Vers van de pers. Na een mooie 20 weken echo bij Anneloes en Peter krijgt Frenkie er een broertje bij. Woh we worden weer opa en oma, wat onwijs fijn. Maar dat is nog niet alles. We mogen over een aantal maanden nog een nieuwe wereldburger in de familie verwelkomen. Doortje en Niels verwachten ook een baby. Mees wordt grote broer. En dat allemaal in de winter periode. Wat een feest. Uiteraard kunnen we niet achterblijven als trotse opa en oma om ook 3 fotootjes te plaatsen van Leon, Nicolette en de kleine Evelien van 7 maanden.  Wat een rijkdom.

Het is vanaf onze ankerplek nog zo’n  47 mijl om naar de volgende te varen. Het wordt dinsdag 5 september 2023 een heerlijke zeildag. Tussen de kust van Sardinië en de suikerbroodberg varen we deze fantastische ankerplek (Masua) binnen. Helder blauw water, je kijkt zo naar de bodem. Niet een beschut plekkie maar gelukkig weinig last van swell. We kijken uit op de onwijs hoge rots in het water genaamd “Pan du zucchero”. Met Remco en Lia hebben we in deze baai 2 mini schoolreisjes. We maken met onze dinghy een toertje naar de suikerbroodberg en varen door een opening van deze rots. Het is immers diep genoeg door Cees himself gecontroleerd (duik in het water aldaar). Verder verkennen we een stukje kust met prachtige rotspartijen en varen Grotto Azura in.

De volgende dag schoolreisje nr, 2. Met Lia en Remco’s bijbootje op naar het strand. Trekken haar op het droge en lopen via een soort van zandpad met leuk uitzicht over de baai naar Porto Flavia. Hier krijgen we een rondleiding door een Engels sprekende gids op Italiaanse snelheid. Porto Flavia is aan het begin van de 20^ste eeuw gebouwd om het vervoer van lood- en zinkerts sneller te laten verlopen. Voorheen werd alles met manden naar schepen gedragen. Na de voltooiing van Porto Flavia werd de erts via treinen in uitgegraven silo’s gestort en vervolgens via lopende banden naar een voor anker liggend schip getransporteerd. Het geheel van tunnels en silo’s is in de rotsen uitgegraven. Fijn dat we de 1^e rondleiding van die dag hebben want er staan heel wat toeristen te wachten op een volgende. Hoogste tijd om in de Warung beachclub een overheerlijk gevulde croissant te nuttigen met een lekker koud drankje en van die heerlijke chillmuziek.

En nu liggen we in de haven van Carlo Forte op Isola di San Pietro. Een eilandje ten zuidwesten van Sardinië. Voor ons een bekend plekkie. We worden de 1ste avond getrakteerd op een muzikaal optreden van een plaatselijke orkest met koor. Zowel klassiek als modern zit er in hun repertoire. Op  10 september 2023 onze 41^ste trouwdag maken we een uitgebreide wandeling om het meer Le Saline di Carloforte. Een soort van moeras/zoutpannen gebied. Hier moeten flamigo’s rondhuppelen. En jawel hoor, helemaal aan’t eind zien we ze. Je moet wel een vergrootglas bij je hebben maar toch. We hebben ze gezien, 3 in totaal.

Als de Mistralwind dan eindelijk wat is ingedut gaan we nog een dagje bij de haven van Porto Conte liggen. Lekker de benen strekken. We hopen dat er na de mistral een plekje in Alghero is aan de kade waar je gratis kan liggen. Het is donderdag 31 augustus en maar 7,5 mijltjes varen ernaar toe. Plenty plek zo blijkt. Fijn dat een zeiler ons de helpende hand biedt bij het afmeren want de haven meester heeft geen trek in gratis klanten. En zo liggen de Norell en Dutch Osprey even later gezellig naast elkaar. Het is een A- locatie want je ligt dicht bij de ommuurde oude binnenstad.

Zowel overdag als ’s avonds een super plek om te zijn. Het is gezellig druk. We slenteren over de authentieke geplaveide kiezelstraatjes met in het oude gedeelte straatnaam bordjes met 2 verschillende namen. In’t Italiaans en Catalaans. We zien een aantal heel bijzondere kleding winkels. Verder veel restaurants, ijs-, souvenir- en snoep winkeltjes waar Cees een heerlijk zak snoep scoort. Een weetje: souvenirzaakjes waar ergens een A  op de voorkant van hun winkeltje prijkt verkopen gecertificeerd bloedkoraal. Het wasgoed wappert onder de ramen met veel leuke balkonnetjes en we zien heel veel van die Sardijnse vlaggen: I Quatro More. Een rood Sint Jacobskruis met 4 moren gezichten naar rechts kijkend symboliseert de eeuwenlange strijd om vrijheid.

Een alleraardigste mevrouw bij de tourist Office geeft ons de nodige informatie voor ons tripje van zondag 2 september. Per bus gaan we via Sassari naar Castelsardo. Het wordt een in de bus zit dagje met veel wachten maar de hoger gelegen burcht aldaar is het bezoek helemaal waard. Dit kasteel werd in de 13^e eeuw gebouwd door de fam. Doria. Pas sinds enkele jaren kun je dit kasteel als toerist bekijken. Veel trappetjes omhoog om onze luie beenspieren weer even goed aan het werk te zetten. De uitgebreide lunch is zeer goed binnen te houden. Pas in’t donker zijn we wedergekeerd op ons bootje.

Op naar het noorden van Sardinië. Via een schitterende kustlijn, soms sprookjesachtig kwa bergen soms heel ruig en mega hoog, met her en der zo’n resort. We komen, via twee anker plekken in helder blauw water, aan bij een mooring in de baai van Cala Reale. Trouwens bij vertrek doet de motor het niet. Startaccu van de motor = kaduuk. Sta je toch raar te kijken en schrik je even. Cees zet hem parallel met de generator start accu en dan doet tie het gelukkig weer ons ijzeren zeil. Cala Reale is een groot natuur reservaat waar je schitterend kunt wandelen. Nou bij deze warmte gaan we wel naar de kant maar houden het bij een klein ommetjes. We spotten de unieke albino ezels. In de 1^ste WO was dit een quarantaine en krijgsgevangenen eiland, daarna een eiland met gevangenissen voor de georganiseerde misdaad met zware beveiliging en niet toegankelijk voor onbevoegden. Maar nu dus een natuur reservaat.

We hebben wekelijks belcontact met Lia en Remco van zeilboot Norell. Zij zijn in juni vertrokken vanuit Nederland en hebben de orka’s getrotseerd. Heel wat mijlen verder zijn ze nu bijna bij ons. Vanaf Menorca varen ze in 2 dagen en nachten naar de baai van Porto Conte. Zaterdagochtend 26 augustus 2023 varen ze in alle vroegte de baai binnen. Als herkenning hangt Cees een paars lampje op. Rond 3.30 uur laten ze vlak naast ons hun anker vallen. Gelijk stappen we in onze dinghy met een prosecco en glazen om samen een welkomstdrankje te drinken. Heerlijk om in het eggie bij te kletsen. ‘s Avonds gevieren bij Bell’Agio Summer (wie kent het niet) ozo gezellig pizza gegeten met live music. Met z’n viertjes doen we boodschappen bij een plaatselijk “supertje”. Waar zie je dat nog: druiven uit eigen tuin en basilicum terplekke vers geplukt door de kassière.

Ik kook voor z’n vieren maar de mistral gooit roet in het eten. De Norell gaat aan een mooring liggen in deze baai. Wij blijven ten anker liggen. Maar wanneer het donker wordt bouwen de golven zich meer op dan verwacht en lijkt het erop dat de snubber gebroken is (net niet). Dus zoeken we ons heil in het noorden van deze baai aan de hoge kant. Precies op dat moment begint het ook nog eens keihard te plenzen. Daar liggen we goed voor de voorspelde NW harde wind. Nou zeg komt tie nu uit het ZW met een enorme swell. Dus weer terug naar de zuid zijde van de baai. De wind komt nu wel uit het NW, dus verkassen we wederom naar het noorden van de baai. Deze anker-move doen we dus 3 keer die nacht, we lijken wel een veerdienst.(i.v.m. krabben, dan weer hoge golven en anders voorspelde wind). Het is een soort van “doe geen ook dicht nachtje” en gratis douches. En nu liggen we als een huis met 90 meter ankerketting en 2 snubbers. We zitten de mistral uit met: lezen, eten, gezellig bellen met vriendinnen, rommelen, tukkies overdag en ankerwacht ’s nacht. Het is genieten om te kijken naar het schouwspel van de wolken en de bijna volle maan aan de hemel, telkens weer anders. Later als de maan onder is (3.30 uur) zien we de sterrenhemel en in de verte de vuurtoren die elke 5 seconde de baai verlicht.

Woensdag 16 augustus 2023 zeilen we naar Bonifacio. De meest zuidelijke gelegen stad van Corsica. Gebouwd hoog boven op een witte kalkstenen rots 80 meter boven de zee. Je vaart langs hoge rotspartijen de haven binnen. Het is een drukte van jewelste. Doordat de loodrechte rotswanden uit het zachte krijtgesteente bestaat, heeft de zee merkwaardige uithollingen in de wanden gesleten. Bijzonder hoor.

We zeilen verder naar de Maddalena eilanden. Ja volgens sommigen moet je er geweest zijn. We verwisselen het Franse gastenvlaggetje weer voor het Italiaanse. De Maddalena-archipel bestaat uit de eilanden groep ten noorden van Sardinië. 7 grote en 20 kleine eilanden. We gaan eerst ten anker bij het eiland Spargi vlak bij een onwijs grote rots in azuurblauw water. Overdag een drukte van je welste met allemaal RIB’s die blijkbaar in de mode zijn zonder zon bescherming. Lekker “braden” in de zon: bruin, bruiner, bruinst. Maar ’s avonds keert de rust weder. We zien in de verte op het strand zelfs een wild zwijntje met een biggetje rondhuppelen. Da’s bijzonder.

We hebben voor 2 dagen gereserveerd in de haven van Maddalena stad. Koninklijke bedragen maar geen vorstelijk plekkie. Ach je kan niet alles hebben. De boot wordt weer eens vertroeteld met zoet water. Oja we zijn weer in Italië en daar gelden strenge regels wat betreft afvalscheiding: wee je gebeente als je zomaar je afval weggoot. Nee er zit een speciale gast die alles controleert. Er zijn ’s avonds heel wat mensen op de been. Echt de ‘place to be’ zo blijkt. Wat is het toch heerlijk om buiten te kunnen eten. Dit doen we voortreffelijk bij La Maison. Geen Italiaanse naam maar de kok kan er wat van. Super mooi opgediend, want ja het oog wil ook wat. Als we daarna nog wat door het stadje slenteren is er een optreden van één of ander Italiaanse gast. Wat een gezellig sfeertje.

De volgende dag nemen we de bus naar I Due Mari= 2 zeeën met bijbehorende strandjes. Niet dat we zulke strand/zon aanbidders zijn maar we zitten lekker koel in de bus en hebben gelijk een soort van sightseeing toertje over een deel van het eiland Maddalena en het eiland Caprera. Verbonden met een 600 meter lange dam. We zien helder aquablauw water, verborgen baaien met wit zand en schitterende rots partijen. Het wordt ook wel de “Caraiben”of de “Maladiven” van Europa genoemd. We zijn het er over eens, dit is een bijzondere plek. Maar zeker ook overgewaardeerd. En dan ineens tegen de avond liggen we temidden van een aantal motor boten, van het grotere soort zeg maar en uiteraard met personeel. Hi hi ze gunnen ons geen blik waardig maar we kijken onze ogen uit. Cees gaat van schrik een sigaar roken om er een beetje bij te horen met…..  jawel een Irish Coffee.