Rond 9.30 gooien we op vrijdag 6 november 2015 de trossen los. Nog even tanken en dan hupsakee gaan met die banaan van de Canaries naar Kaapverdië. Een soort van generale voor de “grote “ oversteek. De eerste paar uur op de motor met in de verte de Teide aan stuurboord maar dan kunnen we de zeilen uitrollen. Een hobbelig zeetje maar de polsbandjes die Hanny heeft achtergelaten werken uitstekend voor mij, geen zeeziekte of katterig gevoel. Je moet je wel overal goed aan vasthouden anders….kukel je zomaar om. Één hand voor het schip en 1 hand voor je zelf zegt schipper Cees altijd. Regelmatig surfen we met de Beau op een golf mee. Cees haalt af en toe acrobatische toeren uit op het voordek en ik doe dat in de kombuis. ’s Nachts veel sterren. Jammer genoeg geen maan die ons bij schijnt. In één van deze nachten hoor ik een boinkje tegen het raam van het dockhouse. Niets te zien maar bij daglicht zien we een dode inktvis in het gangboord liggen die inkt gespoten heeft. Onderweg zien we hele zwermen vliegende vissen over het water scheren. Sommigen zijn een beetje de weg kwijt en belanden op de Beau.

En dan gaat het er om spannen, gaan we onze ankerplek bij het eiland Sal net wel of net niet halen voor donker. In de Pilot staat dat je de baai Palmeira beter niet in het donker kan aanlopen i.v.m. onverlichte boeien. Gaan we niet doen maar dan meldt zeilboot Lovis zich via de marifoon. Waar blijven jullie er is vlak achter ons een ankerplek vrij. Het is inmiddels donker geworden maar okay laten we het toch maar proberen. Ik achter het roer en Cees op het voordek met de tablet om te navigeren en met een schijnwerper in zijn hand om onverlichte obstakels te kunnen zien. Met lichtseinen loodsen Perry en Arnold ons verder de baai binnen. Rond 19.45 uur plaatselijke tijd ( 2 uur tijdsverschil met Nederland) laten we ons anker zakken vlak achter de Lovis. Hoogste tijd om samen met Perry en Arnold te proosten op een goede en redelijk snelle overtocht van 6 dagen en 5 nachten, toppie toch!

En nu liggen we alweer 4 dagen voor anker. Lucas een jongen van 13 jaar is onze man aan de wal. Hij neemt het lijntje aan van Beautje en loopt mee om ons wegwijs te maken in Palmeira. Niet dat het hier zo groot is maar o zo handig. We zijn inmiddels ingeklaard, hebben afval weggebracht, internet geregeld, wat kleine boodschapjes gedaan en rondgeslenterd. Er heerst een relaxed sfeertje. Rustig aan en als de zon schijnt lekke chillen in de schaduw of zitten onder 1 van de weinige bomen hier. Niemand lijkt zich druk te maken. Zelfs niet als overal de stroom uitvalt en we daardoor geen hapje kunnen eten in één van de tentjes, jammer dan.