Maandag 8 februari 2016 vertrekken precies op hetzelfde moment de Hullu Poro en de Beau uit de Rodney Bay Harbour. Op naar Martinique. Onderweg aardig wat wind en golven, ja ook de Caribische Zee moet je niet onderschatten. In de middag tegen vieren gaan we ten anker in de Cul de Sac du Marin baai waar nog zeker 200 andere boten liggen maar er is zat plek in deze grote baai.

Ineens is het of we ons weer wanen in Europa, Frankrijk wel te verstaan. In Martinique (een overzees departement van Frankrijk) wordt Frans gesproken, we betalen in euro’s, en er is van dat overheerlijke knapperige stokbrood, croissantjes en Franse kaasjes. Wat het speciaal maakt het verblijf hier in de Cariben zijn de contacten die je maakt met andere bootjes mensen. In Le Marin lopen we ineens Nicol en Ronald tegen het lijf van de Fairy Queen. En we maken kennis met de Belgen Cindy en Geert van de Zensation. Het worden gezellige borreluurtjes zo met elkaar.

Lia en Anneke gaan naar de kapper en Remco en Cees verlekkeren zich in de watersport winkels. Het is carnavalstijd, op een affiche staat dat er op mardi 9 Fevrier: Vidé en diable Rouge dans les rues du Bourg de 15h à 18.30 h. De weg is afgesloten dus dat belooft wat. Maar na méér dan een uur wachten is er eigenlijk nog niets te zien. Wel de locals die zich hebben uitgedost in rood/zwarte kleding en een plaatselijk bandje die lokale muziek speelt, dat is alles. Dus hoogste tijd voor een rum punch of biertje in het kroegje bij de dinghy steiger. En nu liggen we in Sainte Anne. Een schattig klein plaatsje waar we zo’n overheerlijk gegrild kippetje scoren. Er is geen beter leven dan een goed leven.

.

Bij Soufrière liggen we aan de voet van Le Petit Piton aan een mooring. Het uitzicht is super alleen ruiken we wel een riool lucht die van een krater uit de buurt blijkt te komen. De dag erna belanden we in de over drukke Marigot bay. Tjonge wat een luxe hier. Mooie optrekjes tegen groene bergen en veel resorts en restaurants met uitzicht op palmbomen en een strandje.

En dan weer een dag later zeilen we naar de Rodney Bay haven. Mmmm we eten heerlijke sushi en huren hier samen met Remco en Lia een piep klein autootje voor veel en crossen het eiland over. De dame bij het toerist office zei nog “ach dat doe je wel in een half dagje zo’n toertje over het eiland”. Vliegend zeker want met al die kronkel weggetjes, bergie op en bergie af, schiet het niet erg op terwijl Remco er toch goed de vaart in heeft en ook de kuilen in het wegdek en de diepe greppels langs de kant moet ontwijken. Doet tie uitstekend trouwens met als extra moeilijkheidsgraad het links rijden want dat doen ze hier op veel eilanden hier in de Cariben.

Castries een bedrijvig stadje bekijken we per auto. We zien kleine peperkoekhuisjes, de markt, de oude samaan boom (wie weet wel 400 jaar oud) en rijden, na even zoeken, naar Fort Charlotte op de heuveltop. Hier krijgen we zomaar van een local uitleg over het fort waar alleen nog 3 gevangeniscellen van over zijn. Plukt tie voor ons de vrucht guave uit een boom om te proeven, zien we een boom met grote groene kalebassen en hebben we een mooi uitzicht over de stad.

Diamond Botanical Gardens staat nu op het programma vlak bij Soufrière. Een mooie kleurrijke botanische tuin met veel verschillende soorten bomen, planten en bloemen met een watervalletje. We kijken onze ogen uit. Onderweg op St. Lucia mooie uitzicht punten, de vulkanische Pitons, veel groen, bananen plantages en creoolse- en koloniale huizen. Maar…..daarnaast ook piepkleine huizen gemaakt van hout met golfplaten als dak, wat een armoe. Dat hadden we niet verwacht hier in deze contreien. Zoveel eilanden met een prachtige natuur en een mooie onderwaterwereld. Toeristen en zeilers genoeg zou je zeggen. Maar waarom zien we dan zoveel armoedige eilandbewoners?

Canouan is een eiland van maar 13 km2. Bij het Tamarind Beach Hotel is het goed toeven met uitzicht op de baai, het poeder witte strand, wuivende palmbomen en een zeer attente adremme serveerster. Het plan is om naar Mustique te gaan. Maar de wind bepaalt anders dus zeilen we zo’n 17 mijl naar het noorden naar Bequia. De hoofdstad Port Elisabeth is een pittoresk plaatsje gelegen in een natuurlijke haven in de grote Admiralty Bay. Er zijn genoeg aanleg steigers voor de dinghy om zo, via een leuk smal pad langs de baai, in het stadje te belanden. Er zijn kunst- en modelbootbouwers met ateliers. We zien koloniale- maar ook minder mooie huizen, er heerst een gezellig sfeertje.

De Cobb wordt weer eens van stal gehaald. Met z’n zessen hebben we onder de palmbomen een heerlijke strand bbq en dat in januari. Zaterdag 30 januari 2016 gaan we weer een deurtje verder. Het wordt een super zeiltocht naar St. Vincent naar de Chateaubelair Bay. Het klinkt fantastisch, het uitzicht is er ook naar, alleen jammer dat de boatboys zolang blijven plakken en hun ogen goed de kost geven. Het geeft een unheimisch gevoel, Lia en Remco voelen hetzelfde. Ook op de kant, de drank en wiet lucht komt je tegemoet, dus snel weer terug naar de boot. Jammer want we hadden veel meer van het eiland willen zien maar we durven hier de Beaut niet alleen achter te laten. Een paar baaien terug is een deel van de film ’Pirots of de Caribbean’ opgenomen. Wie weet hebben we daar een tik van gekregen en zijn we daarom zo paranoia.

Zondag avond eten we samen met Lia en Remco zuurkool met Unox rookworst (meegenomen door Lourens en Rutger) overgoten met een pittige jus uit een pakje van Hanny. Deze winterkost past niet echt bij de heerlijke temperaturen zo’n 28 graden maar het smaakt er niet minder om. Maandagmorgen gaan Remco en Cees bijtijds uitklaren. Bij de customs- en police office for immigration en dan hop naar het volgende eiland St. Lucia zo’n 32 mijl. Nou dat hadden we zo bedacht maar de customs moet uit Kingston komen dus blijven we hier nog een daggie.

We zeilen even terug naar de baai van Clifton Village om geld te pinnen en verse groente en fruit te kopen. We betalen hier in de Grenadines met Eastern Caribbean dollars. Hellep we komen in een vreselijke stortbui terecht en hellep voor een klein beetje groente ben je al 25 euro kwijt. Hoe de bewoners dit zelf moeten bekostigen is ons een raadsel. Woensdag 20 januari 2016 is het maar 5 mijl naar de Tobago Cays. Beschut door het Horseshoe Reef liggen hier 4 onbewoonde eilandjes. We varen tussen 2 zeer idyllische eilandjes Petit Rameau en Petit Bateau door naar de hotspot. Tussen Baradal en Jamesby laten we op 5 meter diepte in azuurblauw water ons anker zakken in het witte zand. Dat tie muurvast zit het anker blijkt wel want we hebben tussen de 15 tot 25 knopen wind de dagen dat we hier liggen.

Het is de ’place to be’ om te snorkelen wordt gezegd. Jammer dat het rif voor een groot deel afgestorven is maar we zien best veel verschillende soorten vissen op 3 verschillende plekken, echt super gaaf. Cees spot zelfs een schildpad onderwater en gaat er als de wiedeweerga met de Gopro achteraan. Pfff nog moeilijk bij te houden hoor. Wel jammer dat er zoveel wind staat waardoor je niet rustig boven b.v. een rots kan blijven hangen maar meegenomen wordt door de golven.

Boven water spotten we ook dieren. Als we via een smal rotsig pad, begroeid met bomen en cactussen, omhoog lopen/klauteren naar de top van het eilandje zien we zomaar grijs- en groen kleurige leguanen. Sommigen schieten weg maar anderen liggen heerlijk op een tak te genieten in de zon of snoepen van een sappig groen blaadje en we zien kleine salamandertjes. Zittend onder een palmboom, op het witte strand met uitzicht op de ruisende azuurblauwe oceaan, geven je het gevoel of je een reisgids of vakantie brochure bent binnen gestapt, waanzinnig mooi. En nu liggen we samen met de Hullu Poro alweer een eiland verder n.l. Canouan. We hebben marifoon contact met de Lovis. Een paar uur later liggen zij zomaar naast ons in de Charlestown Bay. Onder het genot van een Surinaams biertje wordt er heel wat bij gekletst.

Maandag 11 januari vertrekken we van Barbados. De Beau lijkt niet vooruit te branden. Wie weet door de aangroei die er al weer zit onder de boot. En dan zien we op dag 2 ineens binnen gezichtsafstand een heleboel eilanden opdoemen. Dat de reeks eilandjes van de Grenadines tussen Grenada en St. Vincent zo dicht bij elkaar liggen hadden we niet gedacht. We gaan ten anker bij Clifton Village op Union Island vlak naast de Hullu Poro, met nog zeker 35 boten in de buurt. Je kunt je dinghy aan een steiger leggen maar als je onder een bruggetje vaart is er een speciaal ‘Dinghy Dock’. Een kleurrijk plaatsje met veel pastelkleurige restaurants, winkels en huizen. De fruitstalletjes zijn helemaal een lust voor het oog door de slingers van groente en fruit.

We klaren in, het wasgoed wordt weggebracht bij Erika’s Marine Service en we eten bij de Anchorage Yacht Club. Mmmm lekkere rum punch hebben ze hier en met  happy hour 2 voor de prijs van 1, dat is nog eens boffen. In onze voortuin hebben we uitzicht op Happy Island met alleen een bar en wat palmbomen en azuur blauw water. Op tripadvisor leest Cees dat je daar op moet letten met wisselgeld terugkrijgen. Gelukkig een gewaarschuwd mens telt voor twee, want bij Cees proberen ze het ook.

Vrijdag 15 januari 2016 vertrekken we 5 mijl naar het westen van het eiland en laten ons anker vallen in Chatham Bay. Geen stadje, geen internet, geen telefoon bereik maar wel een strandje met wat lokale eettentjes, af en toe een schildpad die langs je boot zwemt, pelikanen die zich als een baksteen in zee laten vallen voor een vissie, beboste bergen, veel zeesterren en een watertemperatuur van rond de 30 graden. Wat wil een mens nog meer.

We maken kennis met de bemanning van de Ariel, Marieke en Harmen en met de Kulkuri, Hans en Liesbeth. Een dag later komt daar de Vaguebond van An en Ivan ook nog bij. Bij een kampvuur op het strand zien we de zon in de zee zakken en eten met z’n 8-ten bij Vanessa’s sunbeach & eat restaurant.