Aan boord komen valt niet mee

In de haven is het nu echt te warm dus zijn we ter verkoeling weer voor anker gegaan. Niels, Doortje en Mees willen graag nog een keertje aan boord komen maar zo gemakkelijk gaat dat niet met een kleinzoon van nog geen jaar. Bij Kardamyli staat er donderdag 22 juni veel te veel swell om met een klein mannetje op het strand in de branding in het bijbootje te stappen, dat wordt hem echt niet. Dus borrelen we genoeglijk aan de kant. Twee dagen later liggen we wederom voor anker bij Limeni. Vannacht ging het nog behoorlijk te keer qua golven maar nu is het praktisch windstil. Nu aan boord komen moet toch gaan lukken. Rond 8.45 uur op zaterdag 25 juni staan ze na drie kwartier rijden bij een kade al op ons te wachten.

Maar…….er zijn “Open Water” zwemwedstrijden. Laat dat nu net in onze baai zijn en precies op dit tijdstip zwemmen ze voorbij. Gelukkig mag Cees er effies met de dinghy tussen door. En zo stappen ze weer wat later op de Dutch Osprey. Er staat een heerlijk verkoelend windje, koffietje, zwemmen in zee, bootje varen, tosti’s eten. Mees chilt lekker in zijn plastic curver zwembadje en heeft het prima naar zijn zin. In het stapelbed is voor hem een bedje gecreëerd want er moet regelmatig even een tukkie gedaan worden.

In de middag verkassen we naar een taverne op de wal. Genietend met z’n vijfjes van elkaars gezelschap, een heerlijk briesje, en het mooie uitzicht over de baai vieren we alvast mijn verjaardag. Wat wil een mens nog meer. Een dag later zijn er wederom zwemwedstrijden. Leuk om dit van dichtbij te aanschouwen. 27 juni ben ik echt jarig en vieren we dat met een champagne lunchje geregeld door Cees himself, lekkah. Vier juli vliegen we voor 2 weekjes terug naar Nederland.