Maandagavond 4 oktober 2012 vlieg ik weer terug naar Catania. In Nederland is iemand in mijn naaste omgeving besmet met een buikvirus. Jammer dat ik ook aangestoken word en helemaal niet fit in het vliegtuig stap. Gelukkig heeft Cees een autootje (Fiat 500) gehuurd om mij van het airport op te halen. Nog zeker anderhalf uur terug rijden naar MdR. De volgende dag bezoeken we één van de filmlocaties van de Italiaanse populaire detective serie Montalbano hier in de buurt. Het weer verandert. ’s Avonds niet meer buiten eten maar lekker knus binnen en ook het dekbed is weer tevoorschijn gehaald. Op aanraden van tennisvriendinnen lees ik op mijn e-reader de ‘Zeven Zussen’ van Lucinda Riley.

We maken kennis met de bemanning van verschillende Dutch boatties. Marion & Paul, Monique & Christ, Natasja & Marcel, Agnes,Johan & Lisa, Evelien & Arie. Van 10 jaar geleden kennen we Toos en Rimmer nog. Zo leuk om ze hier weer te ontmoeten. Er is yoga waar ik 2 keer per week naar toe ga. Met zo’n nieuwe yoga mat worden we weer helemaal Zen. Elke dinsdag is er markt en elke vrijdagavond Happy Hour en pizza eten. We organiseren een steiger lunch, jeetje wat heeft iedereen zich uitgesloofd. En we eten met allerlei nationaliteiten bij Frangipane. Cees vermaakt zich met klussen en ik offer me vrijwillig op om te…… socializen.

We hebben ongelofelijke haast. Het zit nl zo, 2 oktober trouwt een nichtje en is de hele familie uitgenodigd voor het trouwfeest in België en daar wil ik wel heel graag bij zijn. Maar ja, zoals het er nu naar uit ziet gaan we onze winterhaven niet halen voor 2 oktober. Sommigen denken dat we een soort van veerdienst zijn en gewoon ten alle tijden kunnen vertrekken, en overal je boot maar kunt achterlaten, niet dus. We zijn toch echt afhankelijk van de weersomstandigheden, golfhoogte, windrichting enz. Maandag 27 september 2021 wordt ons wachten beloond en kunnen we oversteken naar Sicilië. Wel behoorlijke golven en ook behoorlijk wat wind maar uit de goede richting, dat laatste zien we graag. We gaan een nachtje door. We varen op de Tyrreense zee, spotten dolfijnen om de boot en met deze harde wind vangt Cees zelfs 2 keer een vissie. Best nog een heel gedoe om zo’n tonijntje op een zeer wiebelend schip aan boord te hijsen. De volgende dag nog een nachtje door zodat we 30 september Porto Turistico Marina di Ragusa, onze winterhaven, in de ochtend binnen varen, yes we dit it.

Cees blijft op de boot en ik ben vrijdag 1 oktober rond middernacht op Schiphol. Zo fijn dat Anneloes me ophaalt. Knuffelen met de kleinkinderen en ons gezin. Frenkie-boy zelf zien rondstappen, zo gaaf. En fijn om Mees (wat is tie al groot) zelf te mogen vasthouden. 2 Oktober is het feest van Marianne en Gilles in België zonder Corona beperkingen. Wat een happening met 150 gasten. Het voelt als een soort van familiereünie. Zelfs broer Jan met zijn vrouw Laura zijn over uit Amerika. Een fantastisch feest.   

Nou daar liggen we dan. Al bijna een week in Cagliari, verwaait. We willen naar Sicilië, een nachtje door. Maar ja het is bijna alleen oosten wind en ja we moeten precies die kant op, dus geduld ( = een schone zaak is toch het spreekwoord). Het is trouwens niet echt verkeerd om hier te liggen in de hoofdstad van Sardinië. Niet alles is met de benewagen te doen dus de fietsjes worden van stal gehaald. Lekker mensen kijken op een terrasje en uit eten. Maar de kunst van het bestellen hier in Italië moeten we nog even onder de knie krijgen.

Zo ook op vrijdag 24 september. Rond 19.30 uur strijken we neer bij een leuk uitziend restaurantje in één van de smalle straatjes van Cagliari. We bestellen een menu ‘je. We hebben er zin in. We krijgen eerst een Anti Pasti: Tonijn in’t zuur met kappertjes, pulpo en garnaaltjes, lekker hoor. Maar wat later komen daar nog gekookte mosselen, gebakken kaas en een vlees/ kaasplank bij. Dit is’t wordt er gezegd en daar zijn we blij om. We zitten n.l. al aardig vol terwijl we een heleboel laten staan. Maar als ze afgeruimd heeft komt volgens Italiaans gebruik de Primi Piatti: Warme zelfgemaakte ravioli in een heerlijke tomaten saus geserveerde met een fles lokale rode wijn. We hadden het kunnen weten. En dan…. de Secondi Piatti: Het hoofdgerecht, kip en gebakken aardappeltjes. Mmm ja we “cherrie picken” wat want we zitten proppie vol.

Niet echt een uitgebalanceerd menu maar meer van hoe meer hoe beter, jeetje wat een hoeveelheden. Hi hi dan ook nog een dolci: Een citroensorbet met allerlei zoetigs en een klein glaasje ja t’ís geen grappa maar wel zoiets. Als afsluiting een espresso en ik een cappuccino. Ja ja ik weet dat het in Italië not done is op dit tijdstip (ze grinniken als ik het bestel) geserveerd met in kleine glaasjes mirto achtig drankje. Tonnetje rond lopen we naar de boot. We hadden hier makkelijk met 4 personen van kunnen eten. Gelukkig is het nog een aardig stukje lopen zodat onze buiken tot rust kunnen komen. Uitbuiken doen we met een aflevering van Dowton Abbey.

16 September verlaten we de haven van Carlo Forte om via een ankerplek naast de haven van Tuelada een dag later in de mooie baai Cala di Piscinnì terecht te komen naast de Milky Way. Je kijkt hier tot de bodem en bij zandplekken is het water zelfs turquoise blauw, zo mooi. Geen dorpje maar hier krijg ik SUPles nr. 2 van Rob. De eerst was 29 augustus in Porto Colom. Dus al weer effies geleden. Nou eh dat staan op een soort van surfplank is nog een hele kunst. Het ziet er zo relaxt en makkelijk uit nou… vergeet het maar. Kom maar eens op die plank als je in het water kukelt. Dat gaat niet op z’n charmantst. Les 1 zit ik gewoon met mijn knieën op de plank en beweeg me heel voorzichtig met een peddel vooruit. Maar bij les 2 mag ik erop staan. Gelukkig houdt Brigitte in het begin de plak vast. Jeetje je benen leiden een eigen leven en trillen als een rietje, hou dan maar eens je evenwicht. Oefening baart kunst want bij les 3 sta ik er wat relaxter op. Liefst met nog niet te veel golfjes peddel ik in bejaarden tempo vooruit. Maar dan moet Cees niet achterop de supplank zitten want dan gaat het…. mis. De temperaturen zijn heerlijk zo tussen de 25 à 30 graden. Dus zwemmen we en eten gezellig bij Brigitte & Rob op de boot.

Een dag later maken we rondom de baai waar we voor anker liggen een mooie wandeling over rotsen, smalle paadjes, langs mirto achtige struikjes en wat bomen. Rob wil eigenlijk doorlopen tot een soort van oude vuurtoren (die zie je veel langs de kust van Sardinië). Maar wij houden het voor gezien. Te warm op dit tijdstip en er is een foodtruck gespot die friet verkoopt, lekker man. Geiten families met bellen om hun nek lopen de volgende dag ook om de baai maar dan veel verder en eerder op de dag (slim).  

Zondag 19 september gaan we vlak naast het gebied Archeologica di Nora bij Pula voor anker. Cees, onze watertaxi, zet ons af bij een strandje zodat wij de ruïnes van deze oude Romeinse stad kunnen bekijken. Wel jammer dat er geen gids is want dat brengt zo’n hoopje stenen toch meer tot leven zeg maar. Als Cees ons weer ophaalt begint een vrouw op het strand heel hard te gebaren en te schreeuwen (Italiaans), echt niet normaal. Wat ze zegt nou eh we hebben geen idee, en er gaan zich meer mensen mee bemoeien. Gelukkig zijn er 2 jongen Italiaanse meiden die via google translate ons duidelijk maken dat we hier niet met het bijbootje naar de kant mogen. Verderop bij markeringen wel. Roeiend maken we ons maar snel uit de voeten. En nu, het is woensdag 22 september, liggen we in de haven van Cagliari.   

Op ons gemakkie zeilen we verder naar het zuiden van Sardinië. We ankeren in de baai van Oristano en een dag erna ten noorden van het stadje Buggurru waar we lekker liggen te wobbelen. Er wordt wat harde wind voorspeld dus zoeken we op maandag 13 september ons heil in marina Sifredi van Carloforte. Dit is een dorpje op het eilandje San Pietro ten zuidwesten van het eiland Sardinië.

Veerboten die meerdere keren per dag aankomen met toeristen. Kleurrijke pastel kleurige huizen, vaak met van die oude verweerde deuren, balkonnetjes, luiken en heel veel palmbomen. Het piazza Repubblica met 4 hele dikke ouden bomen vormen het middelpunt van dit dorpje. Rondom de boom een ijzeren bank waar het in de schaduw heerlijk toeven en mensen kijken is.

Verder aardig wat trappetjes, leuke winkeltjes, lekker cappuccino, tapas en natuurlijk Italiaanse pizza. De flamingo’s die bij de zoutpannen te zien moeten zijn hebben waarschijnlijk vakantie want waar we ook kijken we zien ze nergens. Ze spreken hier nauwelijks Engels en wij geen Italiaans dus soms is het even handen en voeten werk.