Donderdag 22 mei 2025 worden op dezelfde dag twee bestelde turbo’s geleverd, jippie. We trekken een lekker wijntje open om daar op te proosten. Nu nog kijken wanneer de monteurs tijd hebben om een en ander te fiksen en fingers crossed dat dit echt het euvel is. We krijgen een berichtje van Tjaart en Marijke dat ze onze kant opkomen (reactie op de website dat ze ons moreel komen steunen) maar ook zij hebben pech met hun tot camper omgebouwde Unimog=oud legervoertuig. Gelukkig is ’t bij hun op maandag weer gefikst, dus komen ze heel gezellig zelfgebakken citroen drizzle cake eten en ‘s avonds smikkelen ze mee met het avondeten.

De dag erna gaan we gevieren met de bus naar Ragusa Ibla. Het is een zonovergoten dag en al slenterend genieten we van deze fantastische plek met veel, heel veel kalkstenen huizen ingeklemd tussen 2 bergruggen. We nemen een kijkje in Duomo San Giorgio, lopen door sfeervolle oude straatjes met gedecoreerde balkonnetjes.

Bij BiancoMangiare een capo-tje en dan weer verder naar Giardino Ibleo= een park aan de voet van de heuvel om te genieten van het uitzicht en van een muzikant spelend op een houten dwarsfluit. Bij ristorante Il Barocco lunchen we heerlijk buiten met alleraardigste bediening. Rond 15.50 uur weer bootwaarts. ‘s Avonds nog wat snacken bij ons aan boord met olijvenbrood en prosciutto en dan nemen we afscheid van Marijke en Tjaart. 

Ondertussen krijgt Cees een mailtje of het uitkomt dat de monteurs morgen komen. Nou wat denk je ze zijn meer dan welkom. Na bijna 2 maanden zou het fijn zijn om ons landrotten bestaan te kunnen verruilen voor zeebenen. Ze staan de volgende morgen rond 9.30 uur op de stoep. Een zenuwslopend gebeuren. Pas tegen 16.45 uur zijn ze klaar. Maar zoals het er nu naar uitziet is de job naar tevredenheid van Cees gedaan.  

Je maakt plannen maar soms moet je die bijstellen. Omdat we niet precies weten hoelang ons gevalletje met de motor gaat duren hebben we hier een jaarcontract geregeld. De turbo is naar Nederland gevlogen en kan gelukkig gereviseerd worden. In die tussentijd heeft Cees via de Italiaanse marktplaats nog een gebruikte turbo van ons type gevonden. Deze moet waarschijnlijk ook gereviseerd worden maar we wisten toen nog niet of één en ander zou lukken in Nederland. Je kunt beter op 2 paarden wedden dan op geen moet Cees gedacht hebben. Als we strakjes niet als een turbo vooruit komen snap ik het ook niet meer. Ondertussen heeft Cees telkens contact met het bedrijf dat alles gaat monteren. Ook 4 verstuivers die al eventjes geleden bij hun besteld zijn. Oeps afgelopen vrijdag horen we dat de monteur voorlopig geen tijd heeft. Als Cees maandag belt zeggen ze weer dat de verstuivers er nog niet zijn. Snappen jullie het nog, wij niet.

We rijden woensdag 7 mei mee met Petra en Michiel van zeilboot Pippin naar een wine experience (Tenuta Bastonaca) in Vittoria. We horen over hun manier van werken. Maar ook over de olijf- en fruit bomen die ze hebben en graan die ze verbouwen voor de pasta. Naast de druivenranken staan rozenplanten. Fungeren als een soort alarmsysteem voor ongedierte en ander gespuis. In een ruimte met oude wijnvaten hebben ze altijd klassieke muziek op staan. De trilling zou de wijn ten goede komen. Een gevalletje van feit of fabel? We lunchen er heerlijk met verschillende wijnen van eigen bodem.

Zondag 18 mei maken we een communie mee in een Rooms-Katholieke kerk in Marina di Ragusa. Een feestelijke gelegenheid waarbij kinderen voor’t eerst meedoen met de eucharistieviering. Het koor gedirigeerd door een jonge gast swingt de pan uit. Een dienst vol symboliek en rituelen.

Voor mijn Moederdag  gaan we maandag 19 mei 2025 een dagje naar Noto. We karren in een huurkar er naar toe, ouderwets met de ramen open omdat het veel te warm was. Bij het inleveren van de auto blijkt er toch een knopje te zijn voor de airco. Op naar het evenement waar kunstenaars uit Italië en het buitenland samen komen om een prachtig bloementapijt van 120 meter lang te creëren. Ze doen dat met bloemknoppen en bloemblaadjes en andere natuurlijke materialen. Een explosie van kleur en artistieke schetsen, allemachtig echt prachtig.

Een onderdeel die we voor de motor nodig hebben is niet meer leverbaar. Niet in Nederland, niet in Italië dus is Cees hele dagen op internet aan het struinen voor alternatieven. In ieder geval gaan we nog een maandje bijboeken in Marina di Ragusa. Ondertussen vieren we Koningsdag met overheerlijke oranje taart (je rekent af naar gewicht). De taart is nog wel aan de koude kant maar dat mag de pret niet drukken. Cees wordt de mast in gehesen en ik ga weer naar de dinsdag markt om groente/fruit en vis te scoren.

Woensdag 1 mei 2025 is de dag van de arbeid en hier een vrije dag. ’s Avonds worden we getrakteerd op een optreden gegeven door een Italiaanse zanger Bernardo Lanzetti met gitaar en Catherine Montavon met viool. Leuk dat we haar al eerder via Toos en Rimmer hebben ontmoet en gesproken. Ze woont hier ook op de haven. Zij is violiste en vliegt over de hele wereld om als zzp-er in vele Symfonie orkesten als gast op te treden (klassieke muziek). Hij (Bernardo) kan geen noot lezen. Pas de morgen van het optreden oefenen ze voor’t eerst met elkaar. Geen klassieke muziek maar popsongs dit keer. Het merendeel is dus improvisatie van Catherine, echt geweldig.

Zondag 4 mei stappen we op onze vouwfietsjes naar Punta Secca met de witte vuurtoren en het huis van Montelbano (Italiaanse misdaad serie) gebaseerd op verhalen van Adrea Camilleri. We slenteren er wat rond. Ook de inwendige mens wordt niet vergeten.

De dag voor Pasen rijdt zoon Niels op zijn rode racefiets in de Limburgse heuvels de Amstel Gold race met vrienden, zo’n 100 km, knap hoor. Met Pasen zeggen mensen in Italië goede of vrolijk Pasen. Maar ook de beste wensen met Pasen = Auguri con Pasque. Op ons paasbest gaan we heerlijk lunchen met Toos en Rimmer bij Lumia. Het is er druk maar ook druk met Italianen die hier op hun gemakkie langs flaneren op deze zonnige dag.

2^e Paasdag hebben we facetime contact met het thuisfront. Brunchen en paaseieren zoeken. ’s Avonds hebben we in MdR een soort van afscheidsdinertje want Lia en Remco gaan morgen in alle vroegte vertrekken. Bij ons is het nog even wachten op monteurs die eigenlijk begin april al zouden langskomen. Ja geduld is een schone zaak. Alle vlaggen hangen trouwens half stok i.v.m. het overlijden van de Paus.

Woensdag 23 april staan dan eindelijk 2 monteurs bij onze boot voor onderhoud aan de motor. Maar ze komen nog een keertje terug. Wanneer? dat is nog even de vraag. ‘s Avonds vieren we Petra’s verjaardag met een etentje bij ons aan boord. Vanuit Licata zijn ze met heel veel wind in de zeilen (zeilboot Waaibaai) hierheen geblazen.

Op onze Bromptommetjes fietsen we vrijdag 25 april naar het natuurreservaat  “Macchia Foresta del Fiume Irminio”. Veel gele brem en paarskleurige bloemen. Ook fladderen hier in grote getale vlinders (geel, wit, bruin) rond die jammer genoeg geen fotomodel willen zijn. De Irminio rivier mondt hier uit in zee. Ook veel hout en omgevallen bomen en weer verder wat kleine kliffen. Echt de moeite waard. Op onze vouwfietsjes rijden we verder naar Donnalucata. Tjonge wat zijn hier veel mensen op de been. Ha ha blijkt het in Italië Bevrijdingsdag te zijn= een nationale feestdag, geen wonder al die mensen. Het is dus nog even zoeken om op een leuke plek een hapje te eten.

Sommigen denken dat we gelijk kunnen vertrekken. De boot heeft deze winter niet op de kant gestaan maar is in het water blijven liggen. Dus het had gekund. Maar er zijn een hoop dingen te doen om de boot vaarklaar te maken voor een nieuw zeilseizoen. O.a. grof- en fijn diesel filter en de impellor van de waterkoeling worden vervangen. De motor wordt vertroeteld met nieuwe motorolie en kleppen worden gesteld. Alle huiddoorvoeren worden nagekeken en weer open gezet. De zeilen worden aangeslagen en het dek krijgt de nodige aandacht met soda en groene zeep. Cees heeft een lijstje gemaakt om dingen na te lopen zoals een testje met de marifoon, radar, plotter, diepte meter, windmeter, het logje e.d. De wasmachine doet weer haar ding en we strekken bijna elke dag (zelfs Cees) de benen. Sinds een paar dagen waai je uit je hemd. Fijn dat we nog in Abrahams schoot liggen.

Ook hebben we al de nodige heerlijke Italiaanse gerechten op. Wat dacht je van gevulde ravioli dolce (zoet) met salie boter. Echt een feestje. Of Ossobuco op de wijze van mijn moeder en als toetje lemon posset. Lekker man. En bij de zondagochtend koffie heb ik Jam Jacks gebakken. Nee dat is dan weer niet Italiaans maar goed binnen te houden.

Dinsdag 15 april 2025 zitten we al rond 8.15 uur samen met Lia en Remco in hun auto. Op naar het zuidoostelijk deel van Sicilië. Toch nog zo’n 5 kwartier rijden. Eerst naar Pozzallo voor een cappuccino break. We laten ons verleiden. Heerlijk uitziende gebakjes maar de smaak is anders dan verwacht. Langs de kust met hoge golven( het waait flink), kassen van plastic soms van glas en meren met flamingo’s/ koereigers (wel in de verte) vervolgen we onze route.

We cruisen naar Portopalo. We genieten van de gele en roze bloemenzee en de haven. Op naar Marzamemi, een authentiek klein kustplaatsje. We negeren een rond wit bord met rode rand ( is maar een suggestie toch) en belanden op een parkeerplaatsje midden in’t centrum. Op ons gemakkie slenteren we wat rond. Een leuke plek, in de zomer vast erg druk bezocht met toeristen. Op de terugweg toch nog Nero d’Avola wijn (de belangrijkste rode druif van Sicilië) gescoord. Het wijnhuis Curto ligt echter wel heel erg in the middle of nowhere.