Maand: oktober 2013

Ruïnes van Phaeselis, Olympos en de mythologische gasvlam van Chimaera

We hebben een auto tot onze beschikking dus gaan we vandaag weer op pad. Eerst staat Phaeselis op het programma. De stad is gesticht door bewoners van Rhodos in de 6 de eeuw Chr. met aan weerskanten een mooie baai. We zien de resten van een aquaduct en een soort van hoofdweg met 2 badhuizen, en een theater. Dan is het tijd voor weer zo’n super gezond granaatappelsapje, er is immers een dokter aan boord, en een broodje köfte.

100_1413.jpgDSC_1189.JPGDSC_1124.JPGDSC_1131.JPGDSC_1167.JPGDSC_1173.JPG

Vanuit het dorpje Çirali lopen we omhoog, via een stenen rotsachtige trap, naar het merkwaardige Chimaera. In het Turks Yanartas (Vuursteen) genaamd. In de reisgids staat iets over een mythologische gasvlam. Geen idee wat we ons daarbij voor moeten stellen. We gaan het zien. En dan ineens staan we op een rotshelling met verschillende vuurtjes. De vlammetjes onststaan door natuurlijk gevormd aardgas die door kleine openingen in een rotsachtige helling naar buiten komt . Heel bijzonder. Pyromaan Dick houdt voor de lol een brandende stok bij zo’n gat en dan ineens….. een grote vlam. Hij schrikt zich rot, dat had hij niet verwacht. In de Griekse mythologie was de Chimaera een vuurspuwend monster, van de voorkant leeuw, in het midden geit en aan de achterkant slang. Het monster werd verslagen door Bellerophon op zijn gevleugelde paard Pegasus. De stoffelijke resten werden hier begraven maar volgens de mythe bleven ze vuurspuwen.

DSC_1213.JPGDSC_1219.JPGDSC_1223.JPGDSC_1228.JPGDSC_1249.JPGDSC_1251.JPG

Vanaf hier is het niet zover meer naar Olympos. De antiek stad ligt in de Olympos vallei aan zee. Via een zeer kronkelig weggetje komen we er. Een toeristische plek, jéé wat een eettentjes. Ook hier kijken we onze ogen uit naar al dat ouds uit de Byzantijnse en Romeinse periode. Vrijdag 25 oktober 2013 rijden we naar het havenstadje Kaṣ mooi gelegen aan de voet van het Taurusgebergte. En dan zit het weekje Turkije er al weer op voor Marieke en Dick. Zaterdagochtend vertrekken ze naar Antalya met de nodige souvenirs, een memorystickie met wel heel veel foto’s en gebruind naar het stormachtige Nederland, waar voor maandag 28 oktober een weeralarm is afgegeven. Zal weer even wennen zijn na zo’n zonovergoten weekje.

DSC_1278.JPGDSC_0039.JPGDSC_0044.JPGDSC_0064.JPGDSC_0100.JPGDSC_0106.JPG

Arykanda en de laatste keer zeilen 2013

Maandag 21 oktober 2013  is het alweer een prachtige zonovergoten dag. ’s Morgens wordt daarvan genoten en ’s-middags is het weer cultuur snuiven. Via een kronkel weg omhoog iets meer het binnenland in gaan we naar Arykanda. Onderweg zien we heel veel granaatappel-, sinaasappel- en citrus boomgaarden. Het is nu oogst tijd want we zien vrachtwagens af en aan rijden vol met bakken granaatappels. Vlak bij een soort waterval met Turkse handelaars die etenswaren verkopen, nemen we een stijl weggetje schuin omhoog. We komen uit bij de ruïnes van een complete Lycische stad, Arykanda. Gelegen in een prachtige omgeving hoog in de bergen met uitzicht over de vallei.

P1040245.JPGP1040262.JPGDSC_0865.JPGDSC_0870.JPGDSC_0892.JPGDSC_0907.JPG

’s Avonds gaan we opzoek naar een leuk restaurantje in Finike maar dat valt nog niet mee. Gelukkig komen we Mohammed, een aardige spraakzame man (zilversmid), tegen die bereid is ons naar een vriend te brengen die een vis restaurant heeft. Maar…. eerst moeten we toch echt zijn winkel bezoeken. Ha ha, even later lopen Marieke en Anneke met een armbandje rond met jawel echte stenen (kralen) die helpen tegen stress en andere kwalen, ja ja! In het restaurant eten we trouwens voortreffelijk n.l. zeebaars die aan tafel wordt gefileerd. Klasse, dat heeft tie vaker gedaan. Jammer dat ze geen alcohol schenken, was wel lekker geweest een wit wijntje erbij.

P1040250.JPGDSC_0958.JPGDSC_0961.JPG

We zijn dan wel op onze winterstek aangekomen maar dinsdag 22 oktober 2013 gooien we toch de trossen los om samen met Marieke en Dick terug te zeilen naar de baai bij het idyllische plaatsje Kaleköy met zijn Efteling achtige rotsen en in grote getale liggende sarcofaag tombes. De volgende dag varen we naar Gokkaya met veel kleine eilandjes om daar even voor anker te gaan en te genieten van de prachtige omgeving, te zwemmen en te lunchen. Vlak voor donker zijn we terug in de haven.

P1040324.JPGP1040346.JPGDSC_0985.JPGP1040365.JPGDSC_1003.JPGDSC_1028.JPGDSC_1061.JPGDSC_1066.JPGDSC_1068.JPG

Finike en tweelingzus Marieke met Dick

Al kruisend tussen allemaal kleine eilanden door laten we woensdag 16 oktober 2013 het anker vallen bij Ücagiz met uitzicht op de achterkant van een kasteel. Geen tijd voor een thee-tje of borrel want we gaan samen met de Wing IV gelijk naar de kant. Op naar het toeristische, schilderachtige, armoedige Kaleköy. Via een soort marmeren wandelpad lopen we naar het hooggelegen kasteel. Onderweg liggen her en der verspreid Lycische sarcofagen. Heel bijzonder. Vanaf het kasteel heb je een super uitzicht over baaien, inhammen, eilanden en de activiteiten op het water.

100_1256.jpgDSC_0686.JPGDSC_0702.JPG

Na 2 verwaai dagen belanden we zaterdag 19 oktober precies op tijd in Finike want Marieke en Dick komen eraan. Moe van een 14 uur durende reis zien we ze rond 15.00 uur op de boot verschijnen. Super. Een late lunch en dan op naar de zaterdagmarkt van Finike voor het nodige groente en fruit. We willen immers geen scheurbuik oplopen. Heel handig dat we de hele week een auto tot onze beschikking hebben. Tijd voor allemaal uitstapjes op de kant. Zondag staat Demre het oude Myra op het programma. We bekijken de zeer toegankelijke Lycische rotsgraven en een Romeins theater.

DSC_0732.JPGIMG_0557.JPGDSC_0767.JPGDSC_0791.JPGDSC_0817.JPGDSC_0819.JPG

We drinken ergens een granaatappelsapje en dan is het op naar…… het huis van Sint Nicolaas, spannend zou hij thuis zijn? Nee, niet in Spanje maar in het Turkse stadje Patara is die beste, goedgeefse man geboren. In een sobere basiliek was Sint Nicolaas in de vierde eeuw bisschop. Niet bijzonder de kerk, de legendes spreken meer tot de verbeelding. Hij stond bekend als een echte kindervriend. In Nederland is er een hele discussie gaande over het sinterklaasfeest met zijn zwarte pieten. Jammer dat we zijn mening niet kunnen vragen want hij is even niet thuis. Hij is naar Bari (Italië).

DSC_0837.JPGDSC_0838.JPGDSC_0850.JPG

De lunch bestaat uit Turkse pizza en dan wil Marieke nog graag even genieten van het zonnetje. Dit doen we onderweg op een kiezelstrand, niet verkeerd. We zien hier visnetten die worden uitgegooid, in de branding nog een heel gedoe, en weer binnen gehaald. Via de mooie kustweg rijden we, kijkend over de zee en de bergen in de avondzon, terug naar Finike. 

P1040193.JPGP1040207.JPGDSC_0855.JPG

Fethiye en de verlaten stad Kaya Köyü

Via Tombbay en het dorp Göcek belanden we zaterdag 12 oktober in Fethiye. Onderweg ligt Leon lekker te “bronzen” in het zonnetje. Wat een weertje en dat in oktober. Leon vind ons maar duurzaam, ha ha. Vooral in het waterverbruik en het gebruik van de verlichting. Anker regime hè.

DSC_0459.JPGDSC_0467.JPGDSC_0470.JPG

Bij het Yacht Classic hotel gaan we met het bijbootje naar de kant. Het plan is om met de bus naar Kaya Köyä te gaan maar Fethiye is zo’n grote stad dat het nog even zoeken is naar de opstapplaats voor de bus. Onderweg bij een moskee wordt Cees aangesproken door een Turkse meneer. Het is vandaag visitors day voor niet moslims, of we binnen een kijkje willen nemen. Schoenen uit en Ingeborg en Anneke worden moskee waardig aangekleed.

100_1052.jpg100_1055.jpgDSC_0482.JPG

Dan is het zeker nog een half uur met de bus naar spookstad kaya Köyü, een voormalig Grieks bergstadje. De stad is verlaten sinds de Anatolisch-Griekse bevolking in 1923 met miljoenen anderen gedwongen werden te verhuizen naar Griekenland. De voormalige bewoners hadden nooit in Griekenland gewoond en spraken zelfs geen Grieks. Dezelfde tragedie ging op voor in Griekenland woonachtige Turken. De 4000 huizen zijn allemaal onbewoond en zwaar beschadigd. Wat moet dat een drama zijn geweest. Dit wetende indrukwekkend om doorheen te lopen.

DSC_0490.JPGDSC_0506.JPGDSC_0520.JPGDSC_0524.JPGDSC_0534.JPGDSC_0546.JPG

Terug in Fethiye gaan we op aanraden van Maud en Marijke opzoek naar de vismarkt. Ze hebben hier een heel leuk concept, je koopt vis op de markt en laat het klaarmaken bij één van de restaurantjes daarom heen. Wij eten grote garnalen en red snapper, de Wing zeebaars. Mmm is dat even smullen. Leon zijn galgen maal want morgen vertrekt hij weer in alle vroegte naar Nederland.

Wij gaan verder naar de Kalevezi baai waar een aardig local ons helpt met een lijn naar de kant. Een fluitje van een cent. Maar bij Willem gaat het niet zoals anders. En dan…. gaat het ook nog waaien met harde windvlagen. De wind komt van opzij. Jemig er knappen lijnen bij mede zeilers en die vertrekken. Dan ziet Cees dat de Wing IV ook los is. Zijn lijn is van een rots geschoten. Bale dat het al donker is. Pas een hele tijd later is dit karwei ook weer geklaard. Het wordt een ankerwacht nachtje.

100_1114.jpgDSC_0567.JPGDSC_0599.JPG

 

Turkse thee, een scheermomentje en een gevallene

Vanaf Marmaris vertrekken we maandag 7 oktober 2013 met de WingIV naar de zuidkust van Turkije. Via de Ekincik baai belanden we een dag later in de Kizilkuyruk baai. Daar ankeren we op 20 meter diepte met een lijn naar de kant om een rots. Een zeer Idyllisch plekje. Net voordat de zon weg is snorkelen we nog in heel heldere water.

_DSC6774.jpg_DSC6777.jpg_DSC6794.jpg

De volgende ochtend maken Willem, Ingeborg, Leon en Anneke een wandeling naar de ruïnes  van een Romeinse en Byzantijnse stad. Er moet ergens een looppad zijn, maar waar? Tussen twee bergen klimmen we via een soort kloof omhoog, begroeid met bomen en prikstruiken. Een heel geklauter maar na bijna een uur worden we verrast door een zeer weidse open vlakte. Hier zien we oude troep ha ha en een wateropslag.

100_0807.jpg100_0821.jpgDSC_0362.JPG

We zijn al langs een “thee schenkerij “ gelopen maar deze is wel heel speciaal. Een zeer gammel hutje met daarnaast iets van een soort hoogslaper. Na al dat geloop hebben we wel trek in een glaasje Turkse thee. Met handen en voeten werk communiseren we met de Turkse mevrouw. De thee is heerlijk tegen de dorst. En dan blijkt dat er een pad loopt om de berg heen. De terugweg is dus een makkie met mooie uitzichten.

DSC_0363.JPGDSC_0367.JPGDSC_0383.JPG

Bij de baai hangt aan een boom een wannabe schommel die Leon uiteraard uit moet proberen.  Maar dan ineens …..breekt het touw en beland tie met zijn rug op de grond. Au, dat doet effe zeer. Wat een urkie, zou Anneloes zeggen. Maar het valt gelukkig mee. Het toeval wil dat Willem net op het moment als het touw breekt een foto maakt.

100_0895.jpg100_0897.jpgDSC_0403.JPG

Woensdag 9 oktober is het maar een klein stukje varen naar Kapi Creek waar we aan de steiger van het Günün restaurant gaan liggen. Het lijkt hier nog wel hoogseizoen  want er liggen s avonds zeker  31 boten. We gaan er heel gezellig uit eten. Goede business. Een jonge Turkse gast heeft hier een kapperszaakje met de mogelijkheid om je te laten scheren. Prima idee voor Leon. Even later is de barber druk in de weer met scheerzeep, een mes, elastiekjes en met vuur. Gelukkig zijn we in de buurt om hem te redden als het misgaat. Met een blote billen gezicht kom tie weer te voorschijn. Ziet er prima uit zo. Het is de hoogste tijd om te vertrekken naar een volgend baaitje in de grote baai van Fethiye.

100_0948.jpgDSC_0419.JPGDSC_0424.JPG

Highslide for Wordpress Plugin