Dit is het zuidelijke deel van de westkust van Galicië en bestaat uit 4 ria’s, dit zijn inhammen met heuvels, stranden, dorpjes en weinig toeristen. Iedereen op straat loopt trouwens met een mondkapje op zowel jong als oud. Dus ook tijdens de tennisles, bij het roeien, zelfs een hele kleuterklas. De eerste Ria die we aan doen is Ria de Caramiñas. In alle Ria’s zie je van die gekke vierkantachtige dingen  drijven in het water genaamd bateas. Houten vlotten zeg maar die dienst doen als mosselkwekerijen. Het anker regime is weer ingegaan. Op ons achterdek verspreiden zich heerlijke bbq geuren. Onze Cobb is weer van stal gehaald.

Via kaap Finistère belanden we in Ria de Muros en weer een dag later in Ria de Arosa en gaan we bij Caraminal ten anker. We hebben zelfs een plons gewaagd in het water. Meestal is de Atlantische oceaan behoorlijk koud aan deze kant van Spanje maar de zon schijnt zo uitbundig. We smullen van een heerlijke empanada gekocht bij een plaatselijk bakkertje en verplaatsen ons weer verder naar  Ria de Arosa. Jammer dat het lang mistig blijft maar de temperaturen zijn prima.

We zijn op maandag 19 juni 2021 in het kleine schilderachtige vissersdorpje Combarro (in de haven), bekend om zijn horreos. Bouwwerkjes op palen voor de opslag van mais, graan en sardines. Door de open structuur kan de wind erdoor waaien en ongedierte kan er niet vanonder in doordat het op palen staat. We eten in een restaurant heerlijke visspecialiteiten van hier. De volgende dag fietsend op onze Bromptonnetjes bergie op en bergie af naar Pontevedra.

Om 7.00 uur woensdagmorgen 7 juli 2021 vertrekken we uit de haven van Camaret sur Mer. Kom maar op golf van Biskaje. De eerste dag en nacht zijn grauw en grijs, maar er staat een super windje zo’n 12 tot 15 knots zeilend aan de wind. We gaan als een speer. Wat ook als een speer gaat zijn de kotsjes die ik doe. Jeetje wat voel je je dan ellendig en de volgende dag gaat dat zo door. Afslankdagjes zeg maar. Ik leef op 2 kopjes thee per dag dat is’t. Doortje vraagt zich af waarom ik niet gewoon achter de geraniums ga zitten met een breiwerkje. Gelukkig voel ik me bij de wacht in de 2^e nacht weer veel beter. Wel jammer dat de wind het laat afweten op dag 2 en een stuk van dag 3. Maar het laatste stuk weer heerlijk gezeild. Cees vervangt onderweg het Franse gastenvlaggetje voor het rood/geel/rode van Spanje. Rond 16.30 uur varen we de haven van a Coruña binnen. Fijn dat we in deze omgeving op Spaanse wateren geen Free Willy’s in groepjes gespot hebben. De meeste incidenten met orka’s zijn tussen de 2 à 8 mijl uit de kust. We proosten met champagne die al koud staat in de koelkast.

Zaterdagavond eten we in de Real Club Náutico de La Coruña. Elf jaar gelden deden we dat ook op precies dezelfde datum, hoe bijzonder. De ambiance krijgt een 9, oubollig maar zeer stijlvol. Het eten daarentegen krijgt van ons een 2. Zo slecht terwijl om ons heen welgestelde mensen zitten. We snappen er niks van. Die zijn toch beter gewend. En de kaart is klein. Ik zou zo een dagje mee willen lopen met de kok want er zijn zogezegd genoeg verbeterpunten. Twee dagen later eten we wel lekker bij La Panela op het grote Praza Maria Pita