Na twee heerlijke lange zeildagen belanden we woensdag 12 juli bij het eiland Elba. De eerste avond krabben we behoorlijk omdat het anker is omwonden met een dot Poseidon gras. Maar daarna liggen we zowel in het oostelijk- en later in het westelijk deel van de baai als een huis. Niet te druk met ankerraars en een mooi zicht over de stad Portoferraio. Wel behoorlijk wat ferry’s (sommigen steeds in een andere outfit) die af en aan varen maar daar heb je nagenoeg geen last van. Op één ferry zien we zelfs, als je goed kijkt de naam Koningin Beatrix staan, grappig toch. Een goede plek waar je je dinghy achter kunt laten, altijd handig. En een grote Coöp supermarkt in de buurt voor de nodige boodschappen.

Van links en rechts krijgen we appjes of het nog uit te houden is hier in Italië. Het moet code rood zijn= boven de 40 graden in deze contreien. Maar hier is’t rond de 30 graden. Uiteraard warm, maar met af en toe wat wind, doeken tegen de zon en regelmatig een duik in’t zeewater, is het vooralsnog goed te doen. Elba dankt een groot deel van haar bekendheid aan Napoleon Bonaparte die hier 10 maanden (1814-1815) in ballingschap op het eiland verbleef. Nee niet sobertjes want hij verbleef in villa Mulini met tuin uitkijkend over de zee. Een must-see als je hier bent op Elba. Maar binnen 300 dagen ontsnapt meneer en komt weer aan de macht in Frankrijk. In 1815 dus niet veel later wordt Napoleon bij de zoveelste veldslag nu bij Waterloo definitief verslagen en verbannen naar Sint Helena (een stukkie verder van de bewoonde wereld) waar hij in 1821 op 51 jarige leeftijd sterft.

Echt geen lieverdje deze man maar is wel een invloedrijke figuur geweest in de geschiedenis. Dankzij Napoleon rijden we bijna overal ter wereld rechts, gebruiken we het metriek stelsel, hebben we allemaal een achternaam en gaf de aanzet tot ‘blikvoer’. Ja hoe moest hij anders zo ver in Rusland zijn manschappen te eten geven. Daarna bezoeken we fort Falcone met spectaculair uitzicht over de zee, de oude haven en de historische stad. En dan krijgen we via Navily een appje van Ed en Nicolet van zeilboot Lyonesse dat ze in de haven van Elba liggen. Eh ja geen idee wie het zijn. Blijken ze ons al jaren te volgen via onze website. Nou eh een ontmoeting is zo geregeld. Dus met z’n viertjes uit eten, wat een gezellige avond.

Het plan is om 2 nachtjes door te gaan naar het eiland Sardinië. Ik kook 3 maaltijden voor onderweg. Maar ook dit keer bepaalt de wind anders. Dus change of plans. We blijven langs de kust van Italië noordwestelijk varen. We zien veel lage flats gebouwd op waterniveau. Bij Anzio ankeren we op ondiep water. De wind komt hier dwars op de golven dus Cees krijgt een ingenieus plan: hij verlengd en verplaatst de snubber naar de midden bolder zodat we weer recht in de golven liggen. En dan zijn er veel wegen die naar Rome leiden. De onze via het water. In Ostia ligt een mega grote marina met wel 850 plekken en redelijk betaalbaar.

Omdat het trein- en bus personeel staakt kunnen we niet Rome met een bezoek vereren. Het wordt een schoonmaak dagje. De kuip en het achterdek worden schoongeboend met soda en groene zeep. Ik ontferm me over de binnen boel en de was. Ook de fietsjes worden na meer dan een jaar weer eens uit de bakskist gevist. Nou die verdienen wel even wat aandacht en willen vertroeteld worden. De fietsketting is verroest, er is geen beweging in te krijgen. WD40 doet wonderen. Fijn dat Cees zijn opa fietsenmaker is geweest want na 1.5 uur zijn de fietsjes weer helemaal blij.

We vallen met onze neus in de boter. s Avonds zijn hier vlak naast de haven optredens en er staan foodtrucks. Cees wordt zelfs uit het publiek geplukt en mag meedoen met een act. Geeft een top performance weg en maakt top moves. Onze kinders vragen zich af hoe ze het voor elkaar gekregen hebben om Cees te laten dansen.

Met de bus, trein en metro zijn we zaterdag 8 juli binnen een uur in het historisch Rome. Goed geregeld en dat voor 1.50 euro pp. Goh 21 jaar geleden waren we hier ook (20 jaar getrouwd). Met Baja bikes en een Nederlands sprekende gids crossen we in 3 uurtjes langs verschillende highlights. Nog niks veranderd hier alleen wel stukken drukker. Het is traditie om bij de Trevi fontein een muntje over je linker schouder in het water te gooien. Wekelijks worden deze munten opgevist en gemiddeld levert dit €20.000,- op, ten gunste van voedselpakketten, mooie besteding. Nog een heerlijke lunch in de warmte met Saltimbocca en Ossobucco en dan hebben we het hier wel weer gezien. Een warme (35graden) maar zeer leuke dag.

 

Het plan is om naar de Pontijnse eilanden te varen. Een eilanden groep bestaande uit 6 eilanden in de Tyrreense Zee. Via Isola di Ventotene belanden we vrijdag 30 juni bij het eiland Ponza. Jeetje er liggen nu al 50 boten voor anker maar er gaan ‘veel makke schapen in een hok’ want tegen de avond zijn dat er wel 100. Oeps daar moeten we weer even aan wennen. Zoveel boten om ons heen. Met kalm weer prima te doen maar ‘s nachts komt er een plensbui over ons heen met veel onweer gepaard gaande met harde wind.

Overdag zijn er 2 boten te dicht bij ons gaan ankeren en eentje wil nu, het is 2.00 uur ’s nachts, het hazenpad kiezen. Geen idee wat tie allemaal aan het doen is maar bij het anker ophalen is het goed dat we wakker zijn en de boot kunnen afhouden. Ojee heeft tie ook nog onze anker ketting te pakken. Het enige Engels wat de Italiaanse mevrouw voorop kan roepen is go go go want we komen telkens bijna tegen elkaar. Heeft ze dan geen idee dat ze onze anker ketting te pakken heeft. Fijn dat Cees uit kan leggen hoe hij onze ankerketting los van zijn anker kan halen want sorry hoor met een pikhaak gaat dat echt niet lukken. Dit nachtelijk feestje heeft al met al 2 uur geduurd.

Ponza is wel het eiland van de jongeren. Een soort van Renesse. Ferry’s varen af en aan. Op de meeste zeil- of motorboten zitten zo’n 8 tot 10 jongeren. Op zaterdag barst rond 17.00 uur op een aantal zeil boten het feestgedruis los met bijbehorende muziek. En wij, wij liggen in het epicentrum hiervan, boffen wij even. Wel leuk om dit alles van ons bootje te aanschouwen. En nu is, na het weekend, de rust weder gekeerd. Veel boten zijn vertrokken. We genieten nog van een verkukkulukke verlate verjaardag lunch. Trouwens de boot is weer in zomer snit = horretjes voor de ramen voor verkoeling, de dekbedden zijn weer uit de hoes, we doen ons 1e zwemmetje van dit jaar en Cees heeft zijn haar weer gekortwiekt. Het was heerlijk voor anker liggen hier (bij westen wind) zonder val winden zoals op Navily wel wordt gezegd maar het is tijd om weer een deurtje verder te gaan.

     

Van Solerno varen we naar de Amalfikust. We varen er lekker dicht langs zodat we al het moois vanaf de zee goed kunnen aanschouwen. Bij de stad Amalfi gaan we voor anker. Maar het is wel erg hotsie klotsie en niet van je jippie jippie jéé. Ook door al die bootjes die op hoge snelheid langsvaren. Dus van naar de kant gaan is echt geen sprake. We verruilen ons eigen bed voor de bank en het stapelbed zodat we toch enigszins kunnen tukken.

Een dag later  op Vaderdag komen we begin van de avond op onze ankerplek aan bij het eiland Isola di Procida. Gelukkig maar want er liggen hier in het weekend overdag echt honderden van die kleine motorbootjes voor anker. Dat mag eigenlijk niet maar het wordt gedoogd. Wat een leuk plekkie. Helemaal als je naar het dorpje kijkt met pastel kleurige huisjes. Sprookjesachtig. Maar…. als we met de dingy dichterbij komen en aan wal willen (we worden 2 keer weggestuurd) zien we wel veel opknappertjes. s ’Avonds liggen er nog maar 7 boten voor anker en je gelooft het niet we worden door jawel de Guardia di Finanza weggestuurd. Aan een boot gaat regelmatig wat kapot zo ook nu. Er is een afsluiter die niet meer open en dicht gaat. En daarvoor moet de boot uit het water. Cees heeft wat havens aangeschreven en bij Pozzuoli kunnen we op de kant. (woensdag 21 juni) Omdat er hier bijna geen buitenlandse boten liggen is het fijn dat er een manager rondloopt die het één en ander regelt en als vertaler kan optreden.

Wel jammer dat we niet op de boot mogen slapen dus maken we van de nood een deugd en huren een autootje en gaan wat rondtoeren. Op naar de andere kant van Italië naar de Adriatische Zee. Hier zijn we beiden nog nooit geweest dus dat wordt wel eens tijd. Onderweg veel graanvelden. Waarschijnlijk de graanschuur van Italië. We overnachten in Manfredonia. De dag erna via een prachtige kronkelige kustroute naar het schiereiland Gargano naar de toeristen plaats Vieste. Wat een stranden en campings. Wij verblijven iets van de kust af in een hotel met zwembad. ’s Avonds worden we verrast met live music tijdens ons avondeten. Ze rijden hier trouwens als gekken. Bumperkleven ook zoiets. En de banden krijgen het voor hun kiezen. Wat een gaten in de weg echt niet normaal. Ondertussen is de monteur vrijdag 23 juni begonnen aan de werkzaamheden. We laten gelijk 7 afsluiters vernieuwen. Ze denken er 2 dagen voor nodig te hebben.

Zaterdag rijden we  ook weer via slinger- de- slang weggetjes door een bosrijke omgeving ( Foresta Umbra) naar San Giovanni Rotonda boven op een berg. Het blijkt een bedevaartsoord te zijn. De woonplaats van de heilig verklaarde Padre Pio. Je komt hem overal tegen: Hij hangt zelfs boven ons bed. Nou dan moet het zeker goed komen met ons.

Zondag op naar Alberobello het gebied van  Murge di Trulli. Typische witte ronde gebouwtjes met typerende kegelvormige daken, trulli’s genaamd. We kuieren er heerlijk een paar uurtjes rond. Je krijgt een soort van Efteling gevoel. Fijn dat het bewolkt is en niet zo warm, dat is in Nederland wel anders want daar is het 30 graden. Maandag 26 juni zitten we in een cafeetje aan ons ontbijtje als de manager van de haven belt dat de boot vandaag in het water gaat en anders wordt het vrijdag. Ze hebben n.l. zaterdag doorgewerkt. Watttt we zitten zeker 4 uur rijden van de haven dus snel onze capo en zoetigheid (Hebben ze vaak bij het ontbijt. Dingen gevuld met chocola of banketbakkersroom ) naar binnen gewerkt. Via tolwegen met veel orleander hagen, olijfboom- en druivenboomgaarden op stam (soms met haarnetje) en graanvelden zijn we binnen 3.5 uur weer bij de Dutch Osprey. Een nachtje in de haven en dan weer op pad maar dan varend.

 

We liggen 3 dagen in een haven in de stad Solerno. Het kost wat (daar heb je niet veel voor) maar we kunnen wel het één en ander bezoeken. Twee daagjes gaan we de toerist uithangen. Woensdag 14 juni liggen we al bijtijds in de haven. Op naar het treinstation (zo’n 20 minuutjes lopen). Kaartjes kopen is nog even een dingetje maar dan zijn we toch rond de middag in Pompeï. Op internet staat dat het rustig is. Maar we zien hordes bussen als we er bijna zijn. Eerst maar even een hapje doen maar andere toeristen denken daar hetzelfde over dus alles zit proppie vol. We eten in zo’n toeristisch tentje waar je eigenlijk niet dood gevonden wil worden. Maar de magen zijn gevuld op naar de ruïnestad Pompeï.

Het was ooit een bloeiende Romeinse stad maar de Vesuvius gooide in 79 na Chr. roet in het eten en barstte uit en begroef de stad met as en stenen tot wel 16 meter diep. Het heeft bijna 1700 jaar geduurd voordat Pompeï weer aan de oppervlakte verscheen. Door een toevallige ontdekking in 1748. De opgravingen begonnen pas in 1755 en daar zijn ze nu nog mee bezig. We lopen de benen uit ons lijf. Jemig wat immens groot is het hier. Alles maakt diepe indruk. Het is een unieke manier om een kijkje te nemen in het leven van de Romeinen bijna 2000 terug.

De volgende dag staat Napels op het programma. Ik treed op als gids maar het Castel Capuano is niet de moeite waard en blijkt gesloten dus neemt Cees deze taak van mij over. We lopen naar het zuiden en dat blijkt een fantastische keuze. Het niet te missen bouwwerk Castel Nuovo is een aanrader. We krijgen daar een rondleiding door een Napolitaanse gids die erg leuk kan vertellen. Het mega grote Palazzo Reale ligt er dicht in de buurt. Trouwens er staan allemaal mooie gebouwen hier.

Het grote Teatro di San Carlo is ook al zo’n toppertje niet van buiten maar wel van binnen. Een echte eyecatcher en trendsetter voor die tijd. Een weetje: in elke loge hangt een spiegel. Het publiek mag niet eerder applaudisseren dan de personen die in de koninklijke loge zitten. Met die spiegel kun je dit zien. Grappig toch. De Galleria Umberto is nog zo’n pareltje. Een overdekt gebeuren met o.a. winkels en eettentjes. Rijk gedecoreerd en voorzien van een glazen koepel.

Maar…..Napels is ook chaotisch, luidruchtig en smoezelig. De Napolitaanse automobilist weten de claxon wel te vinden. Ik denk dat dat het meest gebruikte onderdeel van de auto is een pokke herrie. En het oversteken doe je ook op eigen risico. Stoppen voor een zebrapad, nee daar doen ze hier niet aan. Ja op het allerlaatste nippertje. Wat moet dat een gigantisch volksfeest zijn geweest toen op 4 mei 2023 voetbalclub Napoli na 33 jaar landskampioen werd. De versiering hiervan zie je nog overal hangen. We hebben vandaag 23.000 stappen gezet. Onze voeten weten niet wat ze meemaken. De stappenteller is trots op ons.