Op naar het noorden van Sardinië. Via een schitterende kustlijn, soms sprookjesachtig kwa bergen soms heel ruig en mega hoog, met her en der zo’n resort. We komen, via twee anker plekken in helder blauw water, aan bij een mooring in de baai van Cala Reale. Trouwens bij vertrek doet de motor het niet. Startaccu van de motor = kaduuk. Sta je toch raar te kijken en schrik je even. Cees zet hem parallel met de generator start accu en dan doet tie het gelukkig weer ons ijzeren zeil. Cala Reale is een groot natuur reservaat waar je schitterend kunt wandelen. Nou bij deze warmte gaan we wel naar de kant maar houden het bij een klein ommetjes. We spotten de unieke albino ezels. In de 1^ste WO was dit een quarantaine en krijgsgevangenen eiland, daarna een eiland met gevangenissen voor de georganiseerde misdaad met zware beveiliging en niet toegankelijk voor onbevoegden. Maar nu dus een natuur reservaat.

We hebben wekelijks belcontact met Lia en Remco van zeilboot Norell. Zij zijn in juni vertrokken vanuit Nederland en hebben de orka’s getrotseerd. Heel wat mijlen verder zijn ze nu bijna bij ons. Vanaf Menorca varen ze in 2 dagen en nachten naar de baai van Porto Conte. Zaterdagochtend 26 augustus 2023 varen ze in alle vroegte de baai binnen. Als herkenning hangt Cees een paars lampje op. Rond 3.30 uur laten ze vlak naast ons hun anker vallen. Gelijk stappen we in onze dinghy met een prosecco en glazen om samen een welkomstdrankje te drinken. Heerlijk om in het eggie bij te kletsen. ‘s Avonds gevieren bij Bell’Agio Summer (wie kent het niet) ozo gezellig pizza gegeten met live music. Met z’n viertjes doen we boodschappen bij een plaatselijk “supertje”. Waar zie je dat nog: druiven uit eigen tuin en basilicum terplekke vers geplukt door de kassière.

Ik kook voor z’n vieren maar de mistral gooit roet in het eten. De Norell gaat aan een mooring liggen in deze baai. Wij blijven ten anker liggen. Maar wanneer het donker wordt bouwen de golven zich meer op dan verwacht en lijkt het erop dat de snubber gebroken is (net niet). Dus zoeken we ons heil in het noorden van deze baai aan de hoge kant. Precies op dat moment begint het ook nog eens keihard te plenzen. Daar liggen we goed voor de voorspelde NW harde wind. Nou zeg komt tie nu uit het ZW met een enorme swell. Dus weer terug naar de zuid zijde van de baai. De wind komt nu wel uit het NW, dus verkassen we wederom naar het noorden van de baai. Deze anker-move doen we dus 3 keer die nacht, we lijken wel een veerdienst.(i.v.m. krabben, dan weer hoge golven en anders voorspelde wind). Het is een soort van “doe geen ook dicht nachtje” en gratis douches. En nu liggen we als een huis met 90 meter ankerketting en 2 snubbers. We zitten de mistral uit met: lezen, eten, gezellig bellen met vriendinnen, rommelen, tukkies overdag en ankerwacht ’s nacht. Het is genieten om te kijken naar het schouwspel van de wolken en de bijna volle maan aan de hemel, telkens weer anders. Later als de maan onder is (3.30 uur) zien we de sterrenhemel en in de verte de vuurtoren die elke 5 seconde de baai verlicht.

Woensdag 16 augustus 2023 zeilen we naar Bonifacio. De meest zuidelijke gelegen stad van Corsica. Gebouwd hoog boven op een witte kalkstenen rots 80 meter boven de zee. Je vaart langs hoge rotspartijen de haven binnen. Het is een drukte van jewelste. Doordat de loodrechte rotswanden uit het zachte krijtgesteente bestaat, heeft de zee merkwaardige uithollingen in de wanden gesleten. Bijzonder hoor.

We zeilen verder naar de Maddalena eilanden. Ja volgens sommigen moet je er geweest zijn. We verwisselen het Franse gastenvlaggetje weer voor het Italiaanse. De Maddalena-archipel bestaat uit de eilanden groep ten noorden van Sardinië. 7 grote en 20 kleine eilanden. We gaan eerst ten anker bij het eiland Spargi vlak bij een onwijs grote rots in azuurblauw water. Overdag een drukte van je welste met allemaal RIB’s die blijkbaar in de mode zijn zonder zon bescherming. Lekker “braden” in de zon: bruin, bruiner, bruinst. Maar ’s avonds keert de rust weder. We zien in de verte op het strand zelfs een wild zwijntje met een biggetje rondhuppelen. Da’s bijzonder.

We hebben voor 2 dagen gereserveerd in de haven van Maddalena stad. Koninklijke bedragen maar geen vorstelijk plekkie. Ach je kan niet alles hebben. De boot wordt weer eens vertroeteld met zoet water. Oja we zijn weer in Italië en daar gelden strenge regels wat betreft afvalscheiding: wee je gebeente als je zomaar je afval weggoot. Nee er zit een speciale gast die alles controleert. Er zijn ’s avonds heel wat mensen op de been. Echt de ‘place to be’ zo blijkt. Wat is het toch heerlijk om buiten te kunnen eten. Dit doen we voortreffelijk bij La Maison. Geen Italiaanse naam maar de kok kan er wat van. Super mooi opgediend, want ja het oog wil ook wat. Als we daarna nog wat door het stadje slenteren is er een optreden van één of ander Italiaanse gast. Wat een gezellig sfeertje.

De volgende dag nemen we de bus naar I Due Mari= 2 zeeën met bijbehorende strandjes. Niet dat we zulke strand/zon aanbidders zijn maar we zitten lekker koel in de bus en hebben gelijk een soort van sightseeing toertje over een deel van het eiland Maddalena en het eiland Caprera. Verbonden met een 600 meter lange dam. We zien helder aquablauw water, verborgen baaien met wit zand en schitterende rots partijen. Het wordt ook wel de “Caraiben”of de “Maladiven” van Europa genoemd. We zijn het er over eens, dit is een bijzondere plek. Maar zeker ook overgewaardeerd. En dan ineens tegen de avond liggen we temidden van een aantal motor boten, van het grotere soort zeg maar en uiteraard met personeel. Hi hi ze gunnen ons geen blik waardig maar we kijken onze ogen uit. Cees gaat van schrik een sigaar roken om er een beetje bij te horen met…..  jawel een Irish Coffee.

Na twee heerlijke lange zeildagen belanden we woensdag 12 juli bij het eiland Elba. De eerste avond krabben we behoorlijk omdat het anker is omwonden met een dot Poseidon gras. Maar daarna liggen we zowel in het oostelijk- en later in het westelijk deel van de baai als een huis. Niet te druk met ankerraars en een mooi zicht over de stad Portoferraio. Wel behoorlijk wat ferry’s (sommigen steeds in een andere outfit) die af en aan varen maar daar heb je nagenoeg geen last van. Op één ferry zien we zelfs, als je goed kijkt de naam Koningin Beatrix staan, grappig toch. Een goede plek waar je je dinghy achter kunt laten, altijd handig. En een grote Coöp supermarkt in de buurt voor de nodige boodschappen.

Van links en rechts krijgen we appjes of het nog uit te houden is hier in Italië. Het moet code rood zijn= boven de 40 graden in deze contreien. Maar hier is’t rond de 30 graden. Uiteraard warm, maar met af en toe wat wind, doeken tegen de zon en regelmatig een duik in’t zeewater, is het vooralsnog goed te doen. Elba dankt een groot deel van haar bekendheid aan Napoleon Bonaparte die hier 10 maanden (1814-1815) in ballingschap op het eiland verbleef. Nee niet sobertjes want hij verbleef in villa Mulini met tuin uitkijkend over de zee. Een must-see als je hier bent op Elba. Maar binnen 300 dagen ontsnapt meneer en komt weer aan de macht in Frankrijk. In 1815 dus niet veel later wordt Napoleon bij de zoveelste veldslag nu bij Waterloo definitief verslagen en verbannen naar Sint Helena (een stukkie verder van de bewoonde wereld) waar hij in 1821 op 51 jarige leeftijd sterft.

Echt geen lieverdje deze man maar is wel een invloedrijke figuur geweest in de geschiedenis. Dankzij Napoleon rijden we bijna overal ter wereld rechts, gebruiken we het metriek stelsel, hebben we allemaal een achternaam en gaf de aanzet tot ‘blikvoer’. Ja hoe moest hij anders zo ver in Rusland zijn manschappen te eten geven. Daarna bezoeken we fort Falcone met spectaculair uitzicht over de zee, de oude haven en de historische stad. En dan krijgen we via Navily een appje van Ed en Nicolet van zeilboot Lyonesse dat ze in de haven van Elba liggen. Eh ja geen idee wie het zijn. Blijken ze ons al jaren te volgen via onze website. Nou eh een ontmoeting is zo geregeld. Dus met z’n viertjes uit eten, wat een gezellige avond.

Het plan is om 2 nachtjes door te gaan naar het eiland Sardinië. Ik kook 3 maaltijden voor onderweg. Maar ook dit keer bepaalt de wind anders. Dus change of plans. We blijven langs de kust van Italië noordwestelijk varen. We zien veel lage flats gebouwd op waterniveau. Bij Anzio ankeren we op ondiep water. De wind komt hier dwars op de golven dus Cees krijgt een ingenieus plan: hij verlengd en verplaatst de snubber naar de midden bolder zodat we weer recht in de golven liggen. En dan zijn er veel wegen die naar Rome leiden. De onze via het water. In Ostia ligt een mega grote marina met wel 850 plekken en redelijk betaalbaar.

Omdat het trein- en bus personeel staakt kunnen we niet Rome met een bezoek vereren. Het wordt een schoonmaak dagje. De kuip en het achterdek worden schoongeboend met soda en groene zeep. Ik ontferm me over de binnen boel en de was. Ook de fietsjes worden na meer dan een jaar weer eens uit de bakskist gevist. Nou die verdienen wel even wat aandacht en willen vertroeteld worden. De fietsketting is verroest, er is geen beweging in te krijgen. WD40 doet wonderen. Fijn dat Cees zijn opa fietsenmaker is geweest want na 1.5 uur zijn de fietsjes weer helemaal blij.

We vallen met onze neus in de boter. s Avonds zijn hier vlak naast de haven optredens en er staan foodtrucks. Cees wordt zelfs uit het publiek geplukt en mag meedoen met een act. Geeft een top performance weg en maakt top moves. Onze kinders vragen zich af hoe ze het voor elkaar gekregen hebben om Cees te laten dansen.

Met de bus, trein en metro zijn we zaterdag 8 juli binnen een uur in het historisch Rome. Goed geregeld en dat voor 1.50 euro pp. Goh 21 jaar geleden waren we hier ook (20 jaar getrouwd). Met Baja bikes en een Nederlands sprekende gids crossen we in 3 uurtjes langs verschillende highlights. Nog niks veranderd hier alleen wel stukken drukker. Het is traditie om bij de Trevi fontein een muntje over je linker schouder in het water te gooien. Wekelijks worden deze munten opgevist en gemiddeld levert dit €20.000,- op, ten gunste van voedselpakketten, mooie besteding. Nog een heerlijke lunch in de warmte met Saltimbocca en Ossobucco en dan hebben we het hier wel weer gezien. Een warme (35graden) maar zeer leuke dag.

Het plan is om naar de Pontijnse eilanden te varen. Een eilanden groep bestaande uit 6 eilanden in de Tyrreense Zee. Via Isola di Ventotene belanden we vrijdag 30 juni bij het eiland Ponza. Jeetje er liggen nu al 50 boten voor anker maar er gaan ‘veel makke schapen in een hok’ want tegen de avond zijn dat er wel 100. Oeps daar moeten we weer even aan wennen. Zoveel boten om ons heen. Met kalm weer prima te doen maar ‘s nachts komt er een plensbui over ons heen met veel onweer gepaard gaande met harde wind.

Overdag zijn er 2 boten te dicht bij ons gaan ankeren en eentje wil nu, het is 2.00 uur ’s nachts, het hazenpad kiezen. Geen idee wat tie allemaal aan het doen is maar bij het anker ophalen is het goed dat we wakker zijn en de boot kunnen afhouden. Ojee heeft tie ook nog onze anker ketting te pakken. Het enige Engels wat de Italiaanse mevrouw voorop kan roepen is go go go want we komen telkens bijna tegen elkaar. Heeft ze dan geen idee dat ze onze anker ketting te pakken heeft. Fijn dat Cees uit kan leggen hoe hij onze ankerketting los van zijn anker kan halen want sorry hoor met een pikhaak gaat dat echt niet lukken. Dit nachtelijk feestje heeft al met al 2 uur geduurd.

Ponza is wel het eiland van de jongeren. Een soort van Renesse. Ferry’s varen af en aan. Op de meeste zeil- of motorboten zitten zo’n 8 tot 10 jongeren. Op zaterdag barst rond 17.00 uur op een aantal zeil boten het feestgedruis los met bijbehorende muziek. En wij, wij liggen in het epicentrum hiervan, boffen wij even. Wel leuk om dit alles van ons bootje te aanschouwen. En nu is, na het weekend, de rust weder gekeerd. Veel boten zijn vertrokken. We genieten nog van een verkukkulukke verlate verjaardag lunch. Trouwens de boot is weer in zomer snit = horretjes voor de ramen voor verkoeling, de dekbedden zijn weer uit de hoes, we doen ons 1e zwemmetje van dit jaar en Cees heeft zijn haar weer gekortwiekt. Het was heerlijk voor anker liggen hier (bij westen wind) zonder val winden zoals op Navily wel wordt gezegd maar het is tijd om weer een deurtje verder te gaan.