Sjonge, wat wordt hier veel georganiseerd op de jachthaven van Finike, minstens drie activiteiten  per dag. Elke vrijdag is dat een wandeling. Zo ook op vrijdag 8 november 2013. We lopen met meer dan 30 man zo’n 8 km naar het volgende dorpje Turunḉova. Ha ha, Ann heeft bergschoenen aan maar krijgt, raar maar waar, toch een blaar. Leon als we het dorp weer verlaten staat er een hoge boog waar ‘gule gule’ opstaat, leuk hè. En we zien een tractor die geen kisten met fruit of groente vervoert maar…. vrouwen. t’ Moet toch niet gekker worden.

Terug naar Finike niet lopend maar per bus. Daar hangen binnen zomaar stoffen lampenkapjes met oranje franje. Dat verwacht je niet in een bus, maar wel erug leuk en het geeft gelijk zo’n huiselijk sfeertje. En dan is het weer zaterdagmarkt. De week ervoor heeft Anneke van die groene rijpe  avocado’s zien liggen. Even Google op recepten en voilá een heerlijk salade recept met avocado en gerookte kipfilet. Jammer, die verkopen ze hier niet, wel gewone kipfilet. Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit want dan verschijnt Ingeborg met jawel een ….. rookoven. Jéé wat hebben de Wingetjes toch een spullen aanboord van die Koopmans. Maar hij komt goed van pas. ’s Avonds zitten we gezellig met z’n vieren te smikkelen van een overheerlijke avocado salade met gerookte kipfilet en nog veel meer. Verder zijn we bezig met de boot winter klaar te maken, gaan her en der op de borrel en Ann sopt binnen dat het een lieve lust is (haar hobby, niet dus). Alles moet er weer spic en span uitzien voor vertrek. Cees maakt de motor in orde, lost problemen op i.v.m een lekkage en voorziet het dek op wat plekken met nieuwe sikaflex. Fijn zo’n handig ventje aan boord. En we zijn apetrots op zowel Anneloes als Niels. Hun eerste tentamen periode hebben ze met mooie cijfers afgerond. Top, kinders. Nog minder dan een week en dan vliegen we weer voor een aantal maanden naar Nederland, gezellie.

De jachthaven van Finike ligt al bijna vol, heeft super sanitair en ligt mooi gesitueerd tussen bergen. Het is hier authentieker dan voorheen (veel minder Engels gesproken, bijna geen alcohol geschonken in restaurantjes en cappuccino kennen ze niet). We liggen dicht bij de stad wat lopend of op de fietsjes goed te doen is. Er is hier zaterdagmarkt, genoeg keus aan supermarkten, slagers en kapperszaakjes. Ann heeft er al weer één bezocht en loopt weer rond met een kort koppie en een super glad huidje. Best pijnlijk het gezicht ontharen met 2 getwiste draadjes, maar ja wie mooi wil zijn moet…. pijn lijden. Alleen jammer voor Cees dat er weinig tot geen watersportzaakjes zijn. Elke zondag is er bbq op het haventerrein en Ing en Ann gaan naar de vroege ochtend yoga, drie keer per week. Je denkt lekker te relaxen op een matje maar Anneke heeft een paar uur later last van zware benen, een zwaar hoofd en een dag later spierpijn. Spieren die protesteren waarvan ze het bestaan niet eens wist en dit is pas beginners yoga, oei oei oei.

We maken op 29 oktober 2013 Republic day mee in Finike. Vlak naast de haven vind er een ceremonie plaats  die we vanaf de kademuur meebeleven. We zien hotemetoten, veel middelbare scholieren en wat bewoners van Finike. Bij het volkslied staat iedereen kaarsrecht en zingt uit volle borst mee. Dat zie je niet in Nederland. Cees brengt de ankerrol weg voor reparatie en de zeilen worden opgehaald, om nagekeken en opgeslagen te worden voor de winter.

Verder genieten we nog van het heerlijke weer met overdag rond de 27 graden, maar als de zon achter de bergen verdwijnt daalt het kwik snel naar zo’n 13 graden, wat een verschil. We zwemmen in zee, maken kennis met de bemanning van de Zephir, Jacqueline en Wim, de boot Jabiroe met Hilde en Eddy, de Beloega van Theo en Manuela en Edward en Ina. Als vanouds drinken we zondagochtend koffie met mede zeilers met zelfgebakken appeltaart maar dan anders. Best binnen te houden al zeg ik het zelf.

We hebben een auto tot onze beschikking dus gaan we vandaag weer op pad. Eerst staat Phaeselis op het programma. De stad is gesticht door bewoners van Rhodos in de 6 de eeuw Chr. met aan weerskanten een mooie baai. We zien de resten van een aquaduct en een soort van hoofdweg met 2 badhuizen, en een theater. Dan is het tijd voor weer zo’n super gezond granaatappelsapje, er is immers een dokter aan boord, en een broodje köfte.

Vanuit het dorpje Çirali lopen we omhoog, via een stenen rotsachtige trap, naar het merkwaardige Chimaera. In het Turks Yanartas (Vuursteen) genaamd. In de reisgids staat iets over een mythologische gasvlam. Geen idee wat we ons daarbij voor moeten stellen. We gaan het zien. En dan ineens staan we op een rotshelling met verschillende vuurtjes. De vlammetjes onststaan door natuurlijk gevormd aardgas die door kleine openingen in een rotsachtige helling naar buiten komt . Heel bijzonder. Pyromaan Dick houdt voor de lol een brandende stok bij zo’n gat en dan ineens….. een grote vlam. Hij schrikt zich rot, dat had hij niet verwacht. In de Griekse mythologie was de Chimaera een vuurspuwend monster, van de voorkant leeuw, in het midden geit en aan de achterkant slang. Het monster werd verslagen door Bellerophon op zijn gevleugelde paard Pegasus. De stoffelijke resten werden hier begraven maar volgens de mythe bleven ze vuurspuwen.

Vanaf hier is het niet zover meer naar Olympos. De antiek stad ligt in de Olympos vallei aan zee. Via een zeer kronkelig weggetje komen we er. Een toeristische plek, jéé wat een eettentjes. Ook hier kijken we onze ogen uit naar al dat ouds uit de Byzantijnse en Romeinse periode. Vrijdag 25 oktober 2013 rijden we naar het havenstadje Kaṣ mooi gelegen aan de voet van het Taurusgebergte. En dan zit het weekje Turkije er al weer op voor Marieke en Dick. Zaterdagochtend vertrekken ze naar Antalya met de nodige souvenirs, een memorystickie met wel heel veel foto’s en gebruind naar het stormachtige Nederland, waar voor maandag 28 oktober een weeralarm is afgegeven. Zal weer even wennen zijn na zo’n zonovergoten weekje.

Maandag 21 oktober 2013  is het alweer een prachtige zonovergoten dag. ’s Morgens wordt daarvan genoten en ’s-middags is het weer cultuur snuiven. Via een kronkel weg omhoog iets meer het binnenland in gaan we naar Arykanda. Onderweg zien we heel veel granaatappel-, sinaasappel- en citrus boomgaarden. Het is nu oogst tijd want we zien vrachtwagens af en aan rijden vol met bakken granaatappels. Vlak bij een soort waterval met Turkse handelaars die etenswaren verkopen, nemen we een stijl weggetje schuin omhoog. We komen uit bij de ruïnes van een complete Lycische stad, Arykanda. Gelegen in een prachtige omgeving hoog in de bergen met uitzicht over de vallei.

’s Avonds gaan we opzoek naar een leuk restaurantje in Finike maar dat valt nog niet mee. Gelukkig komen we Mohammed, een aardige spraakzame man (zilversmid), tegen die bereid is ons naar een vriend te brengen die een vis restaurant heeft. Maar…. eerst moeten we toch echt zijn winkel bezoeken. Ha ha, even later lopen Marieke en Anneke met een armbandje rond met jawel echte stenen (kralen) die helpen tegen stress en andere kwalen, ja ja! In het restaurant eten we trouwens voortreffelijk n.l. zeebaars die aan tafel wordt gefileerd. Klasse, dat heeft tie vaker gedaan. Jammer dat ze geen alcohol schenken, was wel lekker geweest een wit wijntje erbij.

We zijn dan wel op onze winterstek aangekomen maar dinsdag 22 oktober 2013 gooien we toch de trossen los om samen met Marieke en Dick terug te zeilen naar de baai bij het idyllische plaatsje Kaleköy met zijn Efteling achtige rotsen en in grote getale liggende sarcofaag tombes. De volgende dag varen we naar Gokkaya met veel kleine eilandjes om daar even voor anker te gaan en te genieten van de prachtige omgeving, te zwemmen en te lunchen. Vlak voor donker zijn we terug in de haven.

Al kruisend tussen allemaal kleine eilanden door laten we woensdag 16 oktober 2013 het anker vallen bij Ücagiz met uitzicht op de achterkant van een kasteel. Geen tijd voor een thee-tje of borrel want we gaan samen met de Wing IV gelijk naar de kant. Op naar het toeristische, schilderachtige, armoedige Kaleköy. Via een soort marmeren wandelpad lopen we naar het hooggelegen kasteel. Onderweg liggen her en der verspreid Lycische sarcofagen. Heel bijzonder. Vanaf het kasteel heb je een super uitzicht over baaien, inhammen, eilanden en de activiteiten op het water.

Na 2 verwaai dagen belanden we zaterdag 19 oktober precies op tijd in Finike want Marieke en Dick komen eraan. Moe van een 14 uur durende reis zien we ze rond 15.00 uur op de boot verschijnen. Super. Een late lunch en dan op naar de zaterdagmarkt van Finike voor het nodige groente en fruit. We willen immers geen scheurbuik oplopen. Heel handig dat we de hele week een auto tot onze beschikking hebben. Tijd voor allemaal uitstapjes op de kant. Zondag staat Demre het oude Myra op het programma. We bekijken de zeer toegankelijke Lycische rotsgraven en een Romeins theater.

We drinken ergens een granaatappelsapje en dan is het op naar…… het huis van Sint Nicolaas, spannend zou hij thuis zijn? Nee, niet in Spanje maar in het Turkse stadje Patara is die beste, goedgeefse man geboren. In een sobere basiliek was Sint Nicolaas in de vierde eeuw bisschop. Niet bijzonder de kerk, de legendes spreken meer tot de verbeelding. Hij stond bekend als een echte kindervriend. In Nederland is er een hele discussie gaande over het sinterklaasfeest met zijn zwarte pieten. Jammer dat we zijn mening niet kunnen vragen want hij is even niet thuis. Hij is naar Bari (Italië).

De lunch bestaat uit Turkse pizza en dan wil Marieke nog graag even genieten van het zonnetje. Dit doen we onderweg op een kiezelstrand, niet verkeerd. We zien hier visnetten die worden uitgegooid, in de branding nog een heel gedoe, en weer binnen gehaald. Via de mooie kustweg rijden we, kijkend over de zee en de bergen in de avondzon, terug naar Finike.