We nemen van heel wat mensen afscheid en vertrekken maandagochtend zeer vroeg samen met Ma en neef Wijnand naar Schiphol om via Florence naar Catania te vliegen. We zien vlak bij Sicilië boven zee aardig wat schuimkopjes en als de landing wordt ingezet gaat het vliegtuig aardig heen en weer. Twee à drie meter boven de landingsbaan is het zo erg dat de piloot besluit een doorstart te maken. Poging twee om te landen was het ook niet echt. Gelukkig zitten we toevallig bij de nooduitgang en lezen we snel de instructie hoe de glijbaan werkt. In het vliegtuig is het ondertussen doodstil geworden. We scheren vlak boven een huis naar dezelfde landingsbaan maar dan in tegenovergestelde richting. Vijfentwintig minuten later dan gepland landen we onder luid applaus, veilig en wel op Catania airport.

Ook de koffers ophalen verloopt niet helemaal soepeltjes. Iedereen was al weg met zijn bagage terwijl wij nog op onze koffers stonden te wachten. Tien minuten later kwamen er ineens nog vier verdwaalde koffers op de bagage band. We halen de huur auto op en stappen rond half zes op de Beau. We lenen het opstapje van Willem en Ingeborg en zo stapt Ma met haar 81 jaar zonder problemen de boot op. Een echte prestatie.

Cees en Wijnand sluiten de accu’s aan en dan is het zoeken naar een token om het licht en water te activeren. We hebben hem toch op een handige plaats achter gelaten dachten we.  Een half uur later, tussen alle zooi van Cees en Ann, hebben we hem eindelijk gevonden. Hij ligt in de fruitschaal. De volgende dag wandelen langs de boulevard en maken Wijnand en Ma kennis met alle Nederlanders hier in de haven. Een houten plank wordt onder toeziend oog van Willem omgetoverd tot loopplank.