling onze gennaker top-down op te rollen. Dat is een stuk gemakkelijker dan het zetten en strijken zonder dit hulp middel. Maar aan de anti-torsi lijn moet volgens de tuiger ook nog een oog of iets dergelijks bevestigd worden. En de kabel moet dunner volgens een andere expert, dus wordt er weer een andere besteld. Ze gaan het fixen voor ons. Nou dat bestellen blijkt nog een heel klussie. Wij maar denken dat dit pakket er gelijk met onze aankomst op Sicilië zal zijn. Maar…..op 5 mei is’t binnen.  

Dus we kunnen vertrekken en Griekenland gaan verkennen, er is echter een andere kink in de kabel. Cees start als test altijd een aantal dagen voor vertrek de motor om te kijken of tie het nog doet. Nou alles (motor, boegschroef, lieren etc.) doen het, joepie. Maar Cees hoort als hij even later zijn kop in de machine ruimte steekt gedrup, nee hè. De zeewaterpomp van de motor vertoont kuren, lekt. Met heel veel moeite krijgt Cees dat ding eruit. Bij de plaatselijke werf gaan ze kijken of ze een onderdeel voor de waterpomp kunnen bestellen. Hoelang dat gaat duren, één tot een paar weken. Maar Cees gaat toch ook even googelen en in Nederland heeft Mulder Motoren zo’n waterkering ring gewoon op voorraad. Nu maar hopen dat dat het euvel is. Deze waterkering ring moet a.s. dinsdag 10 mei in Italië zijn.

Maar niet getreurd het weer is prima en we vermaken ons heus wel. Cees wordt de mast in gehesen. Omdat er in de haven een water tekort is mogen we de boot niet afspuiten, zelfs de douches en w.c’s zijn een aantal dagen gesloten. Nu staat per dag 2 uurtjes de kraan open om water te tanken. Als het maar een paar drupjes regent is de boot weer oranje van het Saharastof. Dus wordt de mast nu met het handje schoongemaakt door Cees himself. Tevens wordt het ankerlampje boven in de mast vervangen want die is kaduuk.

O ja, ik maar denken dat het de 1^e zondag in mei Moederdag is. We gaan heerlijk luxe uit eten bij Vota Vota. Zo leuk om de koks aan het werk te zien, want er is een open keuken. Blijkt het vandaag 8 mei Moederdag te zijn. Nou dan vieren we het gewoon 2 keer met een overheerlijke cannolo en een cappuccino want die maken ze hier in Italie als de beste. Getrakteerd door Christ, boffen Marion en ik even. En als 2e kidootje heeft het vannacht behoorlijk geregend. Je gelooft het niet maar ons bootje ziet er weer redelijk toonbaar uit. Wie weet is volgende week het euvel van de lekkende waterpomp geregeld en gaan we echt op weg.   

Op ons paasbest, ja ja in kuikengeel, drinken we 1^e paasdag koffie bij Toos en Rimmer met Italiaanse kleine zoete heerlijkheden, hemels. Ook zijn hier in de haven tijdens het paasweekend Nationale optimisten wedstrijden, zo leuk om te zien. Al die kinderen en wat een bootjes zo’n 130 bij elkaar. Het geheel is goed georganiseerd want binnen 10 minuten liggen al die optimistjes in het water om op zee hun wedstrijd te varen.

In oktober 2021 heeft Cees, hier in Marina di Ragusa, bij de plaatselijke Suzuki dealer een nieuw buitenboord motortje besteld voor de dingy. In april zou die geleverd worden. Ja ja je begrijpt het al, niet dus. Leveringsproblemen, maar op zaterdag 23 april staat er toch een nieuw motortje voor ons klaar. Ojee, we schrikken toch wel van de omvang, wat een joekel. Maar Cees is als een kind zo blij want we sjezen in plané over het water. En nu hangen er dus 2 motortjes op de hekstoel, één van 3- en één van 10 Pk. Waarom 2 geen idee?  

Afgelopen dagen is de wind gaan liggen en zijn de temperaturen zeer aangenaam. Korte broeken en jurkjes weer, lekker man. Tijdens een wandelingetje heb ik ineens sjans met een sprinkhaan van zeg maar het grotere soort, ha ha en dat als dierenliefhebster. Bij ‘ristorante Dutch Osprey’ eten diverse live-aboards een hapje mee. Dinsdag 19 april Marion & Paul met daarna het bordspel Keezen. Dinsdag 26 april Natasja & Marcel en op Koningsdag Christ, Toos & Rimmer met uiteraard een Nederlands rood/wit/ blauw/oranje tintje.   

Donderdag 7 april 2022 zijn we al vroeg uit de veren. Precies om 4.30 uur rijdt de taxi voor om ons naar Schiphol te brengen. Rond 15.30 uur stappen we ons bootje op. Ze ligt erbij zoals we haar hebben achtergelaten alleen bedekt onder een behoorlijke laag Sahara zand. ’s Avonds vroeg te kooi en ….. het klokje rond geslapen. Hadden we waarschijnlijk effies nodig. Het eerste klusje op de Dutch Osprey ( ja ja Cees doet alles om zijn huwelijk te redden) zijn 6 kantige foto’s ophangen. Makkelijk te verwisselen door een magneet die achterop bevestigd is. Gezien bij één van de Jolanda’s (wie van de 4? ) van ons tennisclubje, echt zo leuk. Zie ik ze toch elke dag. Zaterdagmorgen schijnt het zonnetje uitbundig en is er weinig wind. Dus kunnen we lekker de boot afspuiten en haar van al het  Saharazand ontdoen zonder overlast te veroorzaken bij onze buren. ’s Middags genieten we van een bbq met andere booties bij zo’n 17 graden.

Zondag 10 april eerst zondagochtend koffie met Toos & Rimmer en we maken een wandeling langs de boulevard met uitzicht op het strand en de zee. Wat staat de Mimosa hier trouwens mooi in bloei. Van die trosjes met heldergele, pluizige en heerlijk ruikende ronde bloemetjes. En we eten al 2 avonden van die overheerlijke Italiaanse bruschetta’s made by Cees himself, delizioso. Maandagmiddag jeu de boules op het strand met een deel van de Nederlandse delegatie. Pffff het waait behoorlijk maar dat kan de pret niet drukken. En Cees is uiteraard weer met de nodige klussen bezig. Ik hoor iets over een nieuwe antenne splitter installeren en een FM radio antenne waar wat mee is.