En dan……… gaat maandag 22 oktober 2012 om half negen ’s morgens de telefoon. Marga, Cees zijn zus aan de lijn, “wat een onweer hè”. Hoe weet jij dat nou, heb je gekeken op internet? En dan hoort Cees een harde knal aan de andere kant van de lijn en ook bij ons in de haven. Raar toch, en dan gaat het dagen. Peter en Marga zijn voor een vakantie in Marmaris. We spreken gezellig af in Marmaris-stad en lunchen op de boot. Cees geeft de motor een onderhoudsbeurt.
We hebben weer zondagochtend koffie op de Beau met kwarktaart. Op maandag 29 oktober 2012 eten we met 8 personen in het haven restaurant. Een soort van afscheids dineetje met de mensen waar we veel mee hebben opgetrokken dit zeil seizoen. Iedereen gaat wel voor een aantal maanden naar Nederland. De laatste dag van ons verblijf in Turkije lunchen we op Le Clapotis. Gelukkig maar want het inchecken bij Transavia verloopt met de nodige strubbelingen. Wij staan niet op de passagierslijst. Lekker handig. Iedereen is al ingecheckt en we blijven eerst met nog 12 mensen over. Daarna zijn wij de enige. Waarschijnlijk omdat we eerst een rechtstreekse vlucht hebben geboekt en die is omgezet naar een tussenstop in Izmir. Er wordt al schoongemaakt op de luchthaven van Dalaman en bijna alle lichten zijn uit maar wij staan er nog. Het vliegtuig vertrekt om 22.05 uur en wij staan om 21.55 uur nog in een ruimte van Transavia medewerkers. Peentjes zweten dus. Gelukkig weet Cees op een Turkse computer in te loggen ( toetsenbord is anders ) en voila daar is het bewijs dat we meemogen. Er komt een piloot aangelopen met de mededeling, dat ze ons echt niet achterlaten. Een hele opluchting. Heel lief dat Anneloes ons donderdag 1 november 2012 om kwart over twee in de nacht op komt halen. Wat een tijd. Dezelfde dag heeft Eline haar Bachelor uitreiking. Anneloes bakt als verrassing cupcakes.Dutch Osprey
Reis verhalen van het zeiljacht Dutch Osprey (Hallberg Rassy 46)