We zijn weer terug op de boot in Kalamata. Tis zaterdag 16 juli en bloody hot zo’n 36 graden. Rutger, Clio en Claire (3 jaar) komen een weekje meevaren maar ik zie er een beetje tegen op i.v.m de warmte en hoe gaan Clio en Claire het vinden aan boord. Zondag einde van de middag komen ze aan en beginnen we met een workshop Frappé maken door Clio. In de warmte de beste vervanging voor de normale koffie. We hebben nu een heus zwembad(je) op de boot waar Claire zich prima in vermaakt. Wat leuk om een Griekse aan boord te hebben want ’s avonds eten we heerlijke gerechtjes door Clio uitgekozen. De 1^e zeiltocht gaat naar Koroni. ’s Nachts steekt er ineens onwijs veel wind op. Cees houdt ankerwacht en in alle vroegte verkassen we naar de zuidkant van Koroni. Kijk hier is het veel rustiger. Van Rutger wisten we het al dat het goed gaat aan boord maar Clio en Claire passen zich moeiteloos aan. Ze blijken zee benen te hebben, gelukkig maar.

Als we dinsdagavond naar de kant gaan neemt de wind weer toe. Wij gaan het kasteel bekijken maar Cees vertrouwt het niet echt en houdt toezicht op de boot en dinghy (op het strand getrokken) vanaf een terras. Na een half uurtje belt Cees al. De wind is enorm toegenomen en de golven nog meer. Hoe krijgen we in hemels naam onze dinghy door de branding en komen we aan boord. Nou dat blijkt een hele klus. Een halve liter ouzo bij de taverne doet wonderen. Het heldere sap geeft inzichten die een kapitein sneller doet denken. Claire en Clio blijven aan de kant. Rutger ook maar die gaat ons helpen de dinghy door de branding te krijgen. Poging 1 mislukt, hellep onze mobielen, kleding, geld en schoenen drijven al in het bootje door het vele inkomende zeewater, lekker dan. ‘We travel light’; een hoosvat was ook wel handig geweest. Poging 2 lukt dankzij Rutger die mega sterk is en Cees zijn ouzo-inzicht. Maar dan zijn we er nog niet. Ik heb in de dingy nog nooit zulke hoge golven meegemaakt, we krijgen helemaal gratis zouten douches over ons heen. Het is een hele toer om aan boord te komen. De snubber van het anker is gebroken. Kleddernat van het zeewater verkassen we de boot weer naar de noord-ankerplek. Laat op de avond halen we Rutger, Clio en Claire op. Die genieten van pizza en bier met uitzicht op ons mooie jacht. Met dank aan Rutger die ook een bijdrage heeft geleverd aan dit schrijven.

In de haven is het nu echt te warm dus zijn we ter verkoeling weer voor anker gegaan. Niels, Doortje en Mees willen graag nog een keertje aan boord komen maar zo gemakkelijk gaat dat niet met een kleinzoon van nog geen jaar. Bij Kardamyli staat er donderdag 22 juni veel te veel swell om met een klein mannetje op het strand in de branding in het bijbootje te stappen, dat wordt hem echt niet. Dus borrelen we genoeglijk aan de kant. Twee dagen later liggen we wederom voor anker bij Limeni. Vannacht ging het nog behoorlijk te keer qua golven maar nu is het praktisch windstil. Nu aan boord komen moet toch gaan lukken. Rond 8.45 uur op zaterdag 25 juni staan ze na drie kwartier rijden bij een kade al op ons te wachten.

Maar…….er zijn “Open Water” zwemwedstrijden. Laat dat nu net in onze baai zijn en precies op dit tijdstip zwemmen ze voorbij. Gelukkig mag Cees er effies met de dinghy tussen door. En zo stappen ze weer wat later op de Dutch Osprey. Er staat een heerlijk verkoelend windje, koffietje, zwemmen in zee, bootje varen, tosti’s eten. Mees chilt lekker in zijn plastic curver zwembadje en heeft het prima naar zijn zin. In het stapelbed is voor hem een bedje gecreëerd want er moet regelmatig even een tukkie gedaan worden.

In de middag verkassen we naar een taverne op de wal. Genietend met z’n vijfjes van elkaars gezelschap, een heerlijk briesje, en het mooie uitzicht over de baai vieren we alvast mijn verjaardag. Wat wil een mens nog meer. Een dag later zijn er wederom zwemwedstrijden. Leuk om dit van dichtbij te aanschouwen. 27 juni ben ik echt jarig en vieren we dat met een champagne lunchje geregeld door Cees himself, lekkah. Vier juli vliegen we voor 2 weekjes terug naar Nederland.

Van Katakolon zakken we af naar het zuiden. Het wordt een prachtige zeildag naar Pylos. Een dag later liggen we in Methoni met zicht op een prachtig kasteel. Ja het stikt hier van de kastelen. Het water is hier in deze contreien zeer helder zodat je goed het anker kan zien liggen en het ook op de juiste plek kan droppen. Bij Koroni (geen zandgrond) komen we 2 keer met ons anker of ankerketting achter een rots te zitten maar 3 maal is scheepsrecht. We steken de baai van Messinië over naar Limeni en gaan dan weer noordwaarts om bij Kardamyli, na een dobberdagje, ons anker te laten vallen.

Heel bijzonder dat er veel swell staat, echt niet normaal. De ouders van Doortje hebben hier in de buurt een huis. We hebben bel contact, bij hun schijnt de zon en vinden het leuk om langs te komen. Gelukkig hebben ze geen idee hoe het hier tekeer gaat. Het blijkt nog een heel gedoe om het bijbootje te lanceren. Jeetje hoe komen Els en Klaas-Eel in hemelsnaam aan boord want bij een soort kade gaan de golven lekker tekeer. Daar staan ze op ons te wachten. Zonder kleerscheuren komen ze in het bootje terecht. Dan is het nog even een gedoetje om aan boord van de Dutch Osprey te komen maar ook voor deze ’hobbel’ slagen ze glansrijk. Els vertelt dat ze snel zeeziek wordt, ojee. We borrelen heel gezellig maar bij de maaltijd wordt het Els toch te gortig zodat ze snel door Cees naar de kant worden gebracht.

We varen naar de haven van Kalamata. En dan sluiten we zondag Niels, Doortje en kleine Mees in de armen bij het huis van Door’s ouders, zo fijn. Wat een grandioze plek. De gezamenlijke bbq is een groot succes, alleen jammer van de regen. Niels en ik verkennen de omgeving op de fiets terwijl Cees en Doortje en Mees dat doen per auto. Op 21 juni  rijden we gezamenlijk naar de boot. Er zou die dag niet veel wind zijn maar de wind bepaalt anders. Ons plannetjes valt jammer genoeg letterlijk en figuurlijk in duigen. Maar…… Mees is wel voor’t eerst op onze zeilboot geweest. Kijk dat dan weer wel.  

We zijn aangekomen in de baai Agios Nikolaos op het eiland Zakynthos en liggen aan een boei. Allervriendelijkst geholpen door zo’n jonge enthousiaste Griekse gast. Echt fijn want nu hoef ik zelf niet moeilijk te doen door al liggend op mijn buik op het juiste moment een lijn door een oog te halen. Daar ben ik niet zo’n ster in. In het uiterste noorden van dit eiland liggen de Blauwe Grotten ontstaan door de werking van de zee op de kust, dus door erosie. Uiteraard gaan we de toerist uithangen want dit willen we niet missen. Het is nog even de vraag of we met onze eigen dinghy gaan of met zo’n glass bottom boat.

Even later, ’t is 9.00 uur, scheuren we samen met Christine en Henk op zo’n boot er naartoe. Een privé toer, boffen wij even. Deze grotten strekken zich uit van Agios Nikolaos naar de kaap van Skinari. Super gaaf om te zien. En we nemen aldaar een plons in het water en zwemmen voort eerst van ons leven een grot in. Door het invallende licht wat reflecteert op het water geeft het water een eigenaardige blauwe kleur aan alles wat in aanraking komt met het water dus ook aan ons. Ik smurf, smurf jij ook. Zo gaaf om een keer mee te maken. En eh het is maar goed dat we zo vroeg zijn gegaan want het is daar de verdere dag file varen. Inmiddels zijn we aangekomen op de Peloponnesos, het vaste land van Griekenland, aan de kade van Katakolon.         

Eén juni 2022, Anneloes wordt deze dag dertig jaar, en viert dat het met een wijnproeverij. Wij gaan vandaag weer een eilandje verder n.l. Ithaka. We gaan voor anker in de baai Groot Vathi omringd door pastelkleurig goed onderhouden huizen. Bijzonder dat we hier nog nergens zonnepanelen hebben ontdekt. Dat zal heel wat opleveren met al die zon uren. We slenteren langs de waterkant en zwemmen heerlijk rondjes om de boot ter afkoeling. Weer een baaitje verder willen we ook zwemmen. Maar getsie Cees ziet van de kleine paarsachtige kwalletjes. Mij krijgen ze er met geen tien paarden meer in. Vooral die lange slierten die achter zo’n kwal slepen kunnen zorgen voor best wel wat ongemak.

Tijd om weer een eilandje verder te gaan nl Kefallonia. Op naar Poros, eerst voor anker en daarna met de kont naar de kant in het haventje aldaar. De Cooky Kalik van Christine en Henk ligt hier ook. Wat een verrassing. Koffie en we offeren ons op om gevieren uit eten te gaan. Overdag organiseert Cees een picknick op het water bij wel een heel bijzonder strandje. Balance rock art, echt grappig om te zien. Als je even zo’n kiezel bouwwerk aanraakt stort het terplekke in. Dus regelmatig mag de kunstenaar weer opnieuw  beginnen want de wind en de zee zorgen ervoor dat alles omkukelt, a hell of a job.