En dan zit ik donderdag 28 mei ineens onverwacht voor een paar dagen in Nederland. Met KLM en een overstap in Milaan naar Amsterdam. Fijn dat Niels een werkafspraak heeft in onze hoofdstad en me op kan halen. En dan een kwartiertje later zit ik alweer op de fiets naar Ma. Het worden dagen vol gepropt met sociale bezigheden. Een soort ren je rot maar o zo leuk. Op maandag 1 juni vieren we Anneloes haar 23^e verjaardag te beginnen met een champagne ontbijtje. En we laten de wind door onze haren wapperen op het strand van Kijkduin. Zowaar, de zon laat zich ook nog zien en kan Anneloes haar nieuwe Chanel zonnebril showen. Het worden dagen met een lach en een traan.

Woensdag 3 juni brengt zus Hetty me weer naar het station. Via Rome vlieg ik naar Cagliari. Cees is op de boot gebleven en heeft niet stil gezeten. Lekker klussenbussen. Als er zondag festiviteiten zijn in Teulada gaat hij er op de motor van de havenmeester heen. Leuk alleen jammer dat hij daar dan geen foto’s van maakt, van die klederdrachten, stieren, mannen zwart geschminkt met schapenvachten en overal eettentjes. Via een stop in Carloforte zijn we nu onderweg naar de Balearen.

De 1^e twee dagen waren geweldig wat het weer betreft, maar zowel woensdag als donderdag regent het af en toe. Getsie, dat hebben we niet besteld. Maar Yvette en Leon trekken er met de Bromtonfietsjes toch op uit o.a. naar de roze flamingo’s, zo staat in de toeristenboekjes. Genoeg flamingo’s gespot, alleen in een minder roze variant dan verwacht. Donderdag en vrijdag huren we een auto. We rijden zeker 1.5 uur naar Saint’Antioco. Het grootste eiland van Sardinië. Hier moeten allerlei oudheden zijn volgens tripadvisor. Al wat we zien zijn hoopjes stenen, je moet heel wat fantasie hebben om iets van deze ‘highlights’ te maken. Ach, je kunt niet alles hebben. 

Vrijdag 22 mei staat eerst een wijn boerderij op het programma. We worden rondgeleid door een allervriendelijkste Italiaan die geen Engels spreekt maar wel wat Frans. We zien wijngaarden, de productielijn, het laboratorium en als hoogtepunt de ondergrondse kelder met eikenhouten wijnvaten. 

En dan is het de hoogste tijd om te tanken. Maar …..als we weg willen rijden, doet tie niks. Onze Fiat Panda laat wel allemaal rode lichtjes zien op het dashboard. We proberen hem aan te duwen maar helaas pindakaas. Dan maar even een capo’tje klappen (uitspraak van Leon) op deze A-locatie. Gelukkig is het verhuurbedrijf binnen drie kwartier ter plekke. Een andere accu en we kunnen onze weg weer vervolgen via de kustroute richting Villasimius.

Op een paradijselijke plek in een mooie baai worden we door Leon en Yvette getrakteerd op een overheerlijk diner. Uitbuiken doet Cees met een espresso en lezend op zijn smart Phone. Yvette vlijt zich neder op het zand, het ultieme vakantie gevoel volgens haar. Leon en ik gaan frisbeeën op het strand. De week vliegt voorbij. Aan het einde van de zaterdagmiddag, zwaaien we ze na een gezellig week uit op het station van Cagliari. 

Het plan is om 2 dagen te gaan zeilen deze week. We weten dat Yvette zeilen leuk vindt maar hoe je je voelt onderweg is maar weer de vraag. Voor maandag en dinsdag is er niet te veel wind voorspeld dus prima te doen naar Pula. Rond tienen gooien we maandag 18 mei de lijnen los. Eerst dobberen we. Yvette ontpopt zich tot een goede stuurvrouw en staat een hele tijd achter het roer. 

Leon is lekker bezig met de Gopro. Ja Niels, hij wordt eindelijk gebruikt. Er worden veel foto’s en filmpjes gemaakt deze 2 zeildagen. Maar er komt in de middag steeds meer wind. We zien zelfs 22 knopen op de windspeed staan. Voor Leon heel leuk maar Yvette voelt zich niet echt toppie, dat is minder. 

Ten anker, een frisse duik en dan halen we hopla de Cobb van stal. Met Beautje naar de kant voor een strand bbq in de baai van Pula. Uit voorzorg nemen we warme kleding mee maar dat is echt niet nodig. Er ontstaat een discussie over hoe je de naam Cagliari uit spreekt. Is het Casiliari? De gids die ons rondleidt bij de opgravingen van de oude stad Nora brengt uitkomst. Het is Caliari met de klemtoon op de ‘Ca’. Kijk dat weten we dan ook weer. We krijgen een 1,5 uur durende rondleiding en beklimmen zelfs de toren. We kijken zo neer op de ruïnes, een mooi gezicht.

Cees haalt ons op met het bijbootje. Helemaal naar de kant komen lukt niet dus waden we over glibberige stenen door het water, met gevaar voor eigen leven, naar hem toe. En dan huppakee anker op terug naar Cagliari. Onderweg de gennaker op maar dat mag niet baten, geen snelheidsrecord, jammer dan. ’s Avonds een heerlijke maaltijd met verse zalm, jammie-jammie. 

We liggen prinsheerlijk in de haven van Teulada. Wat een helder water. We kunnen zo het rotsblok met ketting en mooring lijnen zien liggen op de bodem. In een baaitje vlak bij de haven, zwemmen we voort eerst dit jaar in zee. Het lijkt net of we een vakantiefolder zijn binnen gestapt, wat een fijn zand, helder water en mooie omgeving. Even is het brrr maar als je door bent, bèst lekker. Dinsdagavond ruimen we alvast de fietsjes op maar de mandjes van de fietsjes en de sleutels hebben zin in een frisse avondduik. De sleutels hebben hun zwemdiploma maar de mandjes niet. Gelukkig hoeft Cees niet te water en kan hij ze met een dreganker zo opvissen.

Pas woensdag 13 mei vertrekken we naar Pula. Als zeiler neem je ruim de tijd om ergens op tijd te zijn als er familie of vrienden komen. Je bent immers afhankelijk van het weer. Vooral de wind kan een spelbreker zijn. Meestal ben je daarom veel te vroeg op je bestemming. Maar er is voor vrijdag en zaterdag windkracht 8 voorspeld. Het is prima om alvast veilig en wel in Marina di Cagliari te liggen, midden in de stad vlakbij de via Roma met zijn mooie overdekte galerijen en daarboven gebouwen in eclectische stijl. Ha ha de mooringlijn is te kort voor ons 15 meter Beautje. Naast ons liggen n.l. boten van een iets ander formaat. En dan zien we zaterdagavond rond 21.00 Leon en Yvette de trein uitstappen. Joehoe daar zijn ze dan, gezellie. Bijkletsen onder het genot van Italiaanse bubbels, kaasjes, olijven, proscuitti en mortadella. 

Zondag lopen we naar Torre dell’Elefante waar we uitkijken over de stad en de haven. Overal is’t gezellig druk want er liggen ook 2 cruiseschepen afgemeerd. We slenteren door smalle sfeervolle straatjes, zien het witte stadhuis met 2 torentjes en belanden op één van de vele terrassen die Cagliari rijk is. Lekker buiten onder een parasol genietend van een pasta lunch. 

Maandag 4 mei 2015 gaan we bijtijds anker op. Eerst alleen de genua en dan wordt het grootzeil bijgezet. Een bakstag windje. Langs de kust zien we niet te hoge bergen aan ons voorbij trekken met hier en daar een stad of dorpje. Gaan we naar Mazara del Vallo of Trapani? Cees bekijkt nog eens de weersverwachting en we besluiten in één keer door te zeilen naar Sardinië. Het is volle maan dus die schijnt ons bij deze 2 nachten. Maar de wind komt steeds meer opzetten, tsjakka. We slingeren als een hobbelpaard heen en weer en op en neer en krijgen de laatste nacht aardig wat zeetjes over. We zijn een kermisattractie geworden die niet een paar minuten maar uren duurt, kijk dat is nog eens waar voor je geld. De magen van de bemanning vinden het maar zo zo. De puts doet goede zaken. Zelfs captain Cees moet er aan geloven. Tjonge, zo zeeziek is tie in zijn hele zeil carrière nog niet geweest. Geen toppertje deze 2 dagen. 

Woensdag 6 mei gooien we vroeg in de morgen ons anker uit in de baai van Teulada, en liggen als een huis. Het plan is om donderdag naar de kant te gaan maar de wind laat wederom van zich horen. Een motorboot, een Alm Trawler Delfino 70, ten anker krabt zo’n twee honderd meter en ’s middags, na het zien van 28 knopen wind, krijgen wij te maken met hetzelfde akkefietje. De Beau ligt ineens vlak bij een Canadese zeilboot. Het Rocna anker van 55 kilo houdt het even voor gezien bij deze bodem bedekt met neptunesgras. Gelukkig hebben we het snel door en ankeren opnieuw, nu met 60 meter ketting. En dan een uur later is de Canadese boot op drift, gaat echt lekker hier.

En nu liggen we in de haven van Teulada. Op de fietsjes gaan we naar het plaatsje Teulada zo’n 8 kilometer hiervandaan. We snuiven heerlijke kruidengeuren op die we nog herkennen van een aantal jaren geleden. We fietsen langs een haag van vijgcactussen, horen bellen rinkelen van een kudde loslopende dwerggeiten en genieten van de groene bergen in de omgeving. Ook de zon doet van zich gelden dus al met al goed toeven hier, in afwachting van Leon en Yvette.