In Montenegro hebben we voor een maand een permit om er te mogen verblijven. Deze verloopt 24 juni 2024. Dus het is zaak om je permit op die dag weer te verlengen of te vertrekken. Maar ’t is nog steeds genieten in het prachtige Montenegro met haar groene bergen, lekkere weer, overheerlijke Vaderdag lunch en genieten van het gezelschap van de bemanning van de Norell en Milky Way. En Ann bij het suppen niet naar de punt lopen want dan kom je met je voet in het elastiek (zit voorop de sup) vast te zitten en val je met een plons te water. Zie dan je voet maar eens los te krijgen terwijl je ook de peddel wil redden. Nog een hele toer. Brigitte is de reddende engel.

Er blijkt donderdag 20 juni een goed weer window te zijn om naar Italië te vertrekken. We nemen woensdag 19 juni tijdelijk afscheid van Lia en Remco die op een onderdeel wachten die er ietsie pietsie langer overdoet dan gehoopt. De bemanning van de Milky Way en wij, ankeren 7 mijl buiten de ozo grote baai van Kotor om de volgende dag, via Bar (om uit te klaren) het ruime sop te kiezen naar Brindisi in Italië. Een nachtje door. Eerst zeer relaxt met bijna geen golven maar om middernacht trekt de wind behoorlijk aan tot 25 knopen en komen de daarbij behorende golven. Hellep de boot was net zo zout vrij maar daar trekt de zee zich niets van aan. Dus alles buiten voelt zoutig aan, blèr.

De haven aan de kade is vol dus liggen we nu gezellie naast Brigitte en Rob in de buiten haven van Brindisi. Hoogste tijd voor een lekkere middagtuk want een naggie met weinig of geen slaap hakt er best wel. Op de steiger hier in de haven zijn boten met koolstof masten en speciale Kevlar zeilen in drukke voorbereiding voor de Brindisi Regatta 2024. Een serieuze zaak zo schijnt. Ze ontspullen de boot om zo licht mogelijk te zijn, om harder te kunnen zeilen. Nou zeg,  je loopt zigzaggend over de steiger om alle achtergebleven spullen te ontwijken. Je kan het er maar druk mee hebben. Vaak met een 6 tot 8 koppige bemanning en hier en daar een vrouw. Omdat we morgen, op mijn verjaardag, een nachtje doorgaan naar Griekenland vieren we nu al samen met Brigitte en Rob mijn 65ste verjaardag met koffie en lekkers. Waarschijnlijk hebben we dan geen bereik. Wat een verrassing de 65 opblaas cijfers, stilletjes opgehangen door Rob en ozo handige warm weer kidootjes.    

Yeh we zijn op de Adriatische Zee beland. Als je de baai van Otranto binnen vaart ziet het stadje er vanaf het water niet bijzonder uit. Maar het heeft ons best verrast. Een leuk oud gedeelte met een kasteel, een kathedraal voorzien van een mozaïeken vloer naar zeggen gemaakt door 1 monnik die er 2 jaar mee bezig is geweest. Dus met recht een monnikenwerk. Het heeft leuke bijzondere winkeltjes, een mooi stadsstrand en wel heel veel restaurantjes. Wij belanden bij Skafè la Locanda voor de lunch met uitzicht op onze 2 boten voor anker. Wat willen we nog meer.

En nu liggen we alweer in de volgende stad n.l. Brindisi. Nu in de haven. De boot is een soort zoutvaatje geworden en plakt overal van het zoute zeewater die over de kademuur in Santa Maria di Leuca op onze boot terecht is gekomen. Dus cleaning-time nu we weer voldoende water tot onze beschikking hebben. Met een pontje gaan we naar het Monumento al Marinaio. Een 70 meter hoog monument met net onder de top een Mariabeeld. ’t Is een eitje om omhoog te komen. Speciaal voor ons is er een lift dat is nog eens toppie geregeld. We hebben uitzicht over de baai en de stad Brindisi. Maar ook de trap in dit gebouw is zeer fraai te noemen.

Woensdag 22 mei 2024 gaan we met z’n viertjes met de trein naar Lecce om deze barokstad met een bezoek te vereren. Ons allereerste doel is om een versgebakken pasticciotto te scoren. Een zoete lekkernij in vele soorten verkrijgbaar maar wij kiezen voor de limone variant, lekker man.   Jammer dat veel van de beroemde gebouwen in de steigers staan ach het is niet anders. Een ander doel op ons verlanglijstje zijn Nespresso koffie cupjes kopen. Ja ons koffiezetapparaat heeft sterallures en wil alleen werken bij ‘echte’ Nespresso-cups en laat er nu hier zo’n winkel zitten. Einde van de middag keren we bepakt en bezakt weder op onze Dutch Osprey.  

Onderweg naar Taormina (noorden van Sicilië) varen zes oorlogsschepen in slakkengang in rechte lijn achterelkaar steeds dichter naar ons toe. Via de marifoon worden we opgeroepen of we maar even van koers willen veranderen. Mmm met melk meisje als zeil voering is dat nog even een gedoetje, maar okay okay. Jammer dat zij zelf niet even op het idee komen om op een knoppie te drukken om hun koers te verleggen met zo’n grote open zee naast zich.

Woensdag 8 mei 2024 zeilen we naar Roccella Ionica, het vaste land van Italië. ‘t Is nog een hele tippel langs de boulevard naar het plaatsje. Dus onze bromptonnetjes worden van stal gehaald. Met z’n viertjes scoren we hier een overheerlijk pizza voor weinig. Als toetje vragen we om een cappuccino. De ober verschiet ter plekke van kleur als we er naar vragen. Ja,ja we kennen in Italië hun onuitgesproken koffie cultuur. Cappuccino na elf uur is een no-go en al helemaal niet na het avondmaal. Een espresso, in een piep klein kopje is de regel. Vaak met een klein glaasje water ernaast die dient om je smaakpapillen op te schonen zodat je optimaal van je koffietje kan genieten. De cappuccino index is hier trouwens maar 1 euro 50 waar vind je dat nog.

En eh we zijn nog steeds niet in Montenegro en Albanië beland. Een zeilboot is geen speedy vervoersmiddel. We gaan net zo hard als een fiets en dan nog niet eens de elektrische variant.  Dan hebben we ook nog te maken met verwaaidagen i.v.m. de wind. Gelukkig hebben we plenty of time. Zaterdag 11 mei gaan we een naggie door om op Moederdag in de avond aan te komen in het zuidelijkste puntje van het Italiaanse vaste land n.l. Santa Maria di Leuca. Gelijk een gezamenlijk gemaakt diner op de Waaibaai die hier aan de kademuur ligt. Met… jawel heerlijke gebakken frietjes uit de airfryer made by Petra met een dot mayonaise echt niet te versmaden. We zien veel paleisachtige optrekjes hier in de omgeving en lopen naar de Iconische 47 meter hoge vuurtoren 120 meter boven de zeespiegel. Pff heel wat trappetjes omhoog zorgt het uitzicht voor mooie kiekjes.

Op 1 mei, Festa del Lavoro = dag van de arbeid, hebben de meeste in Italië een vrije dag. Wij huren vandaag met Lia en Remco een hippe oranje Fiat Panda. Van het wat oudere soort maar dat mag de pret niet drukken. Op naar Scicli (spreek je uit shiek-lie) een stad gelegen in 2 smalle kloven en in barokstijl opgebouwd na de aardbeving van 1693. Bijna allemaal zandkleurige huizen, kerken en andere gebouwen met prachtig gekrulde balkonnetjes met versierde koppen. We bezoeken er een apotheek van vroegah. Er tegenover ligt het Palazzo Bonelli Patanè. De buitengevel ziet er ‘gewoontjes’ uit maar van binnen verrassend mooi. Veel antieke meubels, zijdebehang en prachtige plafonds. Op naar Modica die uit een beneden- en bovenstad bestaat. Vanwege ruimte gebrek op de heuvel breidde men steeds verder naar beneden uit. Ook hier veel van die zandkleurige huizen en ander moois. Bekend om zijn bijzondere chocola. Men gebruikt maar 2 ingrediënten n.l. cacao en suiker die op lage temperatuur wordt gesmolten en een smaakmaker. Antica Dolceria Bonajuto is de bekendste winkel waar al sinds 1880 deze chocola wordt gemaakt, ’t staat er proppie vol met mensen. De dame achter de balie neemt rustig de tijd en laat ons veel verschillende smaken proeven. Chocola met o.a. jasmijn, vanille, rode pepertjes, basilicum, gember, sinaasappel, citroen, kaneel, bergamot, johannesbrood, de keuze is reuze. De suikerkristallen blijven intact. Je proeft duidelijk de korrelige structuur. Wij zijn er niet echt fan van maar nemen uiteraard een paar repen mee.

Hoera ons wachten wordt beloond. Donderdag 2 mei 2024 kunnen we vertrekken. We gaan ons landrotten bestaan verruilen voor zeebenen. Het wordt een fantastische zeildag en het ‘in slingeren’ gaat toppie. Het plan is om 30 mijl te zeilen naar Portopalo maar we gaan als een speer dus gelijk maar door naar Siracusa.

Einde van de middag gooien we ons anker uit op een voor ons bekend plekkie. Aan de kade ligt een Nederlands cruiseschip de Oosterdam van de Holland America Line. De volgende dag lanceren we ons bijbootje om samen met de bemanning van de Norell de benen te strekken. Een uitstekend anker plek en echt geen straf om hier een paar daagjes te blijven liggen.

We gaan nog een keer met Toos en Rimmer naar de Tecnomat. Zeker voor Cees geen straf want het is een walhalla voor de klusser. Nu is de kraan wel binnen die we op het oog hebben. Het plaatsen van de kraan op de My Fair Lady gaat van een leien dakje. Bij ons is de aansluiting van de kraan anders en al met al nog een heel gedoetje. En ik heb weer de nodige voorraad ingeslagen bij de Lidl. Toos en Rimmer zeggen niks maar kijken vol verbazing wat er allemaal in de kofferbak verdwijnt, hij zit proppievol. Nog even koffie met zo’n overheerlijk, terplekke gevulde, cannoli verorberen en dan keren we weer naar Marina di Ragusa.

De generator wordt vertroeteld met nieuwe olie. Een klus waar Cees een soort van work-out voor moet doen. Pfff wat zit dat ding op een ongemakkelijke plek. En dan te weten dat tie echt geen sportfiguur is.  De toerenteller krijgt wat aandacht. Verder wordt er geboend en gepoetst dat het een lieve lust is.

Binnen 1 week vieren we 3 verjaardagen. Petra van de Waaibaai mag 62 kaarsjes uitblazen. Op Koningsdag vieren we ook hier een feestje met speciale ‘William’ Alexander Sachertaart, met een oranjekleurig Aperolletje en lekkere hapjes. De dag erna wederom een feestje. Remco is jarig van zeilboot Norell. Weer zo’n verrukkelijke taart van Caffè delle Rose maar nu met aardbei en banketbakkersroom. Je rekent de taart af naar gewicht. Dat kennen we in Nederland niet.  

Het zonnetje laat zich regelmatig van zijn goede kant zien. Wij lopen dan gelijk in korte broek. De Sicilianen vinden het daar echt te koud voor en dragen nog van die dikke winterjassen. Nu maar hopen dat de wind wat minder gaat blazen en uit de goede hoek gaat komen zodat we kunnen vertrekken. We gaan het zien.