16 September verlaten we de haven van Carlo Forte om via een ankerplek naast de haven van Tuelada een dag later in de mooie baai Cala di Piscinnì terecht te komen naast de Milky Way. Je kijkt hier tot de bodem en bij zandplekken is het water zelfs turquoise blauw, zo mooi. Geen dorpje maar hier krijg ik SUPles nr. 2 van Rob. De eerst was 29 augustus in Porto Colom. Dus al weer effies geleden. Nou eh dat staan op een soort van surfplank is nog een hele kunst. Het ziet er zo relaxt en makkelijk uit nou… vergeet het maar. Kom maar eens op die plank als je in het water kukelt. Dat gaat niet op z’n charmantst. Les 1 zit ik gewoon met mijn knieën op de plank en beweeg me heel voorzichtig met een peddel vooruit. Maar bij les 2 mag ik erop staan. Gelukkig houdt Brigitte in het begin de plak vast. Jeetje je benen leiden een eigen leven en trillen als een rietje, hou dan maar eens je evenwicht. Oefening baart kunst want bij les 3 sta ik er wat relaxter op. Liefst met nog niet te veel golfjes peddel ik in bejaarden tempo vooruit. Maar dan moet Cees niet achterop de supplank zitten want dan gaat het…. mis. De temperaturen zijn heerlijk zo tussen de 25 à 30 graden. Dus zwemmen we en eten gezellig bij Brigitte & Rob op de boot.

Een dag later maken we rondom de baai waar we voor anker liggen een mooie wandeling over rotsen, smalle paadjes, langs mirto achtige struikjes en wat bomen. Rob wil eigenlijk doorlopen tot een soort van oude vuurtoren (die zie je veel langs de kust van Sardinië). Maar wij houden het voor gezien. Te warm op dit tijdstip en er is een foodtruck gespot die friet verkoopt, lekker man. Geiten families met bellen om hun nek lopen de volgende dag ook om de baai maar dan veel verder en eerder op de dag (slim).  

Zondag 19 september gaan we vlak naast het gebied Archeologica di Nora bij Pula voor anker. Cees, onze watertaxi, zet ons af bij een strandje zodat wij de ruïnes van deze oude Romeinse stad kunnen bekijken. Wel jammer dat er geen gids is want dat brengt zo’n hoopje stenen toch meer tot leven zeg maar. Als Cees ons weer ophaalt begint een vrouw op het strand heel hard te gebaren en te schreeuwen (Italiaans), echt niet normaal. Wat ze zegt nou eh we hebben geen idee, en er gaan zich meer mensen mee bemoeien. Gelukkig zijn er 2 jongen Italiaanse meiden die via google translate ons duidelijk maken dat we hier niet met het bijbootje naar de kant mogen. Verderop bij markeringen wel. Roeiend maken we ons maar snel uit de voeten. En nu, het is woensdag 22 september, liggen we in de haven van Cagliari.