Van Solerno varen we naar de Amalfikust. We varen er lekker dicht langs zodat we al het moois vanaf de zee goed kunnen aanschouwen. Bij de stad Amalfi gaan we voor anker. Maar het is wel erg hotsie klotsie en niet van je jippie jippie jéé. Ook door al die bootjes die op hoge snelheid langsvaren. Dus van naar de kant gaan is echt geen sprake. We verruilen ons eigen bed voor de bank en het stapelbed zodat we toch enigszins kunnen tukken.






Een dag later op Vaderdag komen we begin van de avond op onze ankerplek aan bij het eiland Isola di Procida. Gelukkig maar want er liggen hier in het weekend overdag echt honderden van die kleine motorbootjes voor anker. Dat mag eigenlijk niet maar het wordt gedoogd. Wat een leuk plekkie. Helemaal als je naar het dorpje kijkt met pastel kleurige huisjes. Sprookjesachtig. Maar…. als we met de dingy dichterbij komen en aan wal willen (we worden 2 keer weggestuurd) zien we wel veel opknappertjes. s ’Avonds liggen er nog maar 7 boten voor anker en je gelooft het niet we worden door jawel de Guardia di Finanza weggestuurd. Aan een boot gaat regelmatig wat kapot zo ook nu. Er is een afsluiter die niet meer open en dicht gaat. En daarvoor moet de boot uit het water. Cees heeft wat havens aangeschreven en bij Pozzuoli kunnen we op de kant. (woensdag 21 juni) Omdat er hier bijna geen buitenlandse boten liggen is het fijn dat er een manager rondloopt die het één en ander regelt en als vertaler kan optreden.



Wel jammer dat we niet op de boot mogen slapen dus maken we van de nood een deugd en huren een autootje en gaan wat rondtoeren. Op naar de andere kant van Italië naar de Adriatische Zee. Hier zijn we beiden nog nooit geweest dus dat wordt wel eens tijd. Onderweg veel graanvelden. Waarschijnlijk de graanschuur van Italië. We overnachten in Manfredonia. De dag erna via een prachtige kronkelige kustroute naar het schiereiland Gargano naar de toeristen plaats Vieste. Wat een stranden en campings. Wij verblijven iets van de kust af in een hotel met zwembad. ’s Avonds worden we verrast met live music tijdens ons avondeten. Ze rijden hier trouwens als gekken. Bumperkleven ook zoiets. En de banden krijgen het voor hun kiezen. Wat een gaten in de weg echt niet normaal. Ondertussen is de monteur vrijdag 23 juni begonnen aan de werkzaamheden. We laten gelijk 7 afsluiters vernieuwen. Ze denken er 2 dagen voor nodig te hebben.




Zaterdag rijden we ook weer via slinger- de- slang weggetjes door een bosrijke omgeving ( Foresta Umbra) naar San Giovanni Rotonda boven op een berg. Het blijkt een bedevaartsoord te zijn. De woonplaats van de heilig verklaarde Padre Pio. Je komt hem overal tegen: Hij hangt zelfs boven ons bed. Nou dan moet het zeker goed komen met ons.



Zondag op naar Alberobello het gebied van Murge di Trulli. Typische witte ronde gebouwtjes met typerende kegelvormige daken, trulli’s genaamd. We kuieren er heerlijk een paar uurtjes rond. Je krijgt een soort van Efteling gevoel. Fijn dat het bewolkt is en niet zo warm, dat is in Nederland wel anders want daar is het 30 graden. Maandag 26 juni zitten we in een cafeetje aan ons ontbijtje als de manager van de haven belt dat de boot vandaag in het water gaat en anders wordt het vrijdag. Ze hebben n.l. zaterdag doorgewerkt. Watttt we zitten zeker 4 uur rijden van de haven dus snel onze capo en zoetigheid (Hebben ze vaak bij het ontbijt. Dingen gevuld met chocola of banketbakkersroom ) naar binnen gewerkt. Via tolwegen met veel orleander hagen, olijfboom- en druivenboomgaarden op stam (soms met haarnetje) en graanvelden zijn we binnen 3.5 uur weer bij de Dutch Osprey. Een nachtje in de haven en dan weer op pad maar dan varend.





